Kristveig Björnsdóttir

Þegar símhringing tilkynnti andlát skólasystur okkar kom sú frétt á óvart jafnvel þót ljóst hefði mátt vera að hún hefði varla getað þetta mikið lengur og að hlyti að hafa verið mjög aðframkomin. Í eigin kringumstæðum gleymir maður sér í dagsins önn.

Hún var svo dugleg, alltaf svo jákvæð og lifandi, samvizkusöm og vandvirk, alltaf svo fallegt og gott að njóta lífsins með henni.
Kynntist þeim systrum Ástu og henni snemma á barnsaldri er var sett á sundnámskeið í Sundhöll Reykjavíkur að læra að synda hjá Siggu Sigurjóns því hræddist of þáverandi sundkennara Austurbæjarskóla. Þá hafa þær verið nokkuið nýlega fluttar til Reykjavíkur og töluðu fallega og skíra íslenzku.

Í Kvennaskólanum hittumst við svo aftur 1940, og var stíll þeirra enn sá sami. Þá var fyrsti bekkur svo fjölmennur að varð tvískiptiur, í A og B. Ásta var líka í músik og var ekki með okkur alla bekkina. Margar vorum við feimnar og bernskar, og sumum óx í augum að þær væru utan af landi, en allar vorum við það líka og áttum foreldra sitt af hvoru landshorninu. Í vissum skilningi var hópurinn fagur íslenzkur glitvefnaður þegar á allt er litið. Eftir ströng fjögur ár vorum við útskrifaðar með Kvennaskólapróf á lýðveldisvorinu 1944. Er við höfðum horfið til annarra starfa eftir skólann, til útlanda eða sumar til frekara náms, eða eigin heimilishalds aáumst við sjaldan um skeið.

Í áranna rás upplifðum við ánægjuna af að hittast á skólaafmælum og þá var það m.a. Kristveig með Jóhanni sínum sem bjó um þjóðbraut þvera og bauð öllum skaranum heim. Þá voru fagnaðarfundir og langt síðan sumar höfðu sézt, og myndir frá þessum og slíkum afmælisfundum eru dýrmæt minningabrot. Hún var líka alltaf svo kná að halda sinni reisn

Er við áttum eitt sinn afmæli (líklega 50 ára) og við vildum gefa lesblinduprófatæki, bauðst hún strax til að koma með og afhenda árangurinn. Eins er við vildum gróðursetja í Heiðmörk (af því ekki voru allar sammála að gefa gjafir til Kvennaskólans þegar hann var líka orðinn skóli fyrir stráka) þá kom Kristveig oft og eins Ásta með okkur að gróðursetja. Það eru skemmtilegar minningar. Og þegar við vorum orðnar ekki eins sterkar, farnar að missa úr ár við gróðursetninguna sagðist hún skyldu koma með mér og skoða staðinn okkar og við skyldum reyna að hlú að því sem lifði! Hún vildi alltaf leggja sig alla fram og gera allt sem hún gæti - hún var alltaf söm. Já, svona gengur lífið okkar.

Það var skrýtið að er við hittumst nú í vor í grasagarðinum óvenju færri en endranær, og engin með myndavél, en fannst eindæma gaman að hittast. Þarna sátum við saman fram eftir degi ýmist í sólskini eða vorregni og gleymdum okkur í umræðunum.
Nokkrar eru komnar með gangráð og hjartaflök en fara varlega. Við erum náttúrlega sumar með nýjar mjaðmir, ný augu eða nýjar tennur eða bogið bak, en við vitum nú að við erum orðnar dýrmætar eldri konur, og við hugsuðum og töluðum um Kristveigu okkar að ekki nyti hún þessarra framfara

Gleðin yfir fallega mótsdeginum okkar var ríkjandi, jafnvel svo að við gleymdum því að viðáttum 65 ára jubil-kvennóafmæli. í skólanum forðum urðum við snemma þess áskynja að þær systur voru aldar upp við að bera umhyggju fyrir öðrum þar eð þær hafa orðið að taka þátt í lífinu og aðstoða fatlaða móður sína við allt heimilishald. Þannig var þeim samhjálpin eðlileg í lífinu - slíkt sýnir andlegan styrk fólksins, en þá voru þeir tímar að hver varð að gera allt sem hann gæti. Og enn er sú tíð.
Það er ástæða til að þakka öllum, Líknardeild Landakots, og sérstaklega börnum Kristveigar hve vel var staðið við bakið á henni Kristveigu í þeim hremmingum sem hún hefir gengið í gegnum svo hún héldi reisn sinni allt til hins síðasta. Ég held ég mæli fyrir munn okkar allra skólasystranna er ég sendi ykkur bæði þakkir og samúðarkveðjur við fráfall Kristveigar móður ykkar.