Sesselja Einarsdóttir

Mamma mín, fyrirmynd mín, stoð mín og stytta í gegnum þykkt og þunnt er fallin frá. Mig langar til að minnast hennar.

Hún var falleg kona hún mamma, létt á fæti, nett og kvenleg, vel gefin, sjálfstæð og fróðleiksfús. Skapgóð, skipulögð og vinnusöm en líka stundum svolítið fljótfær. Hún hafði mikla og góða nærveru.

Mamma hleypti heimdraganum aðeins 18 ára gömul og fór í nám til Reykjavíkur. Fjarri öllum sínum. Þessi reynsla ásamt því að missa móður sína stuttu eftir komuna markaði djúp spor í sálu hennar.  En í eðli sínu var hún mikið borgarbarn og átti því auðvelt með að aðlaga sig breyttum aðstæðum sem kom sér vel þegar hún kynntist pabba sem hafði alist upp við allt aðrar kringumstæður. En mamma  gleymdi aldrei Eyjunum sínum, æskuárunum og uppeldinu sem hún hlaut og mat svo mikils.

Allt sem hún mamma  kom nálægt var vel gert. Henni féll aldrei verk úr hendi. Matargerð, hannyrðir, viðhaldsvinna, garðvinna og að sjálfsögðu hárgreiðslustörf. Öll þessi verk  léku í höndunum á henni. Hún fylgdist vel með öllum nýungum og tileinkaði sér þær sem hentuðu henni  og fjölskyldunni.  Æskuheimili mitt var fallegt og mamma og pabbi voru falleg hjón. Þrátt fyrir þyrna  voru þau alltaf skotin í hvort öðru. Þau voru góðar manneskjur.

Frá barnæskunni er minningin um mömmu náttúrulega fullkomin. Hún var alltaf til staðar. Hún hafði alltaf tíma. Hún leiddi mig í gegnum barnæskuna og hélt þétt utan um mig í gegnum unglingsárin. Margar góðar minningar koma upp í hugann um notalegar samverustundir. Bæjarferðir okkar eru mér sérstaklega minnisstæðar. Mér fannst þær svo skemmtilegar. Mamma, alltaf svo ótrúlega fín,  í hælaháum  skóm, með hatt og veski, allt í stíl. Við heimsóttum oft pabba og afa sem rak risastóra verslun á Laugavegi 31. Fastir liðir voru að koma við í bakaríi og kaupa Berlínarbollur og franskar vöfflur. Mér fannst það toppurinn á tilverunni að fá búðarbakkelsi, þvílík tilbreyting frá heimabakstrinum. Áður en allar konur fóru út á vinnumarkaðinn og landsmenn festust við sjónvarpsskjáinn var mikið líf og fjör á heimilum. Miðtúnið var engin undantekning.

Systurnar frá London voru samrýmdar. Það var spjallað, hlegið, sungið, spilað á orgel og píanó, hár litað, klippt og  krullað. Föt sniðin og saumuð á þær sjálfar og börnin.  Systurnar  voru skemmtilegar og glæsilegar.  Engin lognmolla þegar þær voru annars vegar. Það sama má segja um saumaklúbbinn, æskuvinkonurnar úr Eyjum.  Ég sat oft á stigaskörinni og hlustaði á hláturrokurnar sem glumdu um húsið.
Mamma brýndi fyrir mér góð gildi. Eitt af því mikilvægasta var að bera virðingu fyrir sjálfum sér. Hin mundu fylgja í kjölfarið.  Í æsku varð mér svolitið hált á svellinu. Hjá kaupmanninum á horninu  lét ég skrifa hjá mömmu poka af þurrkuðum ávöxtum sem ég borðaði í leyni. Þegar mamma uppgötvaði brotið varð hún bæði sár og alvarleg, ekki reið. Samtalið sem fylgdi í kjölfarið varð að lífstíðarlexíu fyrir mig.
Mömmur eru góðar. Ég skildi það á unglingsárunum þegar mér fannst vandamálin vaxa mér  i augum. Ég átti það til að læðast inn til hennar um hánótt og var hún þá fljót að kveikja á perunni. Við læddumst upp í stofu og mikið var gott að létta á hjartanu.  Vandamálin gufuðu upp á augabragði. Ég átti líka hauk í horni þar sem mamma var á djammárunum . Hún setti upp hárið á mettíma, ýmist lokkaflóð eða heysátu, alltaf samkvæmt nýjustu tísku.
Mömmur eru líka stjórnsamar. Uppeldishlutverkið fylgir þeim alla tíð. Mamma mín hafði alveg  sérstakt lag á að koma sínum sjónarmiðum að við mig, fullorðna konuna. Stundum hafði ég lúmskt gaman að þessum athugasemdum og stundum ekki.  En við gátum alltaf talað saman. Vorum alltaf vinkonur.
Í lok sjöunda áratugarins lágu í loftinu miklar þjóðfélagsbreytingar. Mamma var framsýn og skynjaði strax þörfina fyrir meira jafnrétti. Lítil breyting varð þó á heimilishaldinu þar sem hún hafði ríka þjónustulund. En hún fór svo sannarlega aftur út á vinnumarkaðinn. Hún vann langan vinnudag og naut hans. Það var ríkt í henni að vita að hún gæti staðið á eigin fótum.  Það var líka mamma  sem studdi mig og varði þegar ég hélt áfram að vinna sem flugfreyja eftir að elsti sonur minn fæddist. Það var ekki sjálfgefið á þeim tíma.  Ég er þakklát fyrir það.  Ég er henni líka þakklát fyrir að gæta sona minna, jafnt að degi sem nóttu, þegar á þurfti að halda.
Eftir andlát pabba, sem kom fyrirvaralaust, sýndi mamma ótrúlegan dugnað. Hún flutti í annað bæjarfélag og bjó sér til fallegt heimili. Eftir að hún hætti að vinna var hún fljót að hella sér í starf eldri borgara, dreif sig af stað án þess að hafa nokkur tengsl, kynntist þar góðu fólki og eignaðist frábærar vinkonur. Bjarki minn naut góðs af nærveru ömmu sinnar í Garðabæ en hann átti alltaf vísan samastað hjá henni eftir skóla þegar ég var í vinnu.
Hægt og hljótt fjaraði undan sjálfstæði mömmu sem var henni svo mikilvægt. Hún var stolt kona og kyngdi eiginlega aldrei þeim bita að verða öðrum háð.  Undanfarin misseri varð henni oft að orði að hún hlakkaði til að hitta pabba, foreldra sína og systur.  Hún sagði líka við mig að þó minnið væri orðið glompótt , þá gleymdi hún aldrei að þakka Guði fyrir okkur börnin sín og fjölskyldur okkar.
Hún var tilbúin, en ekki ég. Ég sakna hennar.
Megi mamma mín hvíla í friði. Guð blessi minningu mömmu og pabba.

Brimaldan brotnar við sorfna klettana.

Báturinn líður inn þessa ótrúlegu innsiglingu og hugtakið náttúrufegurð fær nýja merkingu.

Hamrastálið blasir við, þar kveðast á fuglarnir. Lundinn situr á grastó, spekingslegur.

Á einum stað leggst grasið undan vindi en á öðrum ládeyða.

Fiskibátar koma og fara, allt iðar af lífi.  Þetta eru Vestmannaeyjar..

Þarna sleit hún Sella barnsskónum.

Náttúran í öllu sínu veldi  opnaði faðminn fyrir litlu stúlkunni sem fæddist  í húsinu með stóra nafninu, London í Vestmannaeyjum árið 1921.

Hún fékk gott íslenskt uppeldi. Naut leiðsagnar góðra foreldra sem báru hag barna sinna fyrir brjósti. Faðir hennar var sögumaðurinn, glettinn og kankvís, söngvinn. Móðir hennar stoðin góða, sagði minna hlustaði betur. Henni var innrætt hæverska og heiðarleiki.

Sella sagði oft að fá að alast upp í Eyjum væru forréttindi. Alltaf eitthvað spennandi að gerast, nýir atburðir, nýir sigrar. Hún var stolt af Eyjunum sínum.

Hún var dálítið mikið fyrir sér sem barn eða það sagði hún sjálf seinna.  Hún var svolítil skotta, yngst þriggja systra.

Hún unni mjög lífinu í Eyjum, naut æskuáranna á heimaslóð en hún vildi sjá meira af heiminum.

Hún hleypti ung heimdraganum.

Hugur hennar stóð til náms. Hún fór til Reykjavíkur með æskuna og bjartsýnina í farteskinu.

Árið er 1939. Höfuðborgin var að vakna til lífsins. Hún hafði tryggt sér húsnæði hjá athafnasömum frænkum sínum við Laugaveginn.

Laugavegurinn átti eftir að koma betur við sögu í hennar lífi. Sella fór í Iðnskólann og lærði hárgreiðslu.

Hún hafði ekki verið lengi í höfuðborginni þegar hún varð að fara með hraði aftur heim. Slæmar fréttir. Móðir hennar hafði veikst alvarlega. Hún missti móður sína í desember þetta ár en faðir hennar andaðist 1936.

Þetta var mikil reynsla fyrir hana. Hún er 18 ára. Hún lét engan bilbug á sér finna. Fór aftur til Reykjavíkur.

Nú verður hún algjörlega að standa á eigin fótum, treysta á sjálfa sig en æðruleysi var henni gefið.

Hún kynntist verðandi eiginmanni sínum Gunnari Marteinssyni og 1942 gengu þau í hjónaband. Þau voru glæsileg saman bæði tvö.

Faðir Gunnars, Marteinn Einarsson rak á þessum tíma glæsilega verslun við Laugaveginn. Seinna tók Gunnar við rekstrinum ásamt systkinum sínum. Fljótlega fluttu ungu hjónin í Miðtún 56. Þau eignuðust þrjú börn: Eddu, Guðrúnu og Martein.

Þegar Gunnar féll frá árið 1992 flutti Sella í Garðabæinn og bjó þar uns hún fór á Eir fyrr á þessu ári.

Sella lagði alúð sína í öll verk sem hún tók sér fyrir hendur, hvort sem var við afgreiðslustörf eða hárgreiðslu. Hún vann í mörg ár í Holtsapóteki þar sem hún gat miðlað af þekkingu sinni. Áður hafði hún unnið um skeið
hjá Íslensk-Ameríska. Hún þótti sérstaklega kurteis og alúðleg og fólk bar henni vel söguna.

Hún var mikil húsmóðir. Hún sinnti uppeldishlutverki í hvívetna, var stolt af sinni fjölskyldu.
Lagði mikinn metnað í matargerð og töfraði fram veisluborð.

Sella var „elegant” kona.
Hún var fagurkeri. Gat verið kappsöm en alltaf fáguð. Hún var í eðli sínu bjartsýn en þekkti hlutskipti sitt.

Það er auðna hvers manns að eiga sér góða samferðamenn því allt gott fólk auðgar heiminn. Það var gæfa mín og forréttindi að kynnast Sellu. Ég ruglaði reitum við Guðrúnu dóttur hennar og tengdist þannig fjölskyldunni.

Sella hafði yndi af ferðalögum. Hún og Gunnar ferðuðust mikið og eftir að Gunnar féll frá fór hún allmargar ferðir utan með vinkonum sínum.
Nú hefur Sella lagt upp í sína hinstu för. Hún sofnaði inn í haustið.
Lífsbókin hennar hefur lokist aftur.  Hún mætti örlögum sínum.

Engill hjá Guði.