Helga Vigfúsdóttir

Helga Vigfúsdóttir er látin. Hún var ein þeirra sem skilur eftir spor í hjörtum minningar. Ég kynntist Helgu sem unglingur í gegnum ættartengsl því Ólafur eiginmaður Helgu og Júlíus faðir minn eru bræður. Á tímamótaviðburðum á Innri-Múla á Barðaströnd, kom stórfjölskyldan saman og eiginkonur þeirra Múlabræðra voru samhentur hópur við skipulagningu þessara viðburða. Helga var röggsöm í framgöngu, örugg og tíguleg í fasi, sköruleg í ræðu og mátulega afskiptasöm. Seinna þegar ég dvaldist ungur námsmaður um árabil í Reykjavík þá átti ég ávallt öruggt skjól hjá þeim hjónum, Helgu og Ólafi. Helga tók mér eins og sínum börnum, lét sér annt um mína hagi og þá ekki síst fæðulega hlið þeirra. Hún kenndi mér t.d. að borða kæsta skötu. Verð ég ævinlega þakklátur henni fyrir að kynna það hnossgæti fyrir mér. Helga var fylgin sér og sínum skoðunum þegar kom að því að leiðbeina unga fólkinu. Hún var þó raunsæ á það hvað var eðlilegt fyrir ungviðið. Helga og Ólafur sögðu mér margt frá lífinu á Barðaströnd því auk þess að alast þar upp þá bjuggu þau í Hrísnesi, æskuheimili Helgu, um árabil. Þær frásagnir kenndu mér margt um föður minn og þar með minn eigin uppruna. Vigfús, faðir hennar, var einn þeirra manna sem faðir minn leit mjög upp til og sagði hreystisögur af. Nú að leiðarlokum finnst mér þessar sögur geti á vissan hátt alveg eins passað við Helgu dóttur hans.

Þegar um hægðist hjá þeim hjónum síðustu árin og heilsan lét nokkuð undan síga var andinn þó hinn sami er við hittumst. Enn var spurt, umhyggja og ástúð auðsýnd og reiddar fram góðgerðir að gömlum og góðum sveitasið.

Tengsl foreldra minna við þau Helgu og Ólaf voru ávallt mikil og held ég að telja megi þau samferðafólk í flestum skilningi þótt lengst af hafi landfræðilegur aðskilnaður verið raunin. Helga og Ólafur komu oft í heimsókn að Skorrastað. Þá var ævinlega glatt á hjalla. Móðir mín, Jóna Ármann, og Helga áttu skap saman. Báðar voru glaðsinna og röskar til allra verka. Það var engin lognmolla þar sem þær fóru saman.  Það var heldur aldrei farið til Reykjavíkur héðan að austan, að ekki væri komið við hjá þeim Helgu og Ólafi og þá oftar en ekki gist hjá þeim. Helga var æðrulaus fram á hinstu stund og kvaddi sátt. Blessuð  sé minning Helgu Vigfúsdóttur.

Nú er hún Helga farin frá okkur á annað tilvistarstig á eilífðar ljósaströnd, umlukt vinum og hlýjum straumum.  Ég kveð þig með söknuði. Minningarnar lifa svo lengi sem maður man og hugsar um það.

Árið 1954 kom ég 6 ára gamall til þeirra Helgu og Óla í fyrsta skipti til sumardvalar í Hrísnesi.  Þau voru með búskap og Óli starfaði einnig við barnakennslu í sveitinni á veturna. Helga og móðir mín Sigrún Jónsdóttir voru góðar vinkonur. Hún bauð mömmu að taka mig í sveitina á meðan hún færi  suður til Reykjavíkur til lækninga.  Óli kom og sótti mig á Patreksfjörð.

Á þessum tíma voru vegir á milli staða frekar frumstæðir. Þeir voru varla ökufærir, hæðóttir, krókóttir, brattir, einbreiðir með útskotum hér og þar.

Kleyfaheiðin var mjög brött og ekki alveg fyrir lofthrædda. Þeir fáu bílar sem fóru yfir heiðina áttu til að ofhitna. Heimurinn var feiknastór í augum lítils drengs og oft var stoppað á Ford vörubílnum sem við ferðuðumst með.

Helga var einstaklega góð kona og hlý. Hún tók mér opnum örmum þegar við komum í Hrísnes. Einnig var Óli ljúfur og góður við mig. Kolbrún var 9 ára, Skarphéðinn 7 ára og Þórður við 2ja ára aldurinn. Ég var hjá þeim 6 sumur í sveitinni. Alla tíð síðan í gegnum árin hef ég verið eins og einn af fjölskyldunni. Ég kynntist líka þeirra skyldfólki sem ég á góðar minningar um og hef haft af þeim góð kynni í gegnum árin. Það eru alltaf fagnaðarfundur þegar við hittumst.

Helga og Óli, ásamt börnunum fluttu á Patreksfjöð  1960 og svo til Reykjavíkur 1961. Ég fluttist suður með mömmu og pabba haustið áður. Það urðu fagnaðarfundir þegar þau komu til Reykjavíkur.

Helga og Óli fóru flest sumur vestur á Barðaströnd og stundum vorum við með í för.

Já, það er margs að minnast frá liðnum árum.   Fjölskyldan stækkar og ný kynslóð tekur við. Nú er mál að linni.  Það er svo margs að minnast.

Kolbrún, Skarphéðinn, Þórður og þeirra fjölskyldur og nánustu ættingjar, hjartanlegar samúðarkveðjur.