Erla Havsteen Þorsteinsdóttir

Áhrifavaldar í lífi hvers og eins eru margir og flestir eru þeir áberandi og koma auðveldlega upp í hugann. Þegar ég lít til baka sé ég að Erla hefur vissulega verið áhrifavaldur í mínu lífi. Ekki á opinskáan hátt og frekar með verkum en orðum. Hún fór ekki troðnar brautir í lífinu, var listakona og bóhem og leið best ef hún var að skapa. Hún var gift tengdaföður mínum um árabil og ég kynntist henni fyrst þegar ég var sextán ára. Dökkhærð, gædd mjög sérstakri fegurð með beitta og oft kaldhæðna kímnigáfu. Erla var róleg og hreyfði sig sjaldan hratt en var með afkastameiri konum sem ég hef kynnst. Á heimilinu voru þrír baldnir og fjörmiklir strákar, uppáfindingasamir og með mikið ímyndunarafl. Eins og nærri má geta þurftu þeir mikla sinningu. Sigríður systir þeirra var þá yngst þó seinna bættist Kristín í hópinn. Þær systur voru alltaf eins og prinsessur til fara og saumaði Erla og prjónaði föt á hópinn sinn. Hún og Elliði tengdafaðir minn bjuggu á Lindarflöt í Garðabæ og þegar Lindarflötin var byggð lét hún sig ekki muna um að búa í tjaldi á lóðinni meðan húsið var gert íbúðarhæft, þá með strákana þrjá litla ef ég man rétt. Eftir að þau fluttu inn setti Erla sinn svip á heimilið, hún var smekkleg og frumleg og bjó þeim fallegt heimili.  Erla lét ekki við það sitja að útbúa fatnað á fjölskylduna, hún rak lengi saumastofu í hluta af bílskúrnum og hafði mikið að gera. Fyrir jól tók hún sig oft til og útbjó fallega hluti og seldi. Mér eru minnisstæðar myndir sem hún gerði úr akríl og setti hraunmola út í. Þær nutu mikillar hylli. Erla tók mér vel þegar ég bættist í fjölskylduna, hún dreif mig í heimsóknir til systra Elliða, Laugu og Rúnu og lét sér umhugað um að ég kynntist þeim. Erla var afbragðs kokkur og útbjó jafnan kynstrin öll af mat á haustin í fulla frystikistu. Hún bauð okkur oft í mat og mörg kvöld sátum við lengi frameftir og spiluðum eða bara spjölluðum og hlógum. Tengdapabbi framleiddi handfærarúllur og byrjaði með þann rekstur í bílskúrnum. Sjómennirnir sem versluðu við hann komu á öllum tímum og alltaf voru þeir drifnir inn í kaffi eða mat. Erla gat talað með fyrirlitningu um drullugallakarla en hún tók jafn vel á móti öllum og gerði eins við þá hvort sem það voru háir eða lágir. Erla var kvenréttindakona og var ósátt við að hennar framlag til heimilisins var ekki metið í beinhörðum peningum: barnagæsla, þrif, saumaskapur, prjónaskapur, matargerð, allt eru þetta hlutir sem sjást ekki fyrr en þeir eru ekki unnir. Þetta skynjaði Erla vel og mómælti á sinn hátt. Hún var mjög ákveðin og lá ekkert á sínum skoðunum. Eitt af því sem hún hataði voru íslenskir vetur og ræddi oft um að mikið betra væri að búa á suðlægum slóðum. Hún lét verða af því og flutti til Spánar nokkrum árum eftir að hún skildi við tengdaföður minn. Þar undi hún hag sínum all vel.  Nú þegar hún er lögð til hinstu hvílu á afmælisdaginn sinn votta ég börnum hennar, barnabörnum og systur innilega samúð mína, guð blessi minningu Erlu Þorsteinsdóttur.