Hannes Árni Wöhler

Jæja þá er hann afi minn búinn að kveðja, blessaður kallinn.  Hann þurfti að eiga við erfiðan sjúkdóm í langan tíma en barðist við hann eins og ljón allt til enda. Ég held t.d. að hann hafi skrölt yfir áramótin á viljastyrknum einum vegna þess að hann vildi sjá flugeldana einu sinni enn, enda alltaf verið mikill rakettukall. Hann fékk þá ósk uppfyllta. Stuttu síðar lét svo líkaminn undan sjúkdómnum.

Afi Hannes var lífsnautnamaður sem þótti fátt skemmtilegra en að vera innan um fjölskylduna sína að dunda sér við hitt og þetta; fikta í bílum, grilla, ditta að bústaðnum eða spóka sig um í sólríkum garðinum með barnabörnunum. Hann var hlýr og góður maður sem sýndi okkur krökkunum ávallt mikinn áhuga. Jafnvel þegar ég hitti hann þreyttan og þjakaðan eftir langvinn veikindi þegar stutt var eftir spurði hann mig útí hitt og þetta, hvernig gengi í boltanum og vinnunni, hvort ég væri ekki kominn á vetrardekk og hvort ég ætti almennilega úlpu. Honum fannst jakkinn sem ég var í alltof þunnur.

Það var alltaf notalegt að koma í mat til ömmu og afa í Logalandið og þar höfum við oft setið þrjú við eldhúsborðið yfir steiktum fiski eða einhverjum gourmet mat og rætt um heima og geima. Ef ég svo fór niður að horfa á sjónvarpið kom afi stanslaust til mín að athuga hvort ég hefði ekki nóg af púðum, hvort hátalararnir væru rétt stilltir og hvort allt væri í lagi. Mér finnst ég alltaf hafa átt dálítið sérstakt samband við ömmu og afa. Kannski eftir að þau tóku mig með til Þýskalands þegar ég var 5-6 ára til þess að fara í áttræðisafmæli langafa míns heitins, Afa Opa. Á leiðinni heim vorum við stoppuð á landamærunum og amma og afi sökuð um hafa stolið mér! Úr því varð mikil dramatík en einhvern veginn blöðruðum við okkur í gegnum það og höfum síðan þá verið miklir vinir.

Afi var sannkallaður ættarlaukur sem fór fyrir sinni fjölskyldu, hvort sem var í matarboðum í Logalandinu, skíðaferðum í Bláfjöll eða í heildsölunni.  Hann hafði gaman að lífinu og gaman að fólkinu í kringum sig. Húmorinn var alltaf til staðar og ég mun aldrei gleyma atviki sem átti sér stað í miðri fermingarathöfn systur minnar, þegar ég og mamma fengum óstöðvandi og mjög vandræðalegt hláturskast í u.þ.b. 5 mínútur eftir hárbeitta og öskrandi fyndna athugasemd sem afi hvíslaði að okkur. Ég fer ekki nánar út í þá athugasemd, en hún var mjög fyndin.

En nú er hann farinn og við söknum hans öll. Það var sárt að heimsækja hann síðustu dagana en það er gott til þess að hugsa að nú hefur hann fengið frið og líður betur á nýjum stað. Síðasta skiptið sem ég hitti afa á lífi kvöddumst við með virktum og það var stund sem mér þykir sérstaklega vænt um og mun aldrei líða mér úr minni.

Vertu sæll afi minn og nafni, hafðu það gott og við sjáumst hressir síðar.

Elsta barnabarnið,

Elsku pabbi nú eru þjáningar þínar á enda og það er það eina sem sefar sorgina þessa dagana.

Það var sorglegt að sjá svona sterkan mann missa líkamlegt þrek og heilsu.  Tíminn þinn á þessari jörð hefði gjarnan mátt vera meiri.  Hannes Wöhler var kominn af sterku fólki sem oft voru kallaðir Landpóstarnir. Þetta var fólk sem lét mótvinda ekki hindra för, heldur héldu áfram og skiluðu sínu verki. Þetta fannst mér oft vera lýsandi fyrir þig.  Þú varst í vinnunni nánast fram á dánardægur ef ekki á staðnum þá í huganum.

Í æsku minntirðu  mig reglulega á hvað ég hefði það gott, því að ég hefði föður. Ég skildi það kannski ekki þá en skil það núna. Æskan þín var stundum erfið enda ólst þú upp föðurlaus og skildi það eftir sig ör á sálinni. Þú varst duglegur að benda mér á það að meta það sem skiptir máli í lífinu: Heilsa, fjölskylda, veraldleg gæði skipta nánast engu máli.

Barátta þín við illvígan sjúkdóm var hetjuleg og sýndi í raun hvað í þér bjó, um veikindi þín hafðir þú ekki hátt um við mig og oft þegar við hittumst varstu forvitnari um mína hagi og tókum við upp léttara spjall, ég sá að þig langaði ekkert að tala um þessi veikindi.

Einkenni þitt var gríðalegt gjafmildi. Gjafmildi  á sjálfan þig og skipti þá ekki máli hver það var ... allir fengu tíma þinn og athygli. Ólatari vinnumann hef ég ekki kynnst enda varstu vakinn og sofinn yfir vinnunni og öllu því sem aðrir í fjölskyldunni  voru að stússa. Oftar en ekki  bauðstu fram hjálp þína og þá gjarnan mættur fyrstur á svæðið. Þegar  við hjónin vorum að byggja  held ég  meira að segja að þú hafir eytt jafnmiklum tíma í að byggja húsið og ég. Þvíllíkur áhugi á að hjálpa til var og er óskiljanlegur, ég man að ég þurfti stundum nánast að reka þig heim. Ég brosi enn að því þegar við kláruðum að múra veggina og gólfin áður en múrarinn kom ... sá var heldur súr.

Ég sakna áhuga þíns á öllu því sem ég tók mér fyrir hendur og símtölin þar sem ég gaf stutta skýrslu um málin, ekki minnkaði áhuginn ef ég var í einhverju bílskúrs eða bílastússi. Í hvert einasta skipti sem þú komst í heimsókn þá kíktirðu í skúrinn, meira að segja í þinni hinstu heimsókn til okkar, þá langaði þig að koma og hjálpa til við nýjasta verkefnið. Ég minnist gleðistunda með þér í veiðiferðum, skíðaferðum og svo þegar við ókum á hraðbrautunum í Þýskalandi á kraftmiklum bíl, tveir á ferð í föðurlandinu og ég keyrði og þú sagðir sögur um Rínarhéruðin, kastalana, víngerð o.fl.

Pabbi minn! Mér finnst þú ennþá sitja inní stofunni og vera að fylgjast með, tilbúinn að spyrja mig um hvernig dagurinn var. Ég sakna að heyra ekki  hvernig þú annað hvort byrjaðir eða endaðir setningarnar á Lárus minn. Í seinni tíð fann ég oft að því hvað við hugsuðum eins þó við værum ólíkir í mörgu, ég brosi innra að því .... ég t.d. erfði ekki þessa súpervandvirkni og þolinmæði, þú varst svo greinilega þýskur í mörgu t.d. með að spjalla og útskýra sem var þín sérgrein. Þegar við vorum saman fannst mér oft gott að hlusta á malið í þér, en eins og þú veist er það ekki mín sterkasta hlið. Mér fannst gott að heyra að þú varst ánægður með 70 ára afmælið og ég náði að spila Bonasera fyrir þig.

Það sem stendur uppúr hjá þér í seinni tíð er afahlutverkið, en það tókstu alvarlega, enda sakna afastrákarnir okkar þín ótrúlega mikið og það hafa runnið mörg tár hjá þeim síðustu daga, enda mikil sorg í litlum hjörtum og erfitt að missa afa sinn og vin.

Þú ert örugglega í faðmi  föður þíns og móður, afa Heinrich og ömmu Dídí, sem umvefja þig í ást og hlýju. Þið sitjið eflaust saman að mala og tala eins og þér fannst gaman.

Ég kveð þig með sorg í hjarta og geymi allt það góða, ég minnist síðasta augnabliksins þegar þú varst á meðal okkar. Ég kyssti þig á ennið og leit  í bláu augun þín og kvaddi þig hinsta sinni, bless pabbi minn.

Hvíl í friði elsku pabbi.

Þinn sonur,

Elsku afi Hannes!

Ég mun ávallt muna eftir því þegar við sátum saman löngum stundum út á svölum á öllum þessum hótelum sem við fjölskyldan höfum heimsótt saman gegnum tíðina. Þar sem við ræddum um lífið, tilveruna og veginn. Við létum ekki mikinn aldursmun stoppa okkur og alltaf gátum við eytt fleiri og fleiri tímum talandi um hin ýmsu málefni, allt frá fótbolta til þýskrar menningar. Ég mun aldrei gleyma þegar við fórum til Þýskalands saman og þar sást langar leiðir að þú varst á heimavelli og það mun alltaf lifa í minningunni. Það gleymist aldrei þegar þú fékkst mig til að setjast niður með þér í Logalandinu og horfa á hinar og þessar bíómyndir sem ég hafði engann áhuga á að horfa á, en svo á endanum var þetta alltaf hin besta skemmtun. Ég gæti haldið lengi áfram að telja upp góðar minningar af okkur saman, þín er sárt saknað.

Kæri afi Hannes!

Þú varst langbesti afi í öllum alheiminum, þú varst sá skemmtilegasti, fyndnasti og mikið mikið meira. Þú leyfðir okkur alltaf að leika okkur á háaloftinu og niðri á jörðinni.

Kæri afi Hannes!

Þú varst sá afi sem allir óskuðu sér og vildu eiga að. Við hlökkuðum alltaf til að hitta þig, tala við þig. Tvö lengstu metin mín að tala í síma voru við þig og ömmu, mig langaði mikið að hitta þig og sjá þig þá. Frans Vikar Wöhler (11 ára)

Kæri afi Hannes!

Þú varst sá afi sem allir óskuðu sér og vildu eiga að. Við hlökkuðum alltaf til að hitta þig, tala við þig. Tvö lengstu metin mín að tala í síma voru við þig og ömmu, mig langaði mikið að hitta þig og sjá þig þá.