María Guðrún Þorláksdóttir

Mánudaginn 28. desember sl. snjóaði óvenju mikið, allt varð drifhvítt, bjart og lygnt og sólin braust fram.  Síðla kvölds þessa fallega vetrardags kvaddi móðir mín þessa jarðvist og hvílir hún nú í faðmi almættisins, þar sem líkamlegar þjáningar, þreytts og slitins líkama fyrirfinnast ekki. Móðir mín hefði einstaklega létta lund og í góðra vina hópi var hún hrókur alls fagnaðar. Höfðu sumir orð á því að hún væri okkur systkinum ekki síður vinur og félagi en móðir. Gat hún þó verið föst fyrir og þrjósk, ef hún beit eitthvað í sig. María giftist föður mínum Jóni Adolfssyni, verslunarstjóra, í ágúst 1957 og fluttu í sína fyrstu íbúð í Laugarnesinu.  Þau hjón voru dugleg að halda myndarlegar veislur við ýmis tækifæri og nutu samverunnar í traustum og góðum vinahópi. Foreldrar mínir vorur mjög samrýmd þótt ólík væru og leituðu ráða hjá hvort öðru við mikilvægar ákvarðanir. Þau áttu mörg áhugamál, t.d. dans, keyrðu um landið sitt og dáðust að öllum helstu náttúruperlum þess. Einnig dvöldu þau oft í sumarhúsi sínu í Vaðnesi, sem pabbi byggði að mestu leyti sjálfur 1962-4. Síðar ferðuðust þau erlendis og sóttu heim hin ýmsu lönd. 1974 réðust þau í byggingu einbýlishúss í Fossvogi og dró þá úr ferðalögum í bili. Móðir mín starfaði við ýmislegt um ævina. Vann um skeið sem gjaldkeri í verslun Sveins Egilssonar hf. Stofnaði tískuverslunina GoGo ásamt frænku sinni Rannveigu Ólafsdóttur. En þeim rekstri hætti hún um sumarið 1982, svo hún gæti stutt pabba sem best í hans erfiðu veikindum, en hann lést nokkru síðar. Líf mömmu varð ekki samt eftir fráfall pabba. Föður mínum entist ekki aldur til að sjá barnabörnin sín. En mamma naut þess að fylgjast með þeim þroskast og dafna og hvatti þau til dáða. Skömmu eftir andlát pabba bauð góðvinur þeirra hjóna, Árni Árnason, þá forstjóri Austurbakka hf., mömmu að taka yfir rekstur verslunarinnar Remediu hf. síðar versl. Sjúkravörur ehf. Varð það henni til góðs, enda fæddur kaupmaður. Hófst nú nýr kafli í lífi Maríu. Þessa verslun rak hún af lífi og sál og lagði metnað sinn í að veita persónulega og frábæra þjónustu. Í 20 ár störfuðum við mæðgur þar saman í mesta bróðerni, enda samrýmdar, allt þar til rekstri var hætt sl. vor.  Heilsu hennar fór stöðugt hrakandi síðustu 10 árin og barðist hún áfram á viljastyrknum einum saman síðustu 2 árin, en á þeim tíma hafði hún misst báðar systur sínar, fráfall þeirra tók sinn toll. Höfðu þær verið afar samrýmdar, þótt ólíkar væru. Við mæðgur vorum það lánsamar að eiga kaþólsku nunnurnar á Öldugötunni sem vinkonur. Var okkur oft boðið til hátíðamessu til að fylla okkur orku og gleði og þiggja veitingar og njóta samverustunda með þeim eftir messu. Móðir mín ræddi oft um hversu viðburðaríka og skemmtilega ævi hún hafi átt. Notið þess að eiga fágæta og trausta vini og einstaklega góðar vinkonur, sem fylgdust með henni og studdu þar til yfir lauk. Síðasta mánuð lífs síns lá hún rúmföst á Lungnadeild Landspítalans í Fossvogi, en þar naut hún aðhlynningar frábærs og hlýlegs fagfólks, sem reyndi allt til að gera líf hennar sem bærilegast. Minning einstakrar konu lifir. Guð blessi þig.

Vinkonu minni, Maríu Guðrúnu Þorláksdóttur, sem við minnumst nú, kynntist ég barn að aldri. Við vorum nágrannar og áttum heima við Njálsgötu hér í borg. Fjölskyldur okkar voru um margt líkar, barnmargar, gestagangur mikill og vinum barnanna ætíð vel tekið. Feður okkar, sem báðir unnu í miðbænum keyptu mjólk og brauð í mjólkurbúðinni á horninu hvern morgun, voru mættir fyrr en opnað var og ræddu saman meðan þeir biðu. Gátu þá mæður okkar hvílt sig aðeins lengur, enda vinnudagur þeirra langur, eins og nærri má geta á svo stórum heimilum. Æskuárin liðu í öryggi og áhyggjuleysi í skjóli ástríkra foreldra. Barnfóstrustörf voru þau einu sem okkur buðust á þessum árum síðari heimstyrjaldar. Tókum við þeim og fengum starfsheitið "barnapía". Að lokinni skólagöngu réðst Minna eins og hún var ávallt kölluð til verzlunarstarfa í hljóðfæraverzluninni Rín við Njálsgötu og vann þar í nokkur ár. Eftir það vann hún hjá Alþýðubrauðgerðinni við afgreiðslustörf og stundaði jafnframt nám við Tónlistaskólann í Reykjavík í píanóleik. Á góðum degi um miðja síðustu öld kynntist hún ungum og glæsilegum manni, Jóni Adolfssyni, sem varð eiginmaður hennar þegar fram liðu stundir. Þau eignuðust tvö mannvænleg börn, dótturina Steinunni Maríu og soninn Árna Þór. Á fallegu heimili þeirra í Reykjavík og sumarhúsinu í Grímsnesi var glaðværð og góðvild í öndvegi og vakandi umhyggja fyrir gestunum og þar fór vel um alla. Fjölskyldan ferðaðist mikið um landið okkar og einnig um önnur lönd. Ekki fór Minna varhluta af mótlæti í lífinu. Jón lést árið 1982 langt um aldur fram. Kom þá best í ljós fórnfýsi hennar og kærleikur. Báðar systur sínar, Sigríði og Hallveigu, missti hún með stuttu millibili. Rólyndi og trúarstyrkur einkenndu hana á þessum erfiðu tímum. Um árabil rak Minna fataverzlun við Aðalstræti, en eftir lát Jóns hætti hún rekstrinum og við tók rekstur Remediu, verzlunar með sjúkravörur, sem hún varð síðan eigandi að og rak í 26 ár. Minna var glaðsinna, hnyttin í svörum, trygglynd, orðvör og afar samviskusöm. Á vordögum sl. árs hnignaði heilsu hennar verulega og sjúkrahúslegur urðu tíðari. Það sem verður minnisstæðast er styrkur hennar og æðruleysi er hún stóð frammi fyrir þeirri staðreynd að við sjúkdóminn yrði ekki ráðið. Sú einstaka umhyggja, sem Steinunn dóttir hennar sýndi móður sinni í þessum erfiðu veikindum, er verð aðdáunar. Dauðinn kemur alltaf óvænt, en augljóst var að hans yrði ekki langt að bíða. María Guðrún kvaddi þetta líf þann 28. desember sl. Vinkonur hennar, Sigríður og Ester og fjölskyldur þeirra, einnig við skystkinin af Njálsgötunni, vottum aðstandendum hennar innilega samúð.  Megi hún vera á Guðs vegum.