Berglind Bjarnadóttir

Ó hversu sárt er að kveðja þið elsku mamma mín. Það er ósanngjarnt að þurfa að kveðja þig svona snemma. Eins og þú sagðir sjálf og þá varstu svo ung og ungleg  að það mátti varla sjá hvor væri mamman, ég eða þú. Enginn á að þurfa að kveðja þennan heim svona snemma.  En ég veit að þú ert á góðum stað og munt vaka yfir okkur.  Ég ætlaði ekki að kveðja þig í bráð og eins og þú sagðir sjálf, þá hélt  ég að þú ættir nóg eftir, ætlaðir að minnsta kosti að sjá Bjarna minn fermdan og ef þú næðir því ekki þá var næsta markmið að sjá tvíburana með stúdentshúfuna á höfðinu. En krabbinn  spyr ekki að því, hann var of erfiður. Þér of erfiður og læknunum of erfiður. Það var þó ekki að spyrja að lífsviljanum, baráttunni  og kraftinum sem þú bjóst yfir. Ekkert var ómögulegt og þú gast allt og gerðir allt sem þú ætlaðir þér. Þrjár lyfjameðferðir með öllu því sem tilheyrir. Það á enginn að þurfa að ganga í gegnum þetta. Ekki kvartaðir þú, heldur fórst í gegnum þetta  á hörkunni og húmornum.

Elsku mamma, þú varst sérstök, það kemst enginn með tærnar þar sem þú varst með hælana og það reynir enginn að feta í þín fótspor. En ég get sagt með stolti að þú ólst mig upp, kenndir mér á lífið og gafst mér óendanlega mikla þolinmæði, hlýju, ást og kærleika. Ég er þér mikið þakklát fyrir það, ég get stolt sagt, að þú varst mamma mín!!

Þú varst límið sem hélst fjölskyldunni saman, þú varst kjarninn í systkinahópnum, þú varst gleðigjafi allra og allsstaðar sem þú komst varstu hrókur alls fagnaðar. Þar sem þú komst var aldrei lognmolla, maður heyrði langar leiðir þar sem þú varst. Þar var hlátur og fjör. En loforð gáfum við þér og það var að standa saman hvað sem á gengur, að standa saman sem fjölskylda og það munum við gera. Þó það sé sárt að kveðja þá veit ég að þú hefur það núna gott

og líður vel, enginn krabbi, engin lyf og ekkert sjúkrahús lengur!!!

En við höfum margar góðar minningar til að minnast þín, já heldur betur margar. Við vorum meira eins og vinkonur heldur en mæðgur, við tvær. Gátum hlegið, rifist, skammast, fíflast og kjaftað saman. Hvað gerir maður án bestu vinkonu sinnar og mömmu. Hvert snýr maður sér þá ..... ég á eftir að sakna minnstu og sjálfsögðustu hlutunna mest.

Að heyra ekki í þér á hverjum degi, fara í biltúr á nýja kagganum þínum, leggjast uppí rúm til þín og kjafta. Að heyra þig kalla á ömmuengilinn þinn og ömmuljósið þitt. Ég er þér ævinlega þakklát fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig og börnin mín. Þú sagðir alltaf að þitt hlutverk væri að sjá um trúarlegt uppeldi á börnunum  mínum líkt og amma Helga sá um þitt trúarlega uppeldi. Þínu hlutverki var ekki lokið líkt og svo mörgum öðrum hlutverkum í lífi þínu var ekki lokið. Nú stýrir þú og skipar fyrir uppi, hjá afa Bjarna, ömmu Helgu og ömmu Beggu.

Ó elsku mamma hvað geri ég án þín ..... allar spurningarnar sem ég var vön að leita til þín með, hver svarar þeim núna?

Þín verður ávallt minnst með söknuði og gleði í hjarta. Elska þig óendanlega mikið.

Þín