Þorsteinn Jónasson

Hann pabbi minn er dáinn. Hann lést þann 25. ágúst á sjúkrahúsinu á Húsavík orðinn 90 ára gamall.

Þegar manneskja deyr verður lífið einhvern veginn ekki lengur eins fyrir okkur hin sem áfram paufumst lífsgönguna.

Líka þó að um aldraðan mann sé að ræða.

Það koma undarlegustu minningar upp í hugann.

Gömlu támjóu spariskórnir þínir, sem að við Fríða pússuðum þegar þú varst að fara í kirkjuna.

Við krakkarollingarnir að skottast á eftir þér þegar þú varst að marka lömbin úti á vorin.

Þú sitjandi upp á lofti að stimpla lambamerki.

Kókið í gleri sem þú sóttir upp á háaloft og gafst okkur krökkunum þegar var ógeðslega heitt úti og við búin að eltast við lömb og rollur allan daginn. Búinn að geyma það þar síðan á jólunum.

Þú að skafa drulluna af gallabuxunum mínum með vasahnífnum þínum eftir að ég datt á rassinn í fjárréttinni við að elta lömbin.

Við á Grána gamla eða Hrafni þegar var nýbúið að járna.

Þú að ríða upp frá fjárhúsunum með aðra hönd á mjöðminni og hina á taumnum að leggja af stað í smalamennsku fyrir rúninginn og strax farinn að öskra á hundinn.

Heyskapurinn þar sem þú og Massinn voruð eitt og  bévítans bindivélin sem bilaði í hvert skipti sem hún fór út á tún.

Þú að slá með orfi og ljá. Tyllandi í annan fótinn meðan þú varst að brýna ljáinn og svo hélstu  áfram á sama hraðanum allan daginn

Þú að moka út úr fjárhúsunum og keyrandi skítinn í hjólbörum í haug sem var svo síðar mokað með traktor í dreifarann og sett á túnin.

Ég hangandi í haldinu á mjólkurbrúsanum í myrkrinu á kvöldin þegar þú varst að bera hann heim úr fjósinu í kælinn.

Þú að leggja þig eftir matinn. Mikið ofboðslega held ég að þú hafir oft  verið þreyttur.

Allar þessar myndir eru af manni í vinnuskyrtu, gallabuxum, ullarsokkum og gúmmískóm.

Einkennisbúningi bóndans.

Þú varst samt strangur maður. Stundum fannst mér þú geta stjórnað okkur með augunum.

Það var ekki  liðinn neinn fíflagangur t.d. við matarborðið og alls ekki þegar þú varst að hlusta á fréttirnar og það gerðirðu mjög oft á dag, fannst okkur krökkunum að minnsta kosti.

Þú varst ákaflega vinnusamur og gerðir einnig miklar kröfur til okkar krakkanna. Enda hvarflaði ekki að okkur að segja nei við nokkru verki.

Nægjusamur varstu og reglufastur. Enda sennilega ekki veitt af til að dagurinn entist í störfin.

Alla daga varstu vaknaður fyrir klukkan átta án þess að brúka nokkurn tímann nútíma apparat eins og vekjaraklukku.

Dagurinn hófst á því að þú fékkst þér heitt vatn með mjólk og sykri.

Klukkan hálf tíu var svo morgunmaturinn sem var hafragrautur ásamt gallsúru slátri. Klukkan tólf var svo hádegismatur og hálf fjögur kaffi og kvöldmatur var svo á slaginu sjö þegar þú varst búinn í fjósinu og þá var aftur hafragrautur og slátur og afgangar ef einhverjir voru frá hádeginu.

Einu sinni hélt ég alltaf að þér fyndist hafragrautur svona ofboðslega góður.

Í seinni tíð hefur nú læðst að mér sá  grunur að ástæðan hafi verið önnur.

Það voru sennilega ekki mikil auraráðin á þessum bæ.

Þrátt fyrir það komuð þið hjónin okkur krökkunum til manns án þess að við hefðum minnstu vitneskju um annað en að við hefðum nákvæmlega allt sem við þurftum.

Við höfðum nóg að borða og var sjaldnast kalt og þó svo að við ættum saman hjól og tækjum við fötunum hvert af öðru þá var það bara þannig.

Stundum hef ég líka velt því fyrir mér hvort að þú hafir kannski ekki haft mikið gaman af því að vera bóndi.

Þú sem varst svo bókhneigður, hagmæltur og talnaglöggur maður.

En lífið fór með þig þessa leið og starfi þínu sinntir þú af trúfestu.

Þegar þú hættir að búa þá fluttuð þið hjónin til Húsavíkur.

Það held ég að þú hafi gert vegna mömmu.

Hún var þá fyrir nokkru komin með talsverð einkenni Alzheimer sjúkdómsins, en á Húsavík gat hún verið í dagvistun meðan þú stundaðir þína vinnu. Um 1990 er hún svo lögð inn á Öldrunardeildina á Húsavík og er þar þangað til hún deyr veturinn 1995.

Mér vöknar um augu þegar ég hugsa um af hversu mikilli trúfestu þú stóðst þína plikt.

Á hverjum einasta degi tvisvar á dag fórstu að heimsækja mömmu þó svo að hún væri löngu hætt að þekkja þig.

Enda kom að því að eitthvað léti undan álaginu, því að 1993 til 1994 varstu svo langt niðri blessaður gamli maðurinn að þú varst sjálfur að dvelja á sjúkrahúsinu um hríð.

En náðir þér sem betur fer nokkuð upp úr því aftur.

Oft held ég nú samt að hugurinn hafi leitað heim í fjörðinn þinn.

Þessar vísur orti pabbi. Sú fyrri er ort þann 19. október 1986 þegar þau eru að flytja til Húsavíkur

Þessi seinni kemur svo þegar hann er að koma í sumarfrí í fjörðinn sinn sumarið 1987

Síðasta skiptið sem við hittumst var í sumar.

Skrokkurinn var fyrir löngu orðinn til trafala og heyrnin var farin að bila  en þú varst samt spjallhress.

Það var góð stund.

Þú kvaddir jarðvistina pabbi minn á brúðkaupsdegi ykkar mömmu og ég ætla mér að trúa því að þið séuð núna saman á ný.

Ég kveð með söknuði mætan mann sem hefur nú lokið sinni löngu göngu.

Í huga mínum er þakklæti fyrir áhyggjulausa æsku og góðar samverustundir.

Hvíldu í friði pabbi minn.