Sigurður Elli Guðnason

Með fáum fátæklegum orðum vil ég minnast vinar míns í gegnum tíðina, hans Sigga Ella. Hugurinn leitar aftur til ársins 1962, en þá um haustið kom Siggi til vinnu og náms í eldsmiðjunni í Héðni, en ég var þar fyrir. Siggi hafði verið  hluta af námstímanum í annarri smiðju, sem sérhæfði sig í mun takmarkaðri smíði en Héðinn. Þetta átti ekki við Sigga, þar sem hann vildi ávallt kynna sér fullkomlega viðfangsefnin og hvað hægt væri að framkvæma með þeim tækjabúnaði, sem var til í einni fullkomnustu og framsæknustu smiðju landsins á þeim tíma, að öðrum smiðjum ólöstuðum.

Á þessum tíma var sáralítið um innflutning á vélbúnaði fyrir frystihúsin og síldarverksmiðjurnar.  Nánast allt var smíðað í Héðni og oft reyndi mjög á getu og fagmennsku starfsmanna.

Í eldsmiðjunni hófst kunningsskapur og vinátta okkar Sigga, sem varað hefur æ síðan. Um miðjan febrúar 1963 var ég sendur við annan mann til Patreksfjarðar til að færa til vélar og undirbúa komu vélbúnaðar í nýja síldarverksmiðju sem setja átti upp í húsnæði þeirrar gömlu á Vatneyrinni. Um mánuði seinna kom svo stór hluti vélbúnaðarins með strandferðaskipi og  þriggja manna vinnuflokkur frá Héðni með og mér til mikillar ánægju var Siggi einn þeirra.

Við deildum sama herbergi næstu átta mánuðina.

Vinnutími okkar var langur, yfirleitt frá kl. 7.30 að morgni til kl. 10.30 að kveldi, sama gilti um helgar.

Það var okkur mikið áfall þegar eigandi verksmiðjunnar Þorbjörn Áskelsson fórst í hörmulegu flugslysi við Osló, en fljótlega var ákveðið að halda áfram við framkvæmdirnar með umsjón Njáls sonar Þorbjarnar heitins.

Þjóðhátíðardaginn 17. júní var í raun fyrsti frídagurinn, sem við tókum um mánaðarskeið og eftir að hafa fylgst með hátíðarhöldum íbúanna ákváðum við um kvöldverðarleytið að láta nokkuð langþráðan draum rætast: að klifra upp í klettabeltið í fjallinu ofan bæjarins. Hreint undurfögur sýn blasti við okkur, þegar upp var komið, sjórinn spegilsléttur, sólin rétt ofan við hafflötinn við enda fjarðarins og fjöllin sem gulli slegin, fegurðin var ólýsanleg og fyllti okkur lotningu.  Oft höfum við minnst þessa þegar við höfum hist. Við vorum ungir og hraustir og allt lífið framundan.

Eftir sveinspróf árið eftir skildust leiðir, en við hittumst samt af og til, stundum á verkstæði Guðmundar heitins Bjarnasonar frænda míns. Siggi var þá gjarnan þar að dytta að Rússajeppanum sínum, sem var ávallt eins og nýr í hans höndum. Siggi fór að læra flug, en ég gerðist slökkviliðsmaður í Reykjavík, fréttum hvor af öðrum af og til. Vegna starfs míns hjá Brunamálastofnun þurfti ég oft að fljúga innanlands og erlendis. Siggi var orðinn flugstjóri á Fokker og bauð mér ávallt fram í flugstjórnarklefann, ef hann vissi af mér innanborðs. Hann var óþreytandi að útskýra fyrir mér mæla, takka og leiðsögubúnað vélarinnar. Ég er sannfærður um að hann vissi hvað voru mörg hnoð í skrokki Fokkersins.

Sitjum saman á hóteli og veitingahúsi Kalla og Ingu í Grevenmacher í Lúxemborg. Siggi var þá að þjálfa flugmenn á Fokker. Það gera engir aukvisar. Siggi orðinn flugstjóri í millilandafluginu, hefur samband við mig og segist hafa verið að kaupa notaðan húsbíl frá Þýskalandi fullan af alls kyns búnaði, en leiðbeiningabók á þýsku, sem hann hafði grun um að ég kynni eitthvað í. Saman þrælumst við í gegnum leiðbeiningarnar með þokkalegum árangri.

Fréttir af alvarlegum heilsubresti hjá Sigga alltof ungum.

Björn sonur okkar og hans fjölskylda kaupa Víghólastíg 20, næsta hús við Sigga, sem gjarnan situr á góðviðrisdögum á palli við útidyrnar farinn að heilsu, en vel málhress. Við höfum margs að minnast frá yngri árum og oft verða samtölin nokkuð löng. Góð vinátta skapast milli fjölskyldnanna á Víghólastíg 20 og 22.

Heilsu Sigga hrakar og baráttunni lýkur milli jóla og nýárs.

Ég vona að samskonar sýn og birtist okkur forðum á fjallinu við Patreksfjörð hafi mætt honum handan við móðuna miklu.

Minningin um góðan dreng lifir.

Við Gerður, Björn og Kristín vottum aðstandendum Sigga okkar dýpstu samúð.