Edda Sigurðardóttir

Edda vinkona mín er látin. Undanfarin ár hefur hún barist við óvæginn, ömurlegan sjúkdóm. Hélt þó andlegri skerpu og reisn til hinstu stundar. Við kynntumst sumarið 1962 þegar við fórum til Noregs að loknu stúdentsprófi að vinna á fjallahóteli í Guðbrandsdalnum. Vorum í hópi átta íslenskra stúlkna sem héldu á vit ævintýra í útlöndum. Þessi sumardvöl leiddi til ævarandi vináttu okkar Eddu og Kristínar Erlingsdóttur sem einnig var í hópnum. Við Edda urðum herbergisfélagar og fljótlega gerði ég mér grein fyrir að hún var framúrskarandi vel að sér um nær alla hluti og sönn heimskona, þó þetta hafi verið hennar fyrsta utanlandsferð eins og okkar flestra.
Þegar heim kom urðum við heimagangar hver hjá annarri og kynntumst foreldrum og vinum. Ég komst að því að Edda hafði alist upp á róttæku, bóhemísku menningarheimili og bar þess vitni.
Haustið 1962 hóf Edda nám í því sem síðar hét meinatækni og enn síðar lífeindafræði og starfaði síðan á Landspítalanum nær óslitið þar til hún neyddist til að hætta vegna veikinda. Um störf hennar þar eru aðrir mér færari að fjalla, veit þó að hún var virt og mjög vel fær í sínu fagi. Við störfuðum aldrei saman, þ.e. á sömu deild, þó við værum í sömu fagstétt, nú lífeindafræði. Það var ákaflega gott að leita til hennar með úrlausnir ýmissa verkefna/vandamála sem upp gátu komið hjá einyrkjum úti í bæ.
Haustið 1966 fórum við saman til Gautaborgar og störfuðum þar í ár, á Sahlgrenska sjúkrahúsinu. Okkur fannst nú ekki mikið fjör í Gautaborg og notuðum hvert tækifæri þegar við áttum frí til að skreppa til Kaupmannahafnar. Þar voru vinir okkar í námi og hægt að fá gistingu. Svo voru dansstaðir opnir allan sólarhringinn og jafnvel hægt að fá sér snúning í morgunsárið. Ógleymanleg er sumarleyfisferð okkar til Búlgaríu og Istanbúl. Allar ferðir með Eddu voru með menningarlegu ívafi og þegar við vorum búnar að fá nóg af strandlífinu, ákváðum við að fljúga til Sófíu og skoða borgina. Mátti muna sinn fífil fegri eins og margar austantjaldsborgir á þeim tíma. Minnisstæðust er þó flugferðin tilbaka í afar fornfálegri rússneskri vél. Mikil ókyrrð og hossingur og flugfreyjan endaði í fanginu á okkur, sturluð af hræðslu. Við vorum alveg kúl, enda vanar að ferðast með rútu á Íslandi. Istanbúl var annað ævintýri. Í Gautaborg kynntist Edda Einari Hákonarsyni listmálara, þau bjuggu saman um tíma og eignuðust Guðnýju sem ólst upp í faðmi Eddu og fjölskyldu hennar. Þær mæðgur voru einstaklega samrýndar og miklar vinkonur og studdu hvor aðra í blíðu og stríðu. Margar ferðir fór Edda til Parísar meðan Guðný bjó þar, og eftir að Guðný flutti heim, fylgdust vinir þeirra af aðdáun með hvernig þær tókust saman á við nýjar aðstæður vegna þessa grimmilega sjúkdóms. Þær voru þó ekki einar. Vinir Eddu reyndust henni framúrskarandi vel, sýndu tryggð sína og vináttu í verki og þó freistandi sé að nefna nöfn, ætla ég ekki að gera það, listinn yrði langur og eflaust gleymdi ég einhverjum. Undanfarið ár bjó hún í Sóltúni í eins góðu yfirlæti og hægt er við þær aðstæður sem forsjónin bjó henni. Undantekning ef hún var ein þegar maður kom við. Það var enda alltaf gaman og upplýsandi að koma til hennar, hugurinn skarpur og frjór, engin þörf á að gúgla maður fletti bara upp í Eddu.
Við ferðuðumst mikið saman, bæði innanlands og utan. Það var auðvitað samfelld veisla, hvort sem var um söguslóðir fornar eða nýjar, tökustaði, leikara eða persónur úr bíómyndum, bókmenntir, bardagastaði eða gríska goðafræði alls staðar var hún heima.

Edda kom til okkar þegar við bjuggum í Michigan í Bandaríkjunum og fórum við akandi til New Orleans og Flórída. Upplifðum stemmninguna í suðurríkjunum, þræddum jassbúllurnar og æfðum bragðlaukana á kreóla matnum. Mér fannst stundum skorta á áræðið hjá Eddu og Jósef heitnum bónda mínum, augliti til auglitis við framandi sjávarfang, en þau voru ekkert hikandi og afar samtaka þegar kom að ís og súkkulaði. Ógleymanlegt ferðalag og oft rifjað upp. Hún sagði mér reyndar síðar að það hafi verið dálítið erfitt að fara frá Guðnýju, rétt tveggja ára. Síðar var Guðný oftast með í för, þær heimsóttu okkur til Ólafsfjarðar þegar við bjuggum þar, svo við fengum  að þekkja Guðnýju frá barnsaldri. Eftirminnileg ferðalög voru á æskuslóðir Kristínar vinkonu okkar í Kelduhverfi. Þá var leigt hús og svipast um í Ásbyrgi og Jökulsárgljúfur gengin í áföngum frá Dettifossi.
Ökuferð um Evrópu á 9. áratugnum var vettvangur fræðslu og upplýsinga um heimsstyrjaldir og sögu austurríska keisaradæmisins. Einnig komumst við að því, okkur til nokkurrar undrunar, að þýskan sem við lærðum í menntaskóla, var þarna þegar hún var dregin upp af þolinmóðum Þjóðverjum.
Við fórum saman í fjölmargar borgarferðir, Edda vissi alltaf hvað helst ætti að gera eða sjá í London, París, Berlín, Búdapest eða Madrid. Þetta voru ekki verslunarferðir, miklu frekar til að njóta og skoða litríkt mannlíf, leikhús og listasöfn. Kom þó fyrir, ef ég var að dást að einhverri flík sem hún var í, að hún sagði  Þú lést mig kaupa þetta í London/París. Ekki furða að mér þætti hún fín! Auðvitað lét ég Eddu ekki gera neitt, þetta var hennar skemmtilegi húmor en það ráðskaðist enginn með hana. Hún var einstök vinkona, vitur, töff, trygg og skemmtileg og hver á nú að leggja drög að leikhúsferðum og öðrum menningarviðburðum? Hennar verður sárt saknað.