Jóhanna Jóhannesdóttir

Mín elskulega tengdamóðir, Jóhanna Jóhannesdóttir, lést á nýársdag sl. tæplega 100 ára að aldri. Jóhanna var gift Páli Pálssyni, bifreiðastjóra, sem lést langt um aldur fram árið 1962.

Jóhanna var afskaplega ljúf, hógvær og yndisleg kona. Aldrei mátti neitt fyrir henni hafa, og hvað sem gert var, fannst henni of mikið. Jóhanna var róleg og yfirveguð sem hvergi tranaði sér fram. Hún var einstaklega þægileg í viðmóti og hafði góða nærveru.

Jóhanna eða amma Jó eins og við gjarnan kölluðum hana, var mikil sauma- og hannyrðakona, saumaði fatnað fyrir fólk hér fyrr á árum og hafði einnig mikla ánægju af hvers konar hannyrðum. Snillingur var hún með bæði prjóna og heklunál. Grænir fingur ömmu Jó leyndu sér ekki heldur, garðurinn á Kársnesbrautinni og Kópavogsbrautinni báru þess glögg merki. Annaðist amma Jó garðinn sinn allt til 95 ára aldurs.

Amma Jó tók sér ýmislegt fyrir hendur eftir að hún hætti störfum, m.a. fór hún á námskeið í ensku, bókbandi, sundi og ýmsu fleiru. Amma Jó var aldrei aðgerðarlaus, fann sér alltaf eitthvað til að gera. Amma Jó var mjög virk í starfi aldraðra í Kópavogi og prjónaði og heklaði mikið fyrir hvern basar. Alltaf var boðið í kaffi þegar basar var hjá öldruðum.

Amma Jó hafði sínar skoðanir sem hún fór vel með. Hún fylgdist vel með bæjar- og landsmálum og var ekki alltaf sammála síðasta ræðumanni. Henni þótti vænt um bæinn sinn enda meðal frumbyggja Kópavogs frá 1947. Jóhanna var fyrir nokkru búin að sækja um vistun hjá Kópavogsbæ en þeir sáu sér ekki fært að verða við ósk hennar. Ekki var hún alveg sátt við að kjósa í síðustu kosningu sem Reykvíkingur en sem vistmaður á Grund var hún á kjörskrá í Reykjavík.

Nú eru næstum 39 ár eru síðan við kynntumst og tók hún mér strax mjög vel. Oft höfum við átt gott spjall saman, um lífsins gildi. Aldrei hefur borið skugga á okkar kynni.

Eitt sumar þegar við hjónin bjuggum í Danmörku við nám, kom amma Jó í heimsókn en það var árið 1976 og var það hennar fyrsta utanlandsferð.

Ánægjuleg var ferðin sem við hjónin fórum með ömmu Jó árið 1983 á hennar æskuslóðir eða vestur í Arnarfjörð og að hennar gamla bæjarstæði Svalbarða og síðan í heimsókn til góðrar frænku á Þingeyri.

Margar sögurnar var amma Jó búin að segja frá sinni æsku þegar hún var fyrir vestan. Þar var lífið ekki alltaf dans á rósum og mikið þurfti að hafa fyrir að sækja björg í bú. Fór hún í mörg sumur með móður sinni sem réðst sem kaupakona á bæi við Arnarfjörð.

Þegar amma Jó varð 95 ára, bauð hún öllum ættingjum, vinum, frændsystkinum til veglegrar veislu, og gaman var að sjá hve margir sáu sér fært að mæta. Einnig bauð hún til veglegrar veislu sumarið 2006  til minningar um eiginmann sinn Pál á hans 100 ára afmælisdegi.

Jóhanna bjó ein í sinni íbúð þar til í apríl á síðasta ári þegar hún fluttist á Dvalarheimilið Grund. Hún var svo heppin að samtímis henni fluttist þangað æskuvinkona hennar og frænka Petrína Jóna Elíasdóttir, Peta. Voru þær saman í herbergi síðustu mánuðina enda búnar að vera vinkonur nánast frá fæðingu og þar sem aldrei bar skugga á. Já, það geta eflaust ekki margir sagt að þeir hafi átti vinkonu eða vin í 96 ár, en þannig var það hjá ömmu Jó og Petu.

Ánægjulegt var síðastliðið aðfangadagskvöld, en þá var amma Jó með okkur, og held ég að hún hafið komið meira af vilja en mætti. Kvöldið var stutt en ánægjulegt amma Jó borðaði með okkur og opnaði sína pakka og var henni síðan ekið heim á Grund, var þá orðin lúin og þreytt. Þetta var síðasta ferð sem amma Jó fór utan Grundar og mun varðveitast í minningu okkar.

Ég vil þakka Dvalarheimilinu Grund fyrir hlýlegar móttökur þegar Jóhanna fluttist þangað sem heimilismaður, einnig vil ég þakka starfsfólki á deild V2 fyrir þá góðu umönnun sem hún fékk þar. Á dvalarheimilinu Grund líður öllum vel. Elsku Jóhanna amma Jó.

Blessuð sé minning þín   minningin um þig mun lifa.

Þín tengdadóttir,