Ásgerður Ágústa Pétursdóttir

Amma átti sér enga líka. Minningarnar sem streyma fram nú þegar hún er fallin frá eru ótalmargar. Ég man óljóst eftir þeim ömmu og afa í Víðihvamminum, ömmu í eldhúsinu og afa í stofunni með pípuna í munnvikinu. Ég var að nálgast fimm ára aldurinn þegar afi fellur frá svo með tímanum hættir maður að gera sér grein fyrir hvað er eiginleg minning lítillar stelpu og hvað er lært af myndum og sögum. Í minningunni er notaleg tilfinning tengd Víðihvamminum.Þegar amma fluttist til Drangshlíðar dvöldum við barnabörn hennar sem þá höfðu aldur til á sumrin í Drangshlíð og ég á góðar minningar og reynslu þaðan. Það var grenjað þegar farið var í rútuna á Umferðarmiðstöðinni í maí að loknum skóla og svo var aftur grenjað á haustin þegar farið var í rútuna og haldið aftur í bæinn eftir sumarið.  Það að fá að vera í sveit og umgangast dýrin, vera áhyggjulaus við leik og störf með krakkahópnum og kynnast gangi lífsins í sveitinni var mér ómetanlegt. Ég man enn nöfn hundanna, sumra heimalninganna og hestanna að ógleymdum Hnoðra, fýlsunganum sem féll úr fjallinu og vængbrotnaði og við reyndum að bjarga með því að hafa hann í bala og gefa honum haframjöl. Það var agi hjá ömmu, allt var í föstum skorðum og verkum var skipt. Bakstursdagur var einu sinni í viku og þá fékk maður aldeilis að hjálpa til við að baka og heilt borð var fyllt af bakkelsi og kökum. Amma var í Náttúrulækningafélaginu og með alls kyns hollustu á takteinum. Ömmugrautur var í morgunverð á hverjum morgni, uppfullur af hveitikími og hveitiklíði sem var keypt í sekkjavís og geymt í þurrkherberginu. Sekkirnir og dunkarnir komu sér vel fyrir Ásu systur sem átti það til að fela sig með vasaljós og bók undir borði á bak við sekkina þegar kom að uppvaskinu. Meinhollur morgunverður sem var borðaður við misjafnar vinsældir. Ég man eftir einu skipti að grauturinn var vel heitur og ég kvartaði eitthvað, þá var bara meiri mjólk til kælingar og svo gutlaði grauturinn í maganum á hestbaki í reiðskólanum. Sumar eftir sumar keyrði amma okkur í reiðskólann á Steinum og tilhlökkunin var mikil í hvert sinn. Umhverfið í Drangshlíð var ævintýraheimur. Kaðallinn til að klifra upp í Kerið, hellarnir í Drangnum og búið okkar í torfkofanum þar sem sandsteinninn var skafinn til að hella upp á. Njósnavaktirnar af torfþökunum ofan við bæinn. Ég á einhverjar myndir frá þessum tíma í sveitinni, þar eru tvær sem ég held mikið uppá af ömmu. Á annarri stendur hún á tröppunum við gestainnganginn, roggin á svip og búsældarleg að fylgjast með krakkaskaranum, á hinni er hún skælbrosandi með rauðan tóbaksklút á höfðinu á dráttavél með fullan vagn af böggum í eftirdragi. Það hefur eflaust verið álíka sýn þegar hún fór með okkur að Skógum eða Seljavöllum í sundlaug í baðferðir, amma á dráttarvélinni með fullan vagn af krökkum. Fyrir mér var þetta algert ævintýri en maður getur ímyndað sér athyglina sem þetta og mörg önnur uppátæki ömmu vöktu í sveitinni. Eitt uppátækið var að sauma okkur pollabuxur úr áburðarpokum sem við bundum utan um okkur með baggabandi, snilldarhugmynd sem virkaði, þvotturinn og grasgrænan snarminnkaði og mér fannst nú lítið mál að klæðast þessum ósköpum. Ég get ekki annað en rifjað upp búðarferðir okkar Hrannar að Skarðshlíð. Ef einhver fékk nammi sent að sunnan fór það allt í svokallaða kistu sem boðið var úr á laugardögum svo allir fengju jafnt. Við notuðum því tækifærið og keyptum okkur kannski nokkrar karamellur, rifum upp tíglafóðrið á úlpunni minni á gaddavír á bakaleiðinni og stungum karamellum þar inn. Úlpunni var svo hent uppá háaloft og við Hrönn laumuðumst þar upp og gæddum okkur á góðgætinu í friði og ró og þóttumst ógurlega klárar. Ég man einnig eftir að hafa verið í Drangshlíð tvö jól ásamt hluta systkina minna og frændsystkina. Í minningunni fékk ég mislinga og rauða hunda sitthvor jólin. Amma var oft með sérstakar skoðanir á ýmsum hlutum, í þetta sinn var hún sannfærð um að í svona veikindum væru sjónvarpsgeislar ekki hollir svo ég man að ég varð að sitja á stól í dyragætt stofunnar við að horfa á sjónvarpið á meðan veikindin vörðu svo fjarlægðin væri nægileg. Amma spilaði óspart við okkur, kenndi okkur rommý og það var oft mikið fjör, við vorum handviss um að hún væri ekki öll þar sem hún væri séð við spilamennskuna og hagræddi sé í hag. Við hlustuðum á útvarpssögur og tónlist í eldhúsinu. Það eru svo margar minningar tengdar dvölinni í sveitinni sem koma upp í hugann að það er erfitt að hætta að rifja upp. Eftir að amma kom í bæinn aftur bjó hún í Hamrahlíðinni í fjölda ára. Ég bjó hjá ömmu í smá tíma 19 ára. Ég var að spila tónlist sem maður ætlaði nú ekki að væri ömmu að skapi en þar var ömmu kannski vel lýst, hún hækkaði í botn og skipaði mér að koma að dansa með sér við tónlistina í stofunni. Hún ræddi við mig um tilgang lífsins og allt milli himins og jarðar, það var enginn tepruskapur í ömmu og hún kom sér hreint og beint að efninu. Maður var ekkert alltaf sammála og ef manni fannst of langt gengið var bara að segja það, þá virti hún sjónarmið mín.  Eftir að amma flutti svo í Árskógana gerði ég nokkrar tilraunir til að kenna henni að rata til mín þar sem það var svo stutt á milli, ég keyrði á undan henni fram og til baka en á endanum komumst við að því að það var bara einfaldara að sækja hana. Amma keyrði bíl mjög lengi, maður var nú oft logandi hræddur í bíl með henni, hún var með einfalt mottó við aksturinn, ef hún gaf stefnuljós var það bara hinna að víkja og vara sig, hún var búin að gera sitt.

Ég tel það forréttindi barna minna að fá einnig að kynnast og muna eftir langömmu sinni. Amma vílaði ekki fyrir sér að leggjast á gólfið í leik með þeim, spjalla og spila. Amma var lífsglöð og gjafmild og það sem gerði ömmu svo einstaka og sérstaka í mínum huga var það að hún var óhrædd við að lifa lífinu, lét sér ekki leiðast, átti góða félaga sem hún ferðaðist með um landið, dansaði með og spilaði meðan hún hafði heilsu til. Hún var bara hún sjálf, oft með sérstakar skoðanir og lífssýn og það var bara allt í lagi.

Nú dansar amma eflaust langþráðan dans við afa Villa. Hvíl í friði elsku amma og takk fyrir allt.