Júlíus Reynir Ívarsson

Faðir okkar, Reynir á Móbergi hefur nú lagt á djúpið og tekið land á fjarlægri strönd. Við sem horfðum á eftir honum og sáum hann hverfa, trúum því að þar eigi hann góða heimkomu. Mest alla ævi sína átti hann heima á sjávarströnd, við hafið í sínum ólíku myndum, ótal sinnum sá hann falla að og fjara út. Hann sá aðfallið útmá gengin spor í sandi og heyrði brimgnýinn þegar vestanbrimið svarraði við Rifið. Ungur lék hann sér í fjörusandinum á Melanesi, þar sem hann ólst upp við ástríki foreldra sinna. Varðveist hefur ljósmynd af honum fárra ára gömlum sem sýnir uppáklæddan, broshýran dreng. Oft minntist hann Júlíusar afa síns, sem hann var samvistum við fram á unglingsár. Júlíus Halldórsson var annálaður fjármaður og vakti efalaust þann áhuga dóttursonarins á sauðfénu, sem entist honum allt til æviloka. Systkinin sex á Melanesi tóku þátt í búskapnum þegar aldur og þroski leyfði. Til er ljósmynd af systkinahópnum við heysnúning á túninu, pabbi er elstur og stendur fremst og yngri systkinin í aldurs- og stærðarröð að baki honum, hvert með sína hrífu. Við upphaf búskapar foreldra okkar á Móbergi árið 1951 voru nýir tímar að ganga í garð. Skurðgröfur og jarðræktarvélar fóru um sveitir. Vinnuhestarnir að hverfa, vélaöld að hefjast. Nýir möguleikar í ræktun og heyskap. Nýjar byggingar risu. Nýjar brautir lagðar. Hið nýja landnám. Þetta var ævintýri þessarar kynslóðar, sem vissulega fékkst ekki báráttulaust. Foreldrar okkar voru þar engin undantekning. Flest árin var spilda ræktuð, bústofn aukinn, ný vél keypt til afkastaaukningar og vinnuléttis. Fjórum sinnum á níu árum fæddist nýtt barn! Það segir sína sögu um forgang hlutanna að bíll var fyrst keyptur á heimilið eftir tuttugu ára búskap. Því var ekki gert víðreist fyrstu búskaparárin utan nauðsynja- og aðdráttaferða.
Pabbi var greiðvikinn og hjálpsamur við nágranna og naut þess á móti þegar á reyndi. Nágrennið var gott og menn hjálpuðust að í dagsins önn. Hann var félagslyndur og naut samskipta við annað fólk. Væri farið í ferðalag, taldist það ekki fullheppnað nema að hitta fólk að máli, kunnugt eða ókunnugt. Eitt vorið bauð vinur hans, Ólafur E. Stefánsson ráðunautur honum með í sýningaferðalag um Vestfirði. Fyrir það vinarbragð var hann afar þakklátur. Við minnumst einnig tveggja vikna hringferðar um landið sumarið 1974. Á því ferðalagi voru mörg fyrri vinakynni endurnýjuð og stofnað til nýrra. Á seinni árum gaf hann sauðfé í haga helst gaum á ferðalögum, sem honum þótti nauðsynlegur og ómissandi þáttur í ásýnd landsins. Síðari árin þegar þau voru orðin tvö eftir á Móbergi, tóku þau um árabil nokkur börn í sumardvöl sem af ólíkum ástæðum þurftu aðstoðar við. Einnig voru Hreinn dóttursonur og Rafn frændi mörg sumur í dvöl hjá þeim. Samvistir og félagsskapur við þessi börn, sem nú eru fyrir löngu fullorðið fólk, reyndist þeim afar dýrmætur. Einnig glöddust þau þegar tengdabörn og síðar lítil barnabörn og barnabarnabörn, komu til sögunnar. Pabbi var annars lítt fyrir það gefinn að flíka tilfinningum sínum. Hann var jafnlyndur, hrifnæmur og mildur faðir, sem gaf gott eftirdæmi með breytni sinni. Þegar við vorum fjarri í skóla eða vinnu skrifaði hann okkur mörg bréf með fréttum úr búskapnum og nágrenninu, og þótti vænt um þegar svar barst til baka. Það var ekki auðveld ákvörðun, en þó óumflýjanleg að gefa upp búskapinn og flytja af þeim slóðum þar sem hann hafði dvalist alla tíð, utan námsvetranna á Hvanneyri. Eftir það kom hann sjaldan á fornar slóðir, vildi varðveita minninguna óskerta.
Í Reykjavík átti hann gott ævikvöld og þurfti í engu að kvíða komandi degi. Fyrstu árin þar geymdi hann jeppann sinn á Hvanneyri og kom stundum með áætlunarbílnum, vitjaði síns gamla skólastaðar og fór ferðir um nágrennið. Hann fór fram undir það síðasta allra sinna ferða með strætisvögnum borgarinnar. Á mælikvarða eilífðarinnar er ein mannsævi sem gára á vatni eða ljósleiftur. Allt máist út að lokum líkt og fótspor í sandi. Við trúum því samt að pabbi hafi gengið lífsgönguna til góðs og skilað af sér góðu dagsverki. Eftir nokkurra vikna veikindi hlaut hann hægt andlát að kvöldi áttugasta og fjórða afmælisdags síns. Við kveðjum pabba með söknuði og þökkum honum fyrir allt sem hann var okkur. Við viljum við þessi tímamót þakka starfsfólki Maríuhúss, Landsspítala og Landakotsspítala fyrir umönnun hans síðustu misseri og vikur.