Alfred H. Einarsson

Kæri pabbi.

Á einhverjum tímapunkti æsku minnar var mér litið á þig þar sem þú sast sem oftar við að fara yfir stíla nemenda þinna, sem sú hugsun kom yfir mig, að svona vildi ég hafa pabba, já, svona útlit og persónu, eitthvað traust og notalegt. Þú varst meðalmaður á hæð, með dökkbrún augu, brúnt hár og barst þig vel, en mamma bláeygð og ljóshærð og ég hreinlega engdist af monti yfir henni svo falleg fannst mér hún vera. Nú verð ég að taka fram að allt í kringum okkur á Akranesi var bara að finna dásamlegt fólk, myndarlegt, gott og skemmtilegt.

Flest tímabil hafa sinn sjarma og það átti sko vel við það tímabil sem ég minnist núna. Í þá daga voru líka vetur vetur og sumur sumur og tengi ég þig pabbi meira vetrinum en mömmu sumrinu, t.d. ferðirnar á skíðasleða á Akranesi og þá er ég að meina þessa stóru, þar sem einn stóð á skíðunum fyrir aftan sætið og spyrnti með öðrum fæti milli þess sem hann gat rennt sér. Í minningunni er þetta draumi líkast, að líða áfram á skíðasleða og heyra hljóðið sem fylgdi.  Einu sinni man ég að þú sagðir mér nöfn á nokkrum stjörnum.

Mamma var án efa drottning sumarsins, algjört sumarbarn, í minningunni eins og hálfgert náttúruafl, björt og geislandi, þegar hún skundaði með okkur á Langasandinn með Pepsi og súkkulaðisnúða í nesti og á þessum tíma var Langisandur fullkomin baðströnd. Ég er þakklát fyrir að hafa verið barn og unglingur á þessum tíma sem lífið var mun einfaldara og heilbrigðara, áður en allt þetta tæknifargan og þessi áreiti byrjuðu, því ætli fólk hafi ekki notið mun meira smáu atriðanna og átt meiri sálarró, nógu erfitt fannst mér nú samt að verða unglingur á þessum tíma. Sjálfur ólst þú upp á Siglufirði og þrátt fyrir harðari lífsbaráttu á þeim tíma, þá er ég sannfærð um að það tímabil hafi líka gefið þér góðar stundir við störf og leik, iðandi mannlíf og t.d. skíðaiðkun og fékkst þú t.a.m. lítil silfurverðlaun fyrir skíðastökk, sem þú gerðir nú lítið úr þegar ég spurði þig. Það eina sem ég minnist að þú hafir montað þig yfir, var þegar þú hættir að reykja og er það eitt af því, sem kitlar hláturtaugar mínar þegar ég hugsa um það. Þér fannst reykingar okkar Ingu hið versta mál og ekki bjartsýnn á að við gætum hætt.  Þegar ég hætti að reykja, þá notaði ég engin hjálpargögn (andartaksþögn og bætt í svipinn) ég hætti á viljanum, sagðir þú og sveiflaðir annarri hendinni ákveðið til áherslu.

Maður vissi alltaf hvar maður hafði þig, hreinn og beinn og heilsteyptur, nákvæmur og vanafastur, sáttur í eigin skinni og mamma annaðist alla tíð heimilið af samviskusemi og dugnaði og sá til þess að allir væru saddir og í hreinum fötum og að gera heimilið vistlegt og þetta kunnir þú að meta og talaðir oft um hversu dugleg hún væri. Þér fannst líka vænt um stelpurnar þínar, Betu, þá elstu, sem var óumdeilanlega stoltið þitt. Ingu, sem var svo skemmtilega sérstök í æsku. Þetta var löngu fyrir tíma sjónvarpsins auðvitað og hefði engin mynd getað toppað þá spennu sem ríkti, þegar fjölskyldan læddist upp í stiga með öndina í hálsinum til að fylgjast með Ingu, hvort henni tækist í þetta skiptið, að klifra upp úr rúminu sínu, eftir að langafi hafði sett einhverjar plötur í það og nokkrum árum seinna, þegar gesti bar að garði, ætlaðir þú að springa úr monti þegar Inga klifraði upp dyrastafina og endaði efst uppi svo sá í iljarnar á henni og núna á síðustu misserum naut ég þess að hlusta, þegar þú kallaðir á hana í næsta herbergi, maður heyrði á röddinni að þessa áttir þú og fór hún með þér í margar læknaferðir, eftir að sjón og kraftar tóku að þverra. Svo er það Anna Sigga yngsta yndið þitt, með sinn dásamlega persónuleika.

Þegar ég var svo að fara frá þér á Landakoti í sumar og þú á leiðinni í kaffi, þá sagðir þú við starfskonur sem þar stóðu þetta er næst elsta dóttir mín, hvernig þú brostir og sagðir þetta, gerði það að verkum, að það var sátt dóttir sem labbaði út af deildinni, svona eiga pabbar að vera.

Takk fyrir allt,

þín,

Kæri pabbi.

Á einhverjum tímapunkti æsku minnar var mér litið á þig þar sem þú sast sem oftar við að fara yfir stíla nemenda þinna, sem sú hugsun kom yfir mig, að svona vildi ég hafa pabba, já, svona útlit og persónu, eitthvað traust og notalegt. Þú varst meðalmaður á hæð, með dökkbrún augu, brúnt hár og barst þig vel, en mamma bláeygð og ljóshærð og ég hreinlega engdist af monti yfir henni svo falleg fannst mér hún vera. Nú verð ég að taka fram að allt í kringum okkur á Akranesi var bara að finna dásamlegt fólk, myndarlegt, gott og skemmtilegt.

Flest tímabil hafa sinn sjarma og það átti sko vel við það tímabil sem ég minnist núna. Í þá daga voru líka vetur vetur og sumur sumur og tengi ég þig pabbi meira vetrinum en mömmu sumrinu, t.d. ferðirnar á skíðasleða á Akranesi og þá er ég að meina þessa stóru, þar sem einn stóð á skíðunum fyrir aftan sætið og spyrnti með öðrum fæti milli þess sem hann gat rennt sér. Í minningunni er þetta draumi líkast, að líða áfram á skíðasleða og heyra hljóðið sem fylgdi.  Einu sinni man ég að þú sagðir mér nöfn á nokkrum stjörnum.

Mamma var án efa drottning sumarsins, algjört sumarbarn, í minningunni eins og hálfgert náttúruafl, björt og geislandi, þegar hún skundaði með okkur á Langasandinn með Pepsi og súkkulaðisnúða í nesti og á þessum tíma var Langisandur fullkomin baðströnd. Ég er þakklát fyrir að hafa verið barn og unglingur á þessum tíma sem lífið var mun einfaldara og heilbrigðara, áður en allt þetta tæknifargan og þessi áreiti byrjuðu, því ætli fólk hafi ekki notið mun meira smáu atriðanna og átt meiri sálarró, nógu erfitt fannst mér nú samt að verða unglingur á þessum tíma. Sjálfur ólst þú upp á Siglufirði og þrátt fyrir harðari lífsbaráttu á þeim tíma, þá er ég sannfærð um að það tímabil hafi líka gefið þér góðar stundir við störf og leik, iðandi mannlíf og t.d. skíðaiðkun og fékkst þú t.a.m. lítil silfurverðlaun fyrir skíðastökk, sem þú gerðir nú lítið úr þegar ég spurði þig. Það eina sem ég minnist að þú hafir montað þig yfir, var þegar þú hættir að reykja og er það eitt af því, sem kitlar hláturtaugar mínar þegar ég hugsa um það. Þér fannst reykingar okkar Ingu hið versta mál og ekki bjartsýnn á að við gætum hætt.  Þegar ég hætti að reykja, þá notaði ég engin hjálpargögn (andartaksþögn og bætt í svipinn) ég hætti á viljanum, sagðir þú og sveiflaðir annarri hendinni ákveðið til áherslu.

Maður vissi alltaf hvar maður hafði þig, hreinn og beinn og heilsteyptur, nákvæmur og vanafastur, sáttur í eigin skinni og mamma annaðist alla tíð heimilið af samviskusemi og dugnaði og sá til þess að allir væru saddir og í hreinum fötum og að gera heimilið vistlegt og þetta kunnir þú að meta og talaðir oft um hversu dugleg hún væri. Þér fannst líka vænt um stelpurnar þínar, Betu, þá elstu, sem var óumdeilanlega stoltið þitt. Ingu, sem var svo skemmtilega sérstök í æsku. Þetta var löngu fyrir tíma sjónvarpsins auðvitað og hefði engin mynd getað toppað þá spennu sem ríkti, þegar fjölskyldan læddist upp í stiga með öndina í hálsinum til að fylgjast með Ingu, hvort henni tækist í þetta skiptið, að klifra upp úr rúminu sínu, eftir að langafi hafði sett einhverjar plötur í það og nokkrum árum seinna, þegar gesti bar að garði, ætlaðir þú að springa úr monti þegar Inga klifraði upp dyrastafina og endaði efst uppi svo sá í iljarnar á henni og núna á síðustu misserum naut ég þess að hlusta, þegar þú kallaðir á hana í næsta herbergi, maður heyrði á röddinni að þessa áttir þú og fór hún með þér í margar læknaferðir, eftir að sjón og kraftar tóku að þverra. Svo er það Anna Sigga yngsta yndið þitt, með sinn dásamlega persónuleika.

Þegar ég var svo að fara frá þér á Landakoti í sumar og þú á leiðinni í kaffi, þá sagðir þú við starfskonur sem þar stóðu þetta er næst elsta dóttir mín, hvernig þú brostir og sagðir þetta, gerði það að verkum, að það var sátt dóttir sem labbaði út af deildinni, svona eiga pabbar að vera.

Takk fyrir allt,

þín,