Einar Þórðarson

Einar stundaði bifreiðaakstur alla sína starfsævi. Byrjaði með gamla Ford pallbíl á Patreksfirði, en eftir að þau hjón fluttu til Reykjavíkur ók hann tankbílum hjá Lýsi h.f. og áætlunarbílum milli Reykjavíkur og Keflavíkur, uns hann gerðist leigubílstjóri og ók lengst af eigin bílum. Einar þurfti á ungum aldri að dveljast nokkuð lengi á Vifilsstöðum vegna berkla og mörgum árum síðar varð hann að gangast undir mikla lungnaaðgerð af þeim sökum. Ýmislegt fleira fylgdi í kjölfarið og um tíma var honum vart hugað líf. En alltaf hjarnaði Einar við og hann tamdi sér snemma að taka öllum sínum veikindum með þrautseigju og jafnaðargeði. En þau hjón áttu líka góða daga. Þau óku vítt og breitt um landið með tjaldvagn í eftirdragi, skruppu stundum vestur á firði og síðari árin fóru þau margar eftirminnilegar ferðir til útlanda með öðrum eldri borgurum, auk þess að heimsækja son sinn í Ameríku. Þau fóru margar ferðir með Bændaferðum, m.a. til Kanada, Norðurlandanna, Finnlands, Færeyja, Þýskalands, Póllands og Hollands. Þau héldu mikið upp á Gardavatnið á Ítalíu og fóru oftar en einu sinni þangað. Árum saman fóru þau snemma vors til mánaðardvalar á hlýjum ströndum Spánar. Kona Einars og fóstursystir mín var glæsileg ung stúlka, létt í spori, lífsglöð og hörkudugleg. Síðar á ævinni sótti hún gömlu dansana og söng í kór aldraðra, hlúði að barnabörnunum og vann lengi utan heimilisins, bæði á Elliheimilinu Grund og síðar í eldhúsi Landsspítalans. En heilsan brást henni of snemma. Einar vann ötullega að því að koma henni í umönnun á Hrafnistu og að liðnum tveimur döprum árum, einsamall í fallegri, nýrri íbúð þeirra á Klapparstígnum, ákvað hann að reyna að komast þangað sjálfur, enda ýmsir kvillar farnir að gera alvarlega vart við sig. Jensína lifir mann sinn, mjög farin að heilsu.
Það var eins og Einar hefði tileinkað sér einkunnarorð skátanna: VERTU VIÐBÚINN. Ég hygg að þessi lyndiseinkenni hafi verið hans drýgsta veganesti: að vera við öllu búinn, taka því sem að höndum bar hverju sinni, hafa allt á hreinu. Hluti af undirbúningi hans til að komast sjálfur inn á Hrafnistu var að sjá um að selja íbúðina og ganga löglega frá öllum málum, áður en það væri of seint. Það hefur löngum verið notalegt að eiga þau hjón að, ekki síst þann tíma sem ég hef dvalið samfleytt erlendis og skroppið heim af og til, þau alltaf reiðubúin að stjana við þennan farandsvein, elda handa honum saltkjöt og baunir, sviðakjamma og rófustöppu og Einar ólatur við að aka og gera þessar ferðir eftirminnilegar.

Fyrir nokkrum vikum áttum við Einar síðasta símaspjallið. Ég talaði um að skreppa heim og endurnýja ökuskírteinið mitt. Ég þyrfti að taka nokkrar myndir í viðbót. Hann gerði mér grein fyrir því með sínum hætti, að mér væri hollast að gleyma öllum draumórum um að aka bíl á Íslandi eftir tólf ára fjarveru, ásamt nánari lýsingum á umferðinni og öllu sem því fylgir að eiga, eða aka þar bíl. Þannig var Einar, sannur vinur og verndari. Dagana fyrir andlátið ræddi hann við dóttur sína um eigin útför og fól henni m.a. að hringja í valda vini, þar á meðal undirritaðan, þegar hann væri allur. Hann var jarðsettur í kyrrþey að eigin ósk. En eftir stendur, að bíllaus maður á Íslandi er bjargarlaus, nema sér bróður eigi. Það syrtir að, er sumir kveðja.
Ég lýk þessum orðum með kæru þakklæti til alls þess fórnfúsa starfsfólks Hrafnistu, sem af alúð og stakri umhyggju hefur hlúð að þessum hjónum og öðrum mér nákomnum, sem þar hafa notið umönnunar sína síðustu daga.