Guðrún Rebekka Kristinsdóttir

Elskuleg æskuvinkona mín, Guðrún Rebekka Kristinsdóttir sem fjölskylda og vinir kölluðu ævinlega Gógó, er í dag kvödd með sárum söknuði. Síðustu þrjú árin háði hún harða baráttu við illvígan sjúkdóm. Uppgjöf var ekki til í hennar huga og hún barðist fyrir lífi sínu til hinstu stundar, af hetjuskap sem aðdáun vakti. Andlegt þrek hennar og bjartsýni gaf okkur sem nálægt henni stóðum von um að þessi harða barátta endaði með sigri lífsins en sú von brást.

Gógó var alin upp á Hellissandi hjá móður sinni Guðrúnu og ömmu sinni, Pétrúnu á Fögruvöllum. Mér er í barnsminni hve notalegt var í litla eldhúsinu á Fögruvöllum. Þangað lögðu líka margir leið sína á uppvaxtarárum okkar. Pétrún var fróð kona og fór með vísur og gamlar sögur. Gunna var glaðsinna, hallmælti engum heldur lagði gott til allra. Gógó var mótuð af góðu uppeldi og notalegum heimilisanda sem fylgdi henni alla tíð síðan, bæði á heimili hennar í Stykkishólmi og í Reykjavík.

Snemma kom í ljós hversu dugleg og fylgin sér hún var, bæði í námi og starfi. Hún fór ekki um með hávaða og erfiðleikar uxu henni ekki í augum heldur tókst hún af skynsemi og heiðarleika á við þau verkefni sem lífið lagði henni á herðar.

Hún tók  landspróf frá skólanum í Stykkishólmi og hugur hennar stóð til frekara náms sem aðstæður leyfðu ekki á þeim tíma. Hún vann í Kaupfélaginu á Hellissandi og á símstöðinni þar sem hún svaraði í símann með orðinu miðstöðog gaf síðan samband við þann sem viðkomandi óskaði eftir að tala við. Það er óhætt að segja að þetta hafi verið nokkuð frumstætt ef litið er til tækninnar í dag en Gógó hafði mjög gaman af starfinu og rifjaði oft upp skemmtileg atvik frá þessum tíma.

Síðar lá leið hennar í húsmæðraskóla í Danmörku. Þar eignaðist hún vini og náði góðum tökum á dönskunni og brá henni fyrir sig alla ævi síðan. Hún naut dvalarinnar út í ystu æsar, kynntist nýjum siðum og lærði margt er nýttist henni vel sem húsmóður á stóru og gestrisnu heimili síðar meir. Ég man hvað mér þótti líf hennar spennandi eins og hún lýsti því í bréfunum til mín.

Fljótlega eftir heimkomuna giftist Gógó fyrrverandi eiginmanni sínum og fluttist, ásamt móður sinni, til Stykkishólms þar sem ungu hjónin reistu sér heimili. Brátt fæddust dæturnar þrjár hver af annarri, yndislegar dætur sem voru móður sinni miklir gleðigjafar og reyndust henni ákaflega vel í erfiðum veikindum. Sama má segja um tengdasynina þrjá sem hún dáði, raunar sá hún ekki sólina fyrir barnabörnum sínum, dætrum og tengdasonum. Þau voru henni allt.

Í Stykkishólmi átti fjölskyldan myndarlegt heimili. Engum var í kot vísað sem þangað lagði leið sína, standandi veisluborð og Gunna amma stóð í eldhúsinu og hellti upp á könnuna.

Þáttaskil urðu í lífi Gógóar þegar hún hóf störf í Búnaðarbankanum í Stykkishólmi og síðar í Reykjavík eftir að hún fluttist þangað ásamt Kristínu dóttur sinni. Hún kunni mjög vel við sig í bankanum og eignaðist þar góða vini. Ekki var alltaf auðvelt að vera þjónusturáðgjafi í stórum banka á umbrotatímum en hún var fljót að setja sig inn í nýtt starfsumhverfi og ná tökum á þeim verkefnum sem henni var trúað fyrir. Ég veit að hún öðlaðist traust og vináttu margra viðskiptavina sinna og var samviskusamur og góður starfsmaður.

Á unglingsárum deildum við vinkonurnar herbergi og kynntumst því  vel og bundumst ævilöngum vináttuböndum sem aldrei rofnuðu þrátt fyrir vík milli vina um árabil.

Að leiðarlokum er mér þakklæti efst í huga, þakklæti fyrir vináttu, tryggð og stuðning á ævinnar vegi. Þakklæti fyrir allar skemmtilegu samverustundirnar innan lands og utan, ekki síst hin síðari ár þegar við vorum báðar búsettar í Reykjavík. Ég mun sakna sárt minnar góðu vinkonu.

Dætrum hennar, fjölskyldum þeirra og öðrum aðstandendum sendi ég mínar innilegustu samúðarkveðjur. Þau hafa misst mikið.

Megi hún Gógó mín hvíla í friði.