Þórður Þórðarson

Í dag munum við fylgja einum af mínum kærustu vinum til grafar. Það eru mér þung spor og að mínu mati ótímabær. Eitt er þó víst að við öll vitum að gangur lífsins er að við fæðumst og við deyjum. Það var um miðjan dag þann 12. desember að okkar sameiginlegi vinur hringdi í mig út á sjó og færði mér þær sorglegu fréttir að Doddi væri dáinn. Ég vildi ekki trúa þessu, átti síst von á þessum fréttum og var alls ekki undirbúinn að heyra þær.

Við hjónin kynntumst Dodda og Guggu árið 1975, þegar ég sem ungur maður byrjaði minn sjómannsferil. Það mynduðust mikil og sterk tengsl á milli okkar þá strax sem hafa bara vaxið síðan. Leiðir okkar hafa oftar en ekki legið saman, til vinnu um borð í skipum. Fyrst á skipum Haraldar Böðvarssonar & Co á Akranesi og síðar á öðrum skipum og alltaf óx okkar vinátta með ári hverju. Doddi var einstaklega ósérhlífnin til vinnu og hörkuduglegur, góður sjómaður og vélstjóri.  Hann reyndist mér og fjölskyldu minni ómetanlegur vinur, raunargóður og traustur. Saman voru þau hjón yndisleg heim að sækja. Ég minnist ekki manns sem var eins hjálpfús og bóngóður eins og Doddi var og verður örugglega á nýjum stað.  Það var gaman að vera í návist hans og alltaf líf og fjör. Þórður hafði rosalega gaman að segja sögur af mönnum og málefnum og sagði mjög skemmtilega frá. Oftar en ekki liðu túrarnir hjá okkur mjög hratt svo gaman var að vera í návist hans.

Við vorum ekki alltaf sammála og þrösuðum mikið ég sem skipstjóri og hann vélstjóri og oftast enduðu þrætur okkar með eftir eftirfarandi orðum: Þú ert nú meiri vitleysingurinn. Svo var hlegið og gert grín. Ég minnist sérstaklega ferðar okkar er við vorum að skila skipi til Álaborgar. Það tók mikið á okkur og við vorum pirraðir og þreyttir. Við tókum bílaleigubíl frá Álaborg til Kaupmannahafnar og eitthvað fannst Dodda ég vera að spara of mikið og tímdi ekki að gefa þeim einu sinni að borða og ekki máttu þeir fá bjór. Við pexuðum um þetta og á endanum sagði hann orðin góðu: Þú ert nú meiri vitleysingurinn. Ég sá að mér og beygði inn á næsta stað, þar sem við fengum okkur að borða. Ég keypti nokkra bjóra og eina whisky, en honum þótti svo gott að fá sér öl þegar hann var þreyttur og slæptur. Ég rak hann aftur í bílinn og sagði honum að segja ekki eitt orð fyrr en hann væri búin að fá sér a.m.k. 3 Elephant. Síðan leið og beið og við komum að bensínstöð, þá sagði hann: Ætli þú þyrfir að borga sérstaklega, ef ég fengi að pissa þessum bjór. Ég stoppaði, en hann þurfti ekkert að pissa. Hann fór inn og keypti gjöf handa mér sem var kaffikanna og á henni stóð DU ER MIN BEDSTE VEN. Þessa könnu á ég ennþá og ég minnist þessarar ferðar í hvert skipti sem ég fæ mér kaffi.
Við Doddi vorum mjög nánir vinir og ég varð þeirrar gæfu njótandi að njóta traust hans til hins ýtrasta. Doddi treysti mér fyrir öllu því sem í hjarta hans barst, en það gerði Doddi ekki við hvern sem var og fáir vissu hvernig honum var innanbrjóst á hverjum tíma. Í dag er ég mjög þakklátur fyrir það traust og þá vináttu sem hann sýndi mér og fjölskyldu minni alla tíð. Þegar við vorum saman var alltaf mikið í húfi og mikill atgangur á öllum sviðum. Oft kallaði Pétur mágur hans okkur, Knold og Tot og okkur þótti bara gaman af því.
Doddi vann alla tíð langan vinnudag og var ekki mikið heima við. Oft var ég hissa hvað Gugga mín var róleg og þolinmóð við hann, en þetta var hans karakter. Hann vildi hvorki skrúð né skrum eða mikið tilstand. Hann var bara hann sjálfur og forðaðist mikið veislur og uppákomur. Hans bestu stundir voru þegar hann hafði frítíma, að dytta að bátunum sínum og einnig talaði hann mikið um bústaðin hjá tengdaforeldrum sínum, en þar gat hann verið að dudda og sansa og naut þess mjög mikið. Hann var einstaklega bóngóður og mér og fjölskyldu minni var hann einstakur öðlingur, sem ekki gerði kröfur um eitt eða neitt, en hann elskaði fiskibollurnar hjá Sirrý. Og ef ég átti einn bjór á eftir, þurfti ég að gefa honum sítrónu til að ná af honum brosinu.
Við Doddi fórum saman til Færeyja og tókum að okkur skip fyrir norska útgerð. Þar vorum við í tvo mánuði. Þetta voru mjög erfiðir og krefjandi mánuðir, en þá sá ég hversu honum var annt um fjölskyldu sína og hve mikilvæg hún var honum. Mér er minnistætt hve Ásgeir litli, eins og hann sagði alltaf, var nærri hjarta hans ásamt Pétri og náttúrulega öll börnin og barnabörnin. Sérstaka unun hafði hann af því að fara Vestur og fá aðeins að komast í sveitarsæluna hjá dóttur sinni og tengdasyni.  Um leið og ég og fjölskylda mín vottum Guðbjörgu, börnum og barnabörnum mínar dýpstu samúðar kveðjur við fráfall þessa góða drengs og bið góðan Guð að veita þeim styrk til að komast yfir þá sorg og tómleika sem myndast við andlát hans. Vil ég og fjölskylda mín þakka fyrir þá gjöf að hafa fengið að kynnast og vera náin vinur Þórðar Þórðarsonar Guð blessi minningu þessa góða drengs.