Ragnar Höskuldsson

Minning um góðan dreng. Ég kynntist Ragga lítillega í fluginu á leiðini til Zagreb, en það var ákvörðunarstaðurinn sem við félagarnir stefndum á. Við lögðum af stað frá Leifsstöð að morgni 29. nóv. 1994. kl. 06.00, 14 vaskir Íslendingar til Zagreb Króatíu, við höfðum allir sótt um vinnu hjá Sameinuðu þjóðunum og fengið meldingu og farseðil. Á leiðini var meðal annars lent í Osló, Stokkhólmi, Frankfúrt og síðast áttum við að lenda í Zagreb en þar var blinda þoka og því ekki hægt að lenda þar, en þá var snúið til baka og lent í Grats í Austurríki. Þar voru allir farþegar settir í rútu sem skildi keyra okkur til Sagreb í gegnum Slóvaníu og eftir langt og strangt ferðalag komum við loks á leiðarenda góðum 22 tímum eftir brottför. Við fórum í þjálfunarbúðir hjá ameríska hersjúkrahúsinu eða (MASK) og þar var okkur kennt hvað skyldi forðast og hvað mætti og hvað mætti ekki. Þar sem við erum ekki herþjóð þurftum við að taka vel eftir reglunum. Svo tókum við bílpróf þar sem við féllum öll með tölu og nú voru góð ráð dýr, við þyrftum að standast meiraprófið þar sem við réðum okkur á meiraprófsbíla, þar sem ekkert okkar hafði keyrt vörubíl með beislisvagni og er það svolítið öðruvísi en hinn hefbundni trailer sem við vorum öll vön. Við fengum öll að æfa okkur í 15 mínutur hvort og náðum prófinu með stæl. Finnarnir höfðu orð á því hversu miklir snillingar væru hér á ferð eftir aðeins 15 mínútna æfingu sem var aksturinn í prófinu og var óaðfinnanlegur hjá hverju okkar. Því næst fengum við Sameinuðu þjóða skírteinin okkar og verkefnin. Við Nonni (Jón Hafsteinsson) áttum að búa í Bosníu en hinir skyldu búa í Zagreb og Raggi, Siggi, Axel og Eyjólfur skyldu búa í Hafnarborginni Split. Desembermánuður leið fljótt og nú skyldum við Nonni halda jólin saman hjá strákunum í Split. Ég kom með farm til Split og þá máttu menn ekki ferðast einir þegar um einn bíl var að ræða og ég spurði strákana sem bjuggu í Split hvort einhver þeirra gæti komið með mér til baka til Bosníu svo að ég gæti haldið með þeim jól, ég var með mann frá Bosníu og hann skyldi fara til Bosníu með mér og þá þyrfti einn af strákunum að koma með mér svo að ég gæti komist aftur til Split. Þar sem þeir voru nú komnir í frí og byrjaðir að drekka og slappa af var Raggi eini strákurinn sem vildi leggja á sig tæplega 20 stunda bíltur svo að ég gæti haldið jól og áramót með þeim. Bosnía og UN var æðislegt ævintýr og gerðust margir skemmtilegir atburðir þar. Við ferðuðumst meðal annars saman til Vínar í Austurríki á þorrablót til að hitta aðra Íslendinga í Evrópu og svo fórum við saman á Formúlu 1 kappakstur í San Marínó svo fátt eitt sé nefnt. Í vinnunni notuðum við talstöfvar og gátum heyrt í hvorum öðrum víðs vegar um UN svæðið, þannig að við vorum ekki eins einir og við virtumst. Það að vinna í Bosníu var stundum subbulegt, það var jú stríð hjá þeim og það sem við sáum var ekki alltaf fallegt, en sumir okkar gátu leitt hörmungarnar hjá sér og á meðan ég starfaði þarna niður frá tókst mér það líka. Landið Júgóslavía er mjög fallegt og fólkið yndislegt en stríð eru alltaf sorgarsaga.
Ég kynntist og trúlofaðist konu frá Bosníu og kom með heim til Íslands að loknu starfi mínu fyrir Sameinuðu þjóðirnar. Við vorum flestir eitt ár þarna og snerum aftur heim til Íslands, það er einn af þessum 14 eftir að vinna fyrir UN, hann Birgir og býr og starfar í Líberíu. Eftir að heim var komið sneru flestir til fyrri starfa og árin liðu í miklum vinsap t.d. ákváðum við Raggi að fara saman í Evrópureisu á bílunum okkar, ég fór á Subaru-bíl mínum og Raggi, Guðrún, Anita og Andri heitinn sonur þeirra sem lést 2007. Við tókum Norrænu og heimsóttum Sigga en hann býr á Jótlandi í Dannmörku og svo kíktum við á Evrópu saman og lentum í allskyns ævintýrum. Bíllin minn bilaði og ég for fyrr heim og ákvað að kíkja í heimsókn til vina okkar í Færeyjum sem við kynntumst í Norrænu á leiðini út. Í kjölfarið leist mér vel á Færeyjar og ég flutti til Færeyja árið 2000 og bjó þar í eitt ár. Á þessu ári kom Ragnar einn vina minna í heimsókn til mín og eyddum við skemmtilegri viku saman í Færeyjum. Svo þegar ég flutti aftur bauð ég Ragga með mér út til að ná í bílana og hann keyrði annan bílinn í ferjuna og frá Seyðisfirði til Reykjavíkur. Það voru engin takmörk fyrir örlæti Ragga, hann gaf vinum sínum mikinn tíma. Við stofnuðum bílaklúbb saman (Fordfélagið) ásamt 9 öðrum strákum og þar á meðal Hannesi heitnum Helgasyni kenndan við Góu sem lést í águst 2010. Ég gæti skrifað heila bók um allar þær skemmtilegu ferðir okkar um þetta fallega land okkar Ísland, margar ferðir að Flúðum, Dalvík og að ógleymdum ferðum okkar í Laufskálarétt Hólum í Skagafyrði sem ég hef farið í síðan 1998 að frátöldu ári 2000 og til ársins 2011. Í þær ferðir hafa farið Nonni, Raggi, Emmi, Bjartur, Aggi litli, Stjáni Píp og Kristján á Akureyri, þessi kjarni og ýmsir aðrir í gegnum árin á Ford Ekonoline-bílunum mínum. Allar hafa þessar ferðir verið óborganlegar og verður erfitt að fara í réttir án Ragga okkar. Í mörgum þessum ferðum átti Raggi það til að versla jafnvel 15-20 Irish coffee og bjóða þeim sem sátu við borðið okkar eða ferðuðust með okkur. Í öllum okkar ferðum var Raggi fyrstur á fætur og oftast búinn að fara í sund og kominn til baka áður en við hinir vöknuðum. Raggi hefur frá því að ég kynntist honum farið í sund alla morgna og verið mikið hraustmenni.
Það eru margar góðar sögur sem ég gæti sagt um Ragnar Höskuldsson en þær verða bara að koma síðar. Ég vil þakka fyrir að hafa fengið að kynnast Ragnari og fjölskyldu hans. Það hefur lengi staðið til að heimsækja Bosníu og UN svæðið með strákunum en tíminn hefur ekki gefist til þess. Þegar við svo förum að skoða Bosníu saman síðar er ég viss um að Raggi lætur sig ekki vanta, hann hafði alltaf gaman af að ferðast í góðra vinahópi. Góða ferð kæri vinur og takk fyrir allt.
Þinn vinur,