Þorsteinn Geirsson

Steini, andaðist í faðmi fjölskyldunnar á Landsspítalanum eftir stutt en erfið veikindi. Ég er þakklát fyrir að hafa fengið tækifæri til þess að vera hjá honum síðasta sólarhringinn, þakklát fyrir að hafa getað tjáð honum það sem mér bjó í brjósti, þakkað honum elskuna í minn garð alla tíð. Hann hafði áður sagt mér hvernig hann myndi vilja haga málum eftir andlát sitt. Bálför hefur farið fram í Reykjavík en duftkerið flutt heim á Ísafjörð og verður sett niður hjá foreldrum okkar, í kirkjugarðinum í Engidal, eftir athöfn í Ísafjarðarkirkju. Þetta vildi hann. Steini stundaði sjómennsku mest alla sína starfsævi og lærði vélstjórn. Til margra ára stundaði hann bridgespilamennsku, sem var mikið áhugamál hans. Hann vann til ýmissa verðlauna á þeim vettvangi.
Ein af fyrstu minningum mínum tengjast Steina. Páskadagsmorgunn, foreldrar okkar búnir að fela páskaeggin og púkarnir vaknaðir fyrir allar aldir til að leita. Ég komst ekki upp úr rimlarúminu man ég var með snuð - Steini kom og lyfti mér upp úr rúminu til að ég gæti tekið þátt í leitinni. Þannig minningar á ég margar um Steina frá barnsárunum, dýrmætar minningar um bróður sem var alltaf tilbúinn til að hjálpa litlu systur og auðvelda henni dagana.
Á æskuárunum var aldrei lognmolla í kringum Steina, hann var uppátækjasamur strákur. Foreldrar okkar áttu oft fullt í fangi með að hafa hemil á strákapörunum. Við ólumst upp í Sólgötu 5 á Ísafirði og var nándin við gamla kirkjugarðinn uppspretta margra ævintýraferða Steina og Halldórs bróður okkar. Á tímabili þurftu foreldrar okkar að tryggja að Steini væri inni í húsi þegar jarðarfarir fóru fram því annars var víst að hann tæki virkan - og óvelkominn - þátt í líkfylgdinni. Hann átti það líka til að færa móður okkar blóm eftir jarðarfarir, það þarf ekki að taka fram hvaðan blómin komu. Hann tók einnig upp á því, ásamt bróður sínum og vinkonu, að mála nokkur leiði með svartri málningu sem hann fann í kjallaranum. Barnshugurinn skildi ekkert í sterkum neikvæðum áhrifum þessa framtaks. Honum fannst leiðin þurfa á málningu að halda! Það varð svo verk foreldranna að mála allt hvítt aftur. Fyrrnefnd vinkona kom einu sinni til þeirra, Steina og Halldórs, í nýjum kjól með tíkarspena í ljósu fallegu hárinu. Þeir gerðu sér lítið fyrir og máluðu hana græna. Enn og aftur við lítinn fögnuð foreldranna. Ótalmörg önnur prakkarastrik er hægt að telja upp og Steini sagði oft að mamma og pabbi hafi ekki átt sjö dagana sæla þegar uppátæki hans voru annars vegar. Þrátt fyrir þetta var Steini undurblíður og góður drengur sem vildi engum illt. Framkvæmdasemin átti sér einfaldlega engin takmörk. Einu sinni sendu þeir bræður mig niður á hótel Mánakaffi með Matadorpening til þess að kaupa ís. Ég skildi ekki út á hvað málið gekk, svo auðvitað fór ég til að kaupa ís. Afgreiðsludömunni fannst uppátækið svo sætt að hún gaf mér ísinn. Þegar þeir bræður sáu að ég hafði ís upp úr krafsinu ákváðu þeir að reyna það sama. Því er skemmst frá að segja að viðtökurnar sem þeir fengu voru þveröfugar - skammir og enginn ís. Þá græddi litla systir.
Á þessum árum var ekkert rætt um ofvirkni, hvatvísi eða athyglisbrest og oft á tíðum lítill skilningur á atferli barna. Þau voru bara óþekk og foreldrar þeirra háðu oft erfiða baráttu til varnar börnum sínum í umhverfi sem hafði takmarkaðan skilning á frávikum. Steini háði margra ára baráttu við völd sem voru honum ofviða, þó átti hann góða tíma inn á milli og gat notið þess sem honum var hugleiknast og fyllti hann stolti, -börnin og svo barnabörnin. Það leyndi sér ekki þegar hann ræddi um þau hversu ánægður hann var og hversu undurvænt honum þótti um þau.
Hann hafði fallega söngrödd, mjúka barítónrödd og gott tóneyra sem fáir fengu þó að njóta. Aðeins þeir sem þekktu hann mjög vel vissu hversu næma tilfinningu hann hafði fyrir tónlist. Hann flíkaði ekki hæfileikum sínum, var hlédrægur og dulur. Hann var snöggur upp á lagið og leiðrétti tafarlaust ef einhver kallaði mig Möggu. ,,Hún heitir Margrét!
Minningar um skarpgreindan, og umfram allt yndislegan stóra bróður, með glettið og hlýlegt augnaráð, verða aldrei frá mér teknar. Þegar frá líður og sárasta sorgin er liðin hjá, mun ég ylja mér við þær og þakka fyrir að hafa átt hlýju og væntumþykju vísa þar sem Steini var. Ég er þess fullviss að vel hefur verið tekið á móti Steina, af foreldrum okkar, á góðum stað. Móðir okkar, sem hafði áhyggjur af honum fram á sitt síðasta, getur nú annast elsku drenginn sinn. Það er góð tilhugsun.
Jiamrat votta ég innilega samúð mína og þakka henni ræktarsemi, alúð og elsku í garð bróður míns. Elsku Arnar Már, Aldís og Daníel Þór, ykkar missir er mikill en þrátt fyrir allt eigið þið minningar um ljúfar stundir og góðan mann, sem pabbi ykkar vissulega var. Við skulum vera þakklát fyrir það. Mazzi, dæturnar og ég þökkum Steina samfylgdina og biðjum honum Guðs blessunar.