Lilja Dóra Ástþórsdóttir

Elsku Lilja Dóra okkar, engin orð fá því lýst sem við erum að ganga í gegnum eftir að þú varst tekin frá okkur, hugurinn reikar og minningarnar hlaðast upp, þó ævi þín hafi verið allt of stutt er margs að minnast og mikils að sakna.

Dagurinn sem þú komst í heiminn rennur okkur aldrei úr minni, mikið óskaplega fannst okkur þú lítil en samt svo stór. Munum við það vel að ljósmæðurnar sögðu við okkur að þú værir sko ekki sviplaust ungabarn, en strax þá varstu svipmikil, ákveðin og vissir hvað þú vildir. Það sem einkenndi þína alltof stuttu ævi, var hversu glöð þú alltaf varst, já þú varst alltaf svo glöð, ákveðin og fékkst þínu fram með einum eða öðrum hætti. Þú varst aldrei að væla mikið yfir hlutum sem ekki gengu vel. En stundum reiddist þú út í það sem ekki gekk upp eða ef við gerðum eitthvað sem þér fannst ekki vera í lagi, en það tók yfirleitt fljótt af og þú varst aftur farin að hlægja, skríkja og stríða.

Já þú varst mjög stríðin, sérstaklega við okkur foreldra þína, hljópst um húsið berrössuð og faldir þig fyrir okkur þegar við ætluðum að setja nýja bleyju á þig. Þú varst ekki mikið fyrir að liggja kyrr hjá okkur og kúra, alltaf að vinna, brasa eitthvað. En þegar átti að setja þig í náttföt og fara að sofa hljópstu oft í fangið á pabba í sjónvarpssófanum og vildir þá kúra, og auðvitað fékkstu það, enda vissir þú að þar fengir þú að kúra og keyptir með því nokkrar mínútur áður en mamma fór svo með þig í rúmið og söng fyrir þig Bíum Bíum Bambaló sem við sungum fyrir þig á hverju kvöldi áður en þú sofnaðir.

Þú varst mjög dugleg alltaf að vinna, oft var sagt um þig að þér félli nú aldrei verk úr hendi, sem var rétt lýsing. Þú varst mikil búkona, varst með okkur út í fjárhúsum mörgum stundum, gafst kindunum og sagðir þeim til. Já þú varst ekki hrædd við kindurnar og fyrr um morguninn daginn sem þú varst tekin frá okkur sastu á gólfinu fyrir framan rúmlega hundrað kinda hóp með litla röragrind á milli ykkar og sagðir þeim til, talaðir til þeirra og baðaðir út höndunum, það sást vel að þarna varstu að stjórna þeim. Þess á milli faðmaðir þú hundinn og siðaðir hvolpana sem þér þóttu mjög fyndnir. Þegar við komum út í fjárhús hengdum við úlpurnar okkar á snaga áður en farið var að sinna verkum. Þegar verkum var lokið og við tókum úlpurnar okkar af snaganum vissir þú að nú værum við að fara og þá sagðir þú oft jæja, jæja, tautaðir þetta og settir hendur fyrir aftan bak og riggaðir út fóðurganginn í átt að útidyrunum eins og gamall bóndi. En nú er komið jæja og þú ert farin. Núna ertu komin á grundirnar grænu til langömmu Dóru sem þú varst skírð eftir, en hún var líka tekin frá okkur áður en við vildum. Nú leikur þú við ömmu og hún passar þig þangað til við komum og hittum þig litli krúttengillinn okkar.

En nú verðum við að kveðja þig, þó að við vitum ekki hvernig við eigum að gera það. Við vitum ekki hvernig við eigum að halda áfram án þín elsku litli engillinn okkar, en við höfum hvort annað og minninguna um þig, yndislegu stúlkuna okkar, sem lifir alla tíð í hjörtum okkar.

Þessar yndislegu minningar sem þú gafst okkur á stuttri ævi þinni gleymum við aldrei. Með tárum, gleði og söknuði munu þær lifa með okkur og í hjörtum okkar, allt okkar líf.

Við elskum þig að eilífu.