Jóna María Eiríksdóttir

Elsku fallega Jóna mín.

Það er hálf undarlegt að setjast niður og skrifa minningarorð um þig. Ég hélt að að það yrðu fleiri stundir sem við ættum eftir að eiga saman og þetta væri ekki tímabært. Við áttum eftir að hittast svo marg oft yfir te og fara saman í bíltúra á Selfoss eins og við gerðum svo oft, bara að kíkja aðeins í kaupfélagið og nýja Rúmfatalagerinn. Þú hefur verið hluti af lífi mínu svo lengi sem ég hef lifað og það er einmanalegt að hugsa til þess að þú sért ekki hér hjá okkur í dag. Mér finnst oft sem ég heyri í þér, heyri ennþá röddina þína og hlátur þinn og finnst skrítið að hugsa til þess að síðast þegar við kvöddumst að þá hafi það verið í síðasta skiptið. Ég er samt glöð yfir því að þegar við kvöddumst, þá föðmuðumst við eins og við gerðum vanalega og mér fannst eins og við myndum hittast fljótlega aftur.

Það er skrítið að keyra um göturnar í Hveragerði núna og hugsa til þess að þú sért farin. Mér finnst það eitthvað svo tómlegt og ég á von á að sjá þig á græna litla bílnum þínum á hverju götuhorni. Ég var að vinna í Álnavörubúðinni einn daginn og það var svo oft sem einhver kona labbaði inn sem mér fannst í fyrstu vera þú en það gat ekki verið og mikið var það sárt.

Það eru ekki margir eins og þú elsku Jóna, svona heil og sönn. Aldrei talaðir þú illa eða neikvætt um nokkra manneskju og sást alltaf það góða og fallega í fólki og bara lífinu yfir höfuð. Ef allir væru eins og þú væri heimurinn fallegri en hann er.

Ég var mikið hjá þér sem barn og á góðar minningar frá þeim tíma. Ósjaldan sat maður við eldhúsborðið hjá þér í Þelamörkinni og drakk mjólk og dýfði mjólkurkexi ofan í. Oft á tíðum gisti ég hjá ykkur og þá var nú fjör á bæ með frænkum mínum. Ein af mínum fyrstu minningum um þig er þegar ég bjó í Yrsufellinu í Reykjavík. Þá vorum við Heiðrún í einhverjum leik á túninu fyrir framan blokkina okkar og þú og mamma sátuð rétt þar hjá og sleiktuð sólina.

Mikið held ég að hún mamma eigi eftir að sakna þín Jóna mín. Þið voruð í svo miklu sambandi og hittust eða heyrðust á hverjum degi. En ég veit að þú verður við hlið hennar þegar hún er að vesenast í Bónus eða bókasafninu og eins í stofunni heima hjá mömmu þar sem þið sátuð svo oft og spjölluðuð og drukkuð te og kaffi.

Ég kom og kvaddi þig áður en þú fórst. Þú lást þarna svo falleg og hraustleg og það var bara eins og þú værir sofandi. Mér fannst eins og ég gæti bara ýtt aðeins við þér og sagt nafnið þitt og þá myndir þú vakna og spjalla við mig og koma svo bara heim. En ég gat það ekki og fylltist þá reiði yfir því hvað mér finnst þetta ósanngjarnt og ótímabært. Þú áttir að eiga mörg fleiri ár með okkur og því er þetta erfitt. Að einhverju leyti er ég bara ekki búin að átta mig alveg á þessu öllu.

En ég fylltist líka þakklæti yfir því að hafa fengið að hafa þekkt þig og fengið að hafa þig í mínu lífi í öll þessi ár. Þú ert sönnun þess góða í lífinu og ég veit að þú ferð núna á fallegasta staðinn í öllum heiminum og þar munu Steini, amma og afi, Rúna og margir fleiri sem þér þótti vænt um og þeim um þig taka á móti þér.

Elsku Jóna mín. Takk fyrir allt í lífinu og takk fyrir að vera þú, yndislega þú.

Elsku Hrafnhildur, Heiðrún, Hrönn og Guðmundur. Guð veri hjá ykkur og fjölskyldum ykkar og styrki ykkur í sorginni.