Ingunn Ósk Sigurðardóttir

Þegar mér bárust þau tíðindi, að Ingunn Sigurðardóttir frá Efra-Hvoli væri látin í hárri elli fór margt í gegnum hugann frá löngu liðinni tíð. Ég kom fyrst að Efra-Hvoli sem kaupamaður sumarið ´65, þá á 16. ári. Þar var þá rekið stórbú á þess tíma mælikvarða, með kúm, kindum og hestum. Ég man enn nokkuð ljóst, þegar eiginmaður Ingunnar Páll Björgvinsson oddviti sótti mig í eigin persónu niður í Þykkvabæ í Rangárþingi á Willisnum sínum. Ég sá fljótt, að þarna fór einlægur og góður maður, sem ekki talaði niður til unga mannsins, en tók honum sem jafningja og ræddi við hann um heima og geima á leiðinni til baka að Efra-Hvoli. Enn er mér sérstaklega minnisstætt er við komum að mörkum landareignarinnar, er hann sleppti höndum augnablik af stýrinu, breiddi út faðminn og lýsti því yfir, að hér hæfist dýrðin og átti það eftir að koma betur og betur í ljós. Að ég skyldi svo vera þarna næstu tvö sumur á eftir, þ.e. sumrin ´66 og ´67 segir allt um það, hvernig mér líkaði vistin á þessum góða stað. Ég held, að ég unglingurinn hafi vart getað orðið heppnari með íverustað. Fyrir það getur maður nú verið þakklátur. Þarna var manni algerlega tekið sem einum af heimilismeðlimum og þarf ekki að útlista nánar. Þar átti Ingunn ekki minnstan hlut að máli. Mikil vinna og skemmtileg beið manns þarna og væri kannski talað um þrældóm í dag. Ekki held ég að maður hafi borið neinn skaða af nema síður sé. Maður hefur bara haft gott af þessu og á í dag ekkert nema góðar minningar frá þessum tíma, sem fylgt hafa manni til þessa dags. Ég átti eftir að gerast nokkrum árum síðar aftur kaupamaður á Efra-Hvoli í tvö sumur og þá hjá Ingunni, en maður hennar fyrr nefndur var þá látinn, en hann lést árið ´67. Þetta voru sumrin ´72 og ´73. Ingunn hringdi í mig og sagðist vanta mann ekki seinna en strax. Hún spurði mig, hvort ég væri til í að taka að mér þau mörgu verk er biðu úrlausnar, sem aðallega snéru að heyskap. Ég hafði ekkert ráðstafað mér og því meira en til í það og raunar hlakkaði til þess, að takast að nýju á við hin fjölbreyttu og skemmtilegu sveitastörf. Segir það ekki eitthvað um þann hug sem ég bar til þessa heimilis og minnar fyrrverandi húsmóður? Það þarf ekki að orðlengja það, að þarna átti ég að nýju ógleymanlegar og skemmtilegar stundir, sem voru þó í eðli sínu svolítið öðruvísi en forðum enda nú orðinn nokkru eldri með allt sem því getur fylgt og verður ekki orðlengt hér. Ég minnist Ingunnar sem afar glaðværrar, hláturmildrar og léttlyndrar konu, sem bauð af sér afar þægilega nærveru. Hún gat þó sýnt festu og ákveðni þegar það átti við. Það var gaman að ræða við hana, því hún virtist vera vel heima í mörgu og hafa áhuga á mörgu sem ungt fólk var að fást við og ræddi jafnan þau mál alveg fordómalaus. Ég man, að hún reyndi oft að ráða mér heilt, en henni hefur stundum fundist ungi maðurinn fara fram úr sér þó ekki sé meira sagt. Ég hugsa að ráðleggingar hennar hafi síast inn, þó ekki hafi komið í ljós fyrr en löngu síðar. Ég vil að lokum enda þessar sundurlausu endurminningar frá þessum yndislega tíma með ljóðkorni, sem ort er fyrir margt löngu og birtist í ljóðabók minni Demónar og fóbíur, sem kom út í árslok 2010. Ljóðið er ofið úr minningamyndum frá þessum tíma, sýnum, sem hugurinn varðveitir.

Aðstandendum votta ég samúð mína.
Blessuð sé minning Ingunnar Sigurðardóttur frá Efra-Hvoli.