Bergþóra Sigurðardóttir

Það er merkilegt með tímann að hann er eins og vatnið. Flæðir stöðugt áfram án þess að við verðum þess nokkuð vör né veitum því nánast nokkra athygli. Það kemur mér því alltaf jafn mikið á óvart þegar ég sé litlu börnin í fjölskyldunni allt í einu komin á fermingaraldur og eldri ættingjar falla frá. Bergþóra frænka var ein af mínum uppáhalds frænkum og þó hún næði níræðisaldri á síðustu áramótum var hún alltaf jafn skýr og skemmtileg kona. Hún var vel að sér og gaman að ræða við hana hin ýmsu efni allt frá hannyrðum til heimspeki. Alls staðar var frænka með á nótunum.
Ég átti því láni að fagna að fá að dvelja á heimili frænku í tvo vetur meðan að ég sótti skóla á Breiðdalsvík á unglingsaldri. Það var draumur fyrir sveitastúlku að fá að búa hjá flottri frænku í næsta þorpi. Kynnast og vera með góðu fólki þegar óvissan sem fylgir því að fara að heiman hellist yfir. Mér leið alltaf mjög vel í Helluvík hjá frændfólki mínu enda Bergþóra einstaklega lík mömmu. Á heimilinu voru auk þeirra hjóna ömmustelpan hún Linda sem er og verður sólargeisli allra sem henni kynnast en einnig þeir eðal frændur Hreinn og Gummi. Ég er óendanlega þakklát fyrir að fá að kynnast þeim öllum.
Enn í dag get ég hæglega séð fyrir mér þau systkinin sem nú eru öll látin: Móður mína, Kristbjörgu, Gumma og Bergþóru, að skeggræða gamla tíma: Liðna daga frá æskuheimilinu að Skjöldólfstöðum, ættfræði, ættingja, búskapinn eða bara landsins gagn og nauðsynjar. Þá var oft slegið sér á lær og sagt: Segðu það maður. Ekki þó síst þegar umræðuefnið var ungviði en það mátti einu gilda hvor um væri að ræða barn, lamb eða æðarunga. Af þeim skein umhyggjan og virðing fyrir öllu lífi.
Bergþóra sinnti sínu heimili af alúð, frábær mamma, amma og langamma, bakaði heimsins bestu vöfflur og var annáluð fyrir mikla hæfileika við saumavélina. Ég vildi að einhver hefði tekið myndir af öllum þeim flíkum sem flæddu í gegnum hendurnar á frænku. Hún saumaði ekki bara, nánast allt, á sig og sína heldur marga þorpsbúa. Það er ekki vafi í mínum huga að ef komið væri upp hannyrðasafni á Breiðdalsvík ætti hún þar stórt sýningarsvæði.
Það er gott þegar horfa þarf á bak góðum vinum að rifja upp góðar minningar. Í dag þegar við kveðjum konu sem var alla tíð glöð og kát og full af lífi, þrátt fyrir að lífið tæki sama toll hjá henni og öllum öðrum, er ég fyrst og síðast þakklát fyrir að hafa fengið að eiga hana að. Ekki bara sem góða frænku og fróða heldur einnig hvetjara og nánast sem móður til tveggja ára.
Síðast þegar við frænka hittumst var það í kirkjugarðinum á Álftanesi við gröf foreldra minna en þar var hún að heilsa upp á systur sína með Jóhönnu dóttur sinni. Við Stefanía systir vorum þá á gönguferð um Garðaholtið. Það var eins og fundum okkar væri stýrt því við systur tókum óvænt ákvörðun um að fara í garðinn og þær mæðgur ætluðu bara aðeins að kíkja þangað. Mikið var gaman að hitta þær, eins og alltaf, svo fínar og flottar og enginn hefði getað trúað því að frænka væri að verða níræð. Bar sig vel og þó heyrnin og heilsan væri að daprast þá var ekki verið að barma sér. Nei enda engin ástæða til að hennar mati.
Við hinstu kveðju vottum við systur, börnum Bergþóru og afkomendum, innilega samúð okkar en við Sigrún áttum góðar stundir með þeim fyrir tveim árum þegar við kvöddum Gumma frænda og lifum enn í minningunni um góðar samverustundir.