Ingiríður Daníelsdóttir

Það eru komin yfir fimmtíu ár síðan ég sá Ingu fyrst. Ég var á ferð með systur minni og ætluðum við að heilsa upp á Erlu skólasystur hennar á Kollsá og fórum því þangað heim til að kanna málið. Þá var inngangurinn í húsið á austurhliðinni sem snéri niður að sjónum. Við fórum upp tröppurnar með fallega handriðinu og kvöddum dyra. Innan stundar kom til dyra brosmild og hlýleg kona sem sagði okkur að Erla væri því miður ekki heima, en hún bauð okkur að koma inn og þiggja góðgerðir, að sjálfsögðu því þessu átti ég eftir að kynnast náið á langri samferð okkar eftir að ég varð tengdasonur hennar árið 1962, en þá giftum við Erla okkur heima í stofunni á Kollsá. Þessi eiginleiki hennar, að bera umhyggju fyrir velferð annarra og gera öðrum gott fylgdi henni til hinstu stundar. Ég sagði eitt sinn fyrir löngu að ekki væri hægt að hugsa sér betri tengdamóður og sú skoðun hefur styrkst eftir því sem ég kynntist henni betur.

Samskiptin voru reyndar stopul fyrstu árin því samgöngur voru erfiðar, nánast engar yfir vetrarmánuðina, þótt ekki væri um langan veg að fara og því voru samskiptin meiri yfir sumarmánuðina þegar engar hindranir voru á samgöngum og áttum við margar góðar stundir saman, bæði hér heima í Fagradal og á Kollsá. Jólaboðin hennar Ingu, þegar hún safnaði sem flestum afkomendum saman heima á Borðeyri, eru með eftirminnilegustu minninga um hana, þar sem hún sveif um og sá til þess að engan skorti neitt. Þá var hún fyrst í essinu sínu. Inga hafði mjög gaman af að ferðast, en eðli málsins samkvæmt gafst ekki mikill tími til ferðalaga frá búskap og barnauppeldi. Það tekur sinn tíma að ala upp níu börn og koma þeim til þroska, sem þeim tókst svo sannarlega hjónunum á Kollsá. Ekki verður hlaupið frá stórum barnahóp út í lönd, á sólarströnd eða í önnur ferðalög. En eftir að þau hættu búskap á Kollsá og voru flutt inn á Borðeyri kom þó að því að þau héldu út í heim. Það stóð til bændaferð til Kanada árið 1982 og eftir töluverðar fortölur tókst Erlu loks að fá þau með í þessa ferð. Kalli var lengi tregur til en lét þó til leiðast, og eftir á að hyggja held ég að þessi ferð hafi orðið þeim mikil upplyfting og mjög eftirminnileg.

Í þessari ferð hélt Inga upp á sextugs afmælið sitt vestur á Kyrrahafsströnd í Vancouver og var það virkilega skemmtileg stund. Eftir þetta átti Inga eftir að fara oftsinnis til útlanda, bæði með okkur hjónum eða dætrum sínum og miðað við frásagnir af þeim ferðum hafa það verið sannkallaðar skemmtiferðir því það var sama hvar Inga fór, hún vakti allsstaðar gleði með sinni ljúfu lund og hlýja viðmóti. Hún var söngelsk og hafði gaman af söng. Hún spilaði jafnvel á litla orgelið sitt, en vildi þó helst gera það fyrir sjálfa sig án þess að hafa áheyrendur. Á mannamótum var hún jafnan hrókur alls fagnaðar í söng og dansi og sérstakt yndi hafði hún af að taka þátt í brekkusöng.

Í mörg ár eftir að hún var komin til Reykjavíkur kom hún til okkar á vorin í sauðburðinn og þar sýndi hún alveg ótrúlegan dugnað og natni, passaði upp á lömbin sem þurftu á aðhlynningu að halda og fylgdist með öllu. Hún hafði nú reyndar sínar skoðanir á búskapnum, en fór fínt í að koma þeim á framfæri, eins og þegar henni fannst bóndinn gera fullvel við hrútana með því að ala þá of lengi inni, þá sagði hún einfaldlega: Þeir eru nú búnir að setja hrútana út fyrir norðan! og það fór ekki fram hjá neinum hvað hún meinti. Henni fannst það vera á við heilsurækt að koma í sveitina á vorin og taka þátt í sveitastörfunum.

Inga var mjög listræn og eftir að hún flutti suður og komst í góða aðstöðu í Bólstaðarhlíðinni tók hún til við að mála, bæði á postulín og myndir sem hún náði ótrúlegri leikni við að mála. Þá voru ófá listaverkin sem hún saumaði og prjónaði og gaf börnum, barnabörnum og barnabarnabörnum.

Þegar minnst er Ingu frá Kollsá hlýtur að koma upp í hugann hversu miklu betra þjóðfélagið okkar væri ef meira væri til af fólki með hugarfar og skaplyndi hennar, því ég minnist þess ekki að hún hafi hallmælt nokkrum manni í mín eyru. Það mesta sem hún sagði ef talað var um galla eða miður góða eiginleika einhverra ; Æ, þeir eru svona sitt með hverju móti. Og var þá nóg sagt!

Nú fer Inga aftur heim í fjörðinn sinn, þar sem hún fæddist, ólst upp, kynntist manninum sínum, ól upp börnin sín og bjó lengst af, fjörðinn sem hún ann og leyfði engum að hallmæla. Ef einhverjum varð á að tala um að fjörðurinn væri kuldalegur og úfinn þá sagði hún gjarnan: Ja, þú hefðir átt að vera hér í gær!

Og nú blika við sólarlag ótal minningar um góða konu, sem hefur kvatt eftir langa lífsgöngu og sem skilur eftir söknuð hjá ættingjum og vinum. Ég vona að fjörðurinn í gær taki vel á móti barninu sínu.

Inga mín. Þakka þér fyrir samfylgdina og allt sem þú gafst okkur.