Kristján Jónsson

þegar afi kemur heim, þá förum við og keyrum hratt í vatnið á afabíl tilkynnti yngsta barnabarnið hans pabba okkur hinum núna í júní. Við foreldrarnir samþykktum það brosandi og ákváðum að vona það besta eins og sá litli en þá var afi hans eins og svo oft áður hjá læknunum í Reykjavík og litli að bíða eftir að afi kæmi heim. Þá ætlaði hann sem sagt með afa sínum inn á afrétt á Patrol og keyra hratt í Belgsána. Þar sem pabbi lést 4. Júlí sl. verður víst ekkert af því að þeir fari aftur saman í svona ferð en afastrákurinn á minninguna. Ég sjálf og við öll sem eftir erum leitum huggunar í góðum minningum um góðan mann. Pabbi var alger öðlingur, einstaklega þolinmóður og natinn. Hann var kletturinn okkar allra, við krakkarnir og síðan tengdabörnin og barnabörnin gátum alltaf leitað til hans og þau mamma voru dugleg að styðja við bakið á okkur í því sem við tókum okkur fyrir hendur. Pabbi var mjög árrisull, alltaf komin eldsnemma á fætur og búin að brasa í allskonar verkefnum heima í sveitinni þegar við hin komum fram, ef rólegt var þá var hann amk. búin að leggja nokkra sjö stokka kapla í eldhúsinu eða klára nokkrar krossagátur, hann var alltaf að gera eitthvað og tók daginn snemma. Hann var líka mjög kvöldsvæfur og sofnaði oft yfir sjónvarpsfréttunum og brostum við oft yfir því þegar pabbi sat steinsofandi inn í stofu og fylgdist með fréttunum. Þegar ég hugsa til baka þá koma upp í hugann allskonar minningar um lífið okkar hér í sveitinni. Við áttum hund sem okkur þótti öllum mjög vænt um, ég man hvað okkur fannst fyndið þegar pabbi var út á hlaði að gera við einhvern bílinn og hundurinn var alltaf að stela af honum verkfærunum, ég held að pabba hafi ekki alltaf fundist það jafn fyndið og okkur. Ég man líka vel eftir vörubílnum hans pabba og hvað það var gaman að fá að fara með honum í vörubílinn inn á Svalbarðseyri, þá hafði maður líka von um að fá smá nammi í leiðinni. Pabbi var rólegur og yfirvegaður að eðlisfari og ekkert mikið að æsa sig yfir hlutunum yfirleitt, allavega ekki svo ég muni til, ef við fengum skammir þá höfðum við örugglega unnið fyrir þeim og hann þurfti ekkert að æsa sig mikið til að stoppa okkur af. Pabbi kenndi mér margt, t.d. að keyra traktor. Einu sinni þegar ég var unglingur fékk ég það verkefni að slóðadraga túnið neðan við veg á Massey Ferguson. Það fannst mér alls ekki skemmtilegt verkefni og þar sem ég var ekkert sérstaklega þolinmóður unglingur þá ákvað ég bara að drífa þetta af, setti Massey Ferguson í þriðja gír og þrumaði fram og aftur yfir túnið þangað til ég taldi mig hafa klárað verkið. Pabbi kom og tók við vélinni, hann skammaði mig ekkert fyrir að fara of hratt en sagði mér að það væri nú betra að slóðin næði að vera á jörðinni ef hann ætti að gera eitthvað gagn, hann kláraði svo verkið fyrir mig og ég passaði mig á því næst að keyra ekki alveg svona hratt. Pabbi vann mikið að heiman. Hann átti vörubíla og var oft í burtu þegar hann var að vinna á þeim, hann var einnig lögreglumaður og sinnti því starfi aðallega yfir sumarið en ég man líka sérstaklega eftir því hvað mér fannst alltaf leiðinlegt að hann skyldi þurfa að vera á vakt á gamlárskvöld, hann var yfirleitt alltaf farin áður en áramótin skullu á en svona var það bara. Það hefur örugglega oft verið erfitt fyrir mömmu að hugsa um búið og okkur krakkana þegar hann var í burtu að vinna en hún gerði það með sóma og ég vona að við höfum eitthvað hjálpað henni. Síðustu árin var pabbi mikill sjúklingur. Hann sinnti þó sínu alveg ótrúlega lengi og fór ekki verulega að draga af honum í bústörfunum fyrr upp úr áramótunum 2012-2013. Þá var hann búin að vera að notast við kviðskilju vegna langvinnar nýrnabilunar í nokkurn tíma en í byrjun sumars ´13 þurfti hann að fara í blóðskilunarmeðferð sem einungis var þá í boði í Reykjavík. Pabbi þurfti einnig að fara í stóra hjartaaðgerð síðasta sumar sem var mjög erfið fyrir hann og um tíma var mjög tvísýnt hvernig það færi. Hann komst upp úr því og síðasta árið sem hann lifði var hann meira og minna í Reykjavík til þess að hann gæti fengið sína blóðskilunarmeðferð sem var honum lífsnauðsynleg vegna nýrnabilunarinnar. Í þá meðferð þurfti hann að fara 3-4 sinnum í viku, stundum oftar, sem þýddi það að hann dvaldi mikið á sjúkrahótelinu í Reykjavík á milli þess sem hann fór í meðferðina sína, þegar hann treysti sér til kom hann norður í frí. Það var ekki auðvelt fyrir hann, bóndann úr sveitinni að sitja inn á hótelherbergi og bíða eftir að komast í næstu meðferð en hann sýndi ótrúlegt æðruleysi og þolinmæði, æsti sig ekki yfir hlutunum og hefur það örugglega skipt miklu máli varðandi það hversu lengi hann náði þó að vera hér hjá okkur. Við og pabbi eigum sem betur fer góða að og voru vinir hans og ættingjar duglegir að heimsækja hann á sjúkrahótelið og upp á Landspítala, ástarþakkir fyrir það, það var okkur mikils virði þar sem við systkinin og mamma erum ekki búsett á höfuðborgarsvæðinu. Það kom þó að því að hann var orðin of veikur til að þola þessa erfiðu meðferð og þessi maður sem áður hafði verið svo sterkur gat ekki meir. Við fylgdum pabba í hans síðustu blóðskilunarmeðferð fimmtudaginn 3. Júlí, sl. strax eftir hana fékk hann að fara norður í sjúkraflugi þar sem tekið var vel á mótið honum á Sjúkrahúsinu á Akureyri og hann lést þar snemma morguns 4. Júlí, sáttur við að hafa komist heim. Ég er innilega þakklát fyrir þá frábæru ummönin sem pabbi fékk á hjartadeild Landspítalans og á blóðskilunardeildinni, á báðum þessum deildum kom starfsfólkið og kvaddi hann fyrir hans síðustu ferð norður, vitandi það að hann kæmi ekki aftur, það var greinilega ekki auðvelt fyrir þetta góða fólk að kveðja pabba. Elsku pabbi minn þín verður sárt saknað af okkur öllum, við krakkarnir munum hugsa vel um mömmu og hjálpa henni hér í sveitinni. Huggun okkar felst í því að þínu langa stríði er lokið og þú getur nú loksins hvílt þig. Takk fyrir allt elsku pabbi minn.