Sigríður Jónsdóttir

Hún ólst upp í fögrum fjallahring í Fíflholtum á Mýrum, hjá foreldrum sínum og Þóru móðursystur, með systrum sínum og bróður.

Sigga var bóndadóttir, en mamma var bóndinn eins og Sigga sagði og Þóra hugsaði um börnin og heimilið. Umhverfið var víðsýni náttúrinnar og dýrin. Sigga tengdist dýrunum, sérstaklega kindunum og hún þekkti margar jurtir og sumar borðaði hún. Hún var send í sendiferð með rafhlöuna úr útvarpinu á annan bæ á hesti til að hleðslu. Það var erfitt að halda rafhlöðunni á hestinum.

Hún lærði að lesa og las alltaf mikið, söng og kunni mörg lög og texta og gat sett saman vísur. Ungmennafélag var í sveitinni og tók Sigga þátt í því og þar lék hún á móti Ásmundi á Ökrum.

Sigga var send í skóla til Reykjavíkur til föðursystur sinnar Guðnýar. Skólinn var við Stýrimannastíg og var Sigga lægst í bekknum um haustið þegar hún kom, en hæst um vorið. Hún fór ung í Húsmæðraskólann á Varmalandi og margt þaðan tileinkaði hún sér alla ævi.

Lífið hélt áfram og hún giftist og eignaðist sex börn og bjó lengst af í Kópavogi. Maðurinn hennar tók hana með sér á fund hjá Nýállssinnum og þar kemur í ljós að hún hefur miðilshæfileika og fær þjálfun þar.

Fundum okkar lá saman hjá Félgi áhugamanna um stjörnulíffræði fyrir nærri 30 árum.

Sigga var góðurr miðill og alltaf komu læknar í sambandið til að hjálpa fólki heilsufarslega. Margt fók hafði samband við Siggu og bað fyrir nöfn sem nefd voru svo á næsta miðilsfuni og fóru einnig í bænabókina hennar sem lá á altarinu úr kirkjunni í Hjörsey .

Hjónabandinu við eiginmanninum lauk og Sigga flutti að Stað í Súgandafirði til að búa með bóndanum þar Þórði Ágúst Ólafssyni. Hann var ástin í lífi hennar. Henni líkaði líka vel að vera komin aftur í sveitina og ekki spillti berjalandið með aðalbláberjum, sem eru einu berin að mati vestfirðinga og strandamanna. Gústi var eldri en hún og var spurður hvort hann væri ekki hræddur um hana fyrir yngri mönnum nei sagði Gústi en ég reyni ekki að keppa við rollurnar.  Sambandi entist ekki lengi eða Gústi lést eftir nokkra ára sambúð. Þá var Siggu brugðið en var áfram þann vetur og hugsaði um rollurnar. Hún fór í mörg ár á eftir að Stað til Þorvaldar og Rósu til að vera í sauðburðinum á vorin og við slátunina á haustin og tína ber í leiðinni.

Hún flutti aftur í Kópavoginn að Hlégerði og seinna að Digranesheiði þar sem hún keypti hús með syni sínum og tengdadóttur.

Það er stór ættbogi kominn út af Siggu og síðan bættust við afkomendur Gústa.

Tengslin þar virðust ekki minni en hjá hennar eigin fjölskyldu, svo það var marg fólk í kringum Siggu fyrir utan alla sem höfðu samband við hana vegna andlegu málanna.

Kærleikur og hlýja barna hennar, tengdabarna og barnabarna var sterkur og umvefjandi þegar hún lá banaleguna, þess fékk ég að njóta, þökk fyrir það.

Hún fékk mikið af jólakortum og sendi mikið af jólakortum, þar til henni fannst komið nóg og sendi jólakveðju í útvarpinu.

Sigga var ekki bara góður miðill hendur líka góð vinkona.Hún var ljúf og trygg, skemmtileg og fróð. Undanfarin ár höfum við farið í mörg ferðalög innanlands og hún vissi mikið um landið staðhætti, nöfn á fjöllum og þekki jafnvel til bæja. Það var alltaf gaman að ferðast með henni hvort sem var um suðurland og gist í Hörgslandi austan við Kirkjubæjarklaustur, Snæfellsnes eða suð-vestur hornið.  Ekki ná gleyma strandaferðunum að tína ber í nágenni Hólmavíkur og gist í sumarbústað og seinna á Kirkjubóli, alltaf í bændagistingu þar sem við tókum með sængurnar okkar og elduðum eða ég eldaði og Sigga sagði, láttu mig vita, ef ég get gert eitthvað. Hún talaði og meingaði loftið reglulega. Hún kenndi mér að tína bláber með tínu án þess að skemma lyngið, nátturan er heilög.

Vinátta kvenna felur ekki í sér spennuna sem er á milli karls og konu. Vinátta Siggu var alltaf jöfn, áreiðanleg og það fylgdi henni öryggistilfinning. Okkur varð aldrei sundurorða. Góð vinátta er gulls ígyldi.

Nú förum við ekki í fleiri ferðir, hvorki í ber, eða aðrar ferðir, né að fá okkur að borða, á kaffihús eða íslenkar kvikmyndir. Hún kemur ekki með mér í skötu hjá Kiwanisklúbbnum Eldey í Kópavogi og hún kallar ekki upp til Þórunnar við Elsabet erum að fara á flakk.Það var enginn fundur bókaður í bókinni hennar aðeins jólahlaðborð i Reykholti í Borgarfirði með Elsabetu.Sú ferð verður ekki farin, en eitthvað annað kemur í staðinn. Enginn er ómissandi og allt hefur sinn tíma, við hittumst aftur.

Röddin er hljóðunuð en minningin er sterk um góða vinkonu sem á sér ekki marga líka.

Ég votta öllum aðstendendum Sigríðar Jónsdóttur samúð mína.