Eyþór Guðmundsson

Við hjónin viljum í nokkrum orðum kveðja kæran vin, Eyþór Guðmundsson frá Eyjólfsstöðum á Fossárdal. Hann var yngsta barn foreldra sinna, uppalinn á Dalnum, eins og málvenja er að segja. Þangað leitaði ætíð hugurinn, ekki sízt, þegar hann sökum veikinda, varð síðustu ár ævi sinnar að dvelja fjarri sinni kæru heimabyggð.

Eyþór var mikið náttúrubarn og afburða veiðimaður af lífi og sál. Ungur fór hann upp á Dalinn og veiddi rjúpu á hinum fagurlega sveigðu ásum, sem liggja sitt hvoru megin árinnar, sem Dalurinn ber nafn af. Einkum þykir mörgum veiðilegt austan megin ár. Gekk veiðimaðurinn fram af miklu harðfylgi og lagði m.a. grunninn að því að ungu hjónin á Eyjólfsstöðum áttu snemma í sig og á.

Hreindýrin hafa löngum þótt búbót á Fossárdal og ekki lét hinn ötuli veiðimaður sitt eftir liggja, þegar svo bar undir. Kunni hann vel til verka og þegar að saman fór útrásin fyrir veiðiþörfina og sókn í eina af matarkistum Dalsins, má segja að Eyþór hafi á slíkum stundum verið í essinu sínu.

Þau hjón, Eyþór og Alda stunduðu hefðbundinn búskap á jörð sinni, en einkum er hún vel fallin til sauðfjárræktunar. Í nokkur ár var einnig sáð fyrir gulrófum og framleiddir bílfarmar af þessari hollu afurð.

Eyþór var valinn til trúnaðarstarfa fyrir sveitarfélag sitt, sem þá bar nafnið Beruneshreppur. Hann var tillögugóður, en ígrundaði mál sitt ætíð vel og ef hann flíkaði skoðunum sínum var ástæða til að taka grannt eftir.

Fyrst bjuggu Eyþór og Alda á Höfn í Hornafirði og síðar á Egilsstöðum. Á Höfn lærði og stundaði Eyþór iðngrein sína, smíðar af kappi. Einnig vann hann við smíðar í heimabyggð og má segja að ótrúlega mikið liggi eftir hann miðað við hina tiltölulega skömmu starfsæfi, er stafaði af veikindum hans til áratuga.

Síðar tóku þau hjón við búskap á Fossárdal, eftir að hafa keypt jörðina af bróður Eyþórs.

Fjótlega upp úr því fór að bera á veikindum Eyþórs, sem hann barðist við í tæplega 40 ár. Það var ekki fyrr en hann var orðinn verulega þjáður af veikindum sínum að kynni okkar og samband við hjónin á Eyjólfsstöðum hófst, enda þótt við hefðum vissulega bæði heyrt talað um fólkið, sem bjó á Dalnum.

Eyþór tókst á við veikindi sín af miklum hetjuskap. Að eigin frumkvæði og með aðstoð Öldu tókst honum að ná umtalsverðum bata eftir að hafa undirgengizt aðgerðir í því skyni að sporna við framgangi hinnar illræmdu veiki, sem kennd er við Parkinson. Var með eindæmum, hversu lengi honum tókst að hafa fótaferð og hrósa sigri í mörgum keppnislotum við hinn illvíga andstæðing, sem þessi sjúkdómur er. T.d. er í minni, þegar Eyþór, þá orðinn verulega sjúkur, hvatti til veiðiferðar í Nykurhyl í því skyni að leggja net fyrir sjóbleikju. Samferðarmanni hans stóð ekki á sama, þegar hann með einn staf í hönd stikaði yfir stórgrýti í átt að hylnum. Veiðihugurinn bar hann greinilega ríflega hálfa leið og var aðdáunarvert að skynja kapp hans og vilja til að verða enn og aftur virkur þátttakandi í veiðiferð, sem skila myndi málsverði á borð bænda á Eyjólfsstöðum og annarra, er þiggja vildu.

Eyþór dvaldi síðustu ár ævi sinnar á Uppsölum á Fáskrúðsfirði og naut þar góðrar umönnunar. Fékk hann þar m.a. útrás fyrir áhuga sinn að spila vist og eignaðist hann þar góða spilafélaga, sem nú sakna vinar í stað.

Hann fylgdist ætíð með því sem var að gerast á Dalnum, ekki sízt við smalamennskur. Meðan hann gat, sat hann við gluggann með talstöðina stillta inn á rás smalanna og fylgdist þar og í kíkinum grannt með framgangi verksins. Þegar veiðitími rjúpna var upp runninn var og gott til hans að leita um ráðgjöf vegna áforma um veiðar á jólasteikinni.

Hugur Eyþórs var ævinlega bundinn æskuslóðum hans og nú, þegar hann er allur, þakkar fjölskylda hans og vinir fyrir að lokaferð hans skyldi hefjast á Dalnum, sem honum var svo kær.

Meðan sauðfé gengur um grösugar hlíðar Fossárdals og veiðibráð ber fyrir augu á ásunum hans kæru, sem hann vissi nöfn á og þekkti betur en flestir aðrir, mun minningu Eyþórs Guðmundssonar bera við loft eins og Fossárfellið. Og landið mun óvíða skarta meiri fegurð, en uppi á Víðidalshæðum, hvar hann byggði afdrep fyrir þá, sem kynnu að lenda í vanda í misjöfnum veðrum.

Við hjónin sendum Öldu og fjölskyldu hennar innilegar samúðarkveðjur og þakkir fyrir vináttu, sem aldrei hefur borið skugga á.

Hlíf og Björn Hafþór.