Þorbjörg Halldóra Gunnarsdóttir

Allt er í heiminum hverfult. Og það er akkúrat þess vegna sem ég set þessi orð á blað. Hún Obba mín hefur kvatt þetta líf. Alltof snemma og alltof fljótt.

Það var fyrir rúmum 30 árum að leiðir okkar lágu saman og úr varð strax afskaplega mikill og góður vinskapur. Það var ekki erfitt að vingast við hana þessa elsku, það vita allir sem þekktu hana. Alltaf boðin og búin fyrir allt og alla svo fremi hún hefði ráð og rúm til og með opinn faðm ef manni leið illa. Oftar en ekki hafði hún ráð til að láta mann brosa í gegnum tárin. Þannig var Obba.

Fyrstu árin eftir að við kynntumst bjuggum við ekki í mikilli nálægð við hvor aðra. En það breyttist svo fyrir tæpum 20 árum þegar við fluttum báðar ásamt fjölskyldum okkar á höfuðborgarsvæðið. Við það styrktust fjölskyldusamböndin og okkar vinskapur enn frekar. Það sama haust var stofnaður saumaklúbbur sem saman stóð af nokkrum vöskum konum sem áttu það sameiginlegt að hafa búið í Vestmannaeyjum. Það hafði ég hins vegar ekki gert, en henni Obbu minni var svo umhugað um að ég kæmist inn í félagslífið og eignaðist vinkonur á nýjum stað, að hún bað um leyfi að fá að taka mig með inn í klúbbinn. Og það leyfi fékkst og á ég það því henni að þakka að eiga slíkar dásemdir að sem þessar saumaklúbbsvinkonur okkar eru.

Og það er fleira sem ég á þessari elsku að þakka. Mig hefur löngum skort allt sem heitir tiltrú á sjálfa mig. Það átti við um prjónaskapinn eins og hvað annað. En hún hætti ekki fyrr en hún fékk mig til að prófa og trúa því að ég gæti þetta eins og hver annar. Núna ég veit fátt betra en að sitja með prjónana í höndunum á kvöldin &.eins og Obba mín. Endalaus hrós og gullhamrar& alltaf & það var Obba.

Á öllum þessum árum höfum við brallað ýmislegt saman eins og gefur að skilja. Fórum í hinar ýmsu ferðir saman,  bæði innanlands og utan. Eins og svo margt annað, áttum við það sameiginlegt að elska sólina og áttum nokkrar dásemdar stundir á einum uppáhalds staðnum okkar, Torrevieja á Spáni. Þangað fórum við saman síðast fyrir 2 árum. Eyddum 18 dögum í sól og sælu með foreldrum mínum, sem þótti óskaplega mikið vænt um hana Obbu sína. Og það var klárlega gagnkvæmt. Margt hafði gengið á í okkar lífi á þessum tíma og var alveg kominn tími á að komast í annað umhverfi. Og njóta. Þrátt fyrir margar ferðir okkar saman, þá er þessi eiginlega sú sem stendur upp úr. Við vorum eins og prinsessurnar á bauninni. Lágum og böðuðum okkur í sólinni og sjónum. Fengum nánast ekkert að koma nálægt neinu sem hét eldamennska eða frágangur. Og það fór okkur bara vel og held okkur hafi jafnvel líkað það enn betur.

Já, þær eru margar minningarnar sem ég á um og með þessari yndislegu vinkonu. Sumarbústaðaferðir, þjóðhátíðir, útilegur, utanlandsferðir og saumaklúbbar svona til að nefna eitthvað. En ekki síður margar, já mjög margar, dásamlegar stundir í sófanum heima á Kristnibrautinni. Bara við tvær. Ég á eftir að sakna þeirra sárt.

Elsku hjartans, fallega Obba, vinkona mín. Það er með þungum trega sem ég kveð þig í dag, gullið mitt. Þetta er erfiðara en nokkur orð fá lýst. Treysti því að vel hafi verið tekið á móti þér á nýjum stað, þú átt ekkert annað skilið.

Elsku Gunnar Trausti, Guðbjörg Ingunn, Andri Freyr, Linda Björk, Berglind, Guðrún og ykkar fjölskyldur. Ég og mín fjölskylda sendum ykkur okkar dýpstu samúðarkveðjur. Megi Guð vera með ykkur í þessari miklu sorg.

Þú gengin ert hugglöð á frelsarans fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.

Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.

(Hugrún)

Kveðja,