Þóra Guðrún Stefánsdóttir

Þegar Kolla frænka hringdi til mín og sagði mér að Þóra, móðursystir mín væri dáin, varð ég í fyrstu sorgmædd. En núna finnst mér svo miklu meira að gleðjast yfir en syrgja. Þóra var orðin níræð og hafði lifað góðu lífi alla tíð. Vissulega hrjáðu bólgnir fætur hana mjög undanfarin ár en góða skapið yfirvann þann heilsubrest. Stebbi frændi húmoristi af guðs náð sagði: Það er ekkert að henni mömmu, það eru bara ónýtir á henni fæturnir ... Þóra brosti að þessu eins og öðru og tókst á við afar mikil óþægindi af sínu alkunna æðruleysi og með húmorinn að vopni eins og öll hennar börn. Þau unnu móður sinni mjög og umhyggja þeirra fyrir Þóru var alla tíð alveg einstök og samheldni fjölskyldunnar mikil.

Þóra bjó á Laugalæk 46 stærstan hluta ævi sinnar ásamt Óla og dætrunum Öddu, Kollu, Sigrúnu, Sollu og syninum, Stebba frænda. Þessi fjölskylda var samofin minni sem bjó á Laugalæk 44. Það var hrein tilviljun að móðir mín Áslaug og Þóra völdust hlið við hlið þegar dregið var um búsetu. En þannig var það og þannig átti það að vera. Alla tíð var samgangur mikill á milli þeirra systra og fjölskyldna. Skotist var út sunnan í móti, dyrnar alltaf opnar fram á kvöld. Þóra sat við að sauma, prjóna, hekla, hanna eða taka upp snið úr Burda. Mamma var að vesenast í kringum okkur systur og frænkur, að baka og stússa, stundum að prjóna. Oft varð hún þó að skjótast yfir til Þóru t.d. með úrtöku á peysu, hún reddaði öllu sem óx mömmu í augum. Mamma bakaði svampbotna eða skonsur í staðinn og skutlaði yfir til Þóru. Magga og Bergur, Dúna og Dóri, Dúna og Gunnar, Inga og Bóbó ætluðu jafnvel að líta við síðdegis eða að kvöldi til Þóru og Óla og þá varð að vera til bakkelsi. En Þóra var reyndar líka flink í bakstri og matargerð en saumaskapurinn átti hug hennar allan ef friður var.
Svona gekk lífið sinn vanagang og oft var ég að kvöldi til hinumegin hjá Sigrúnu frænku og hlátrasköllin ómuðu. Í minningunni var alltaf líf og fjör á Laugalæknum. Svo voru það síðar Adda og Halli sem kíktu við með strákana, Kolla og Maggi með sína stráka og koll af kolli allir voru velkomnir til Þóru og Óla. Endalaust var hellt upp á kaffi og bætt á borðið, alltaf pláss fyrir alla og við nutum góðs af fjörinu, systurnar þrjár á Laugalæk 44.
Það sem einkenndi Þóru alla tíð var umhyggja fyrir allri fjölskyldunni, ættingjum og vinum ásamt hjálpsemi, reglusemi, staðfestu og óbilandi dugnaði. Þóra hafði ástríðu fyrir öllu sem viðkom handverki og var með á prjónunum fram undir nírætt og saumaði líka af miklum móð. Ég man hve glöð hún varð í fyrra þegar ég færði henni bútasaumslöber úr Ljósinu, hún sat með hann í fanginu í Lazy boy-stólnum sínum og dáðist að litavalinu og hve vel hann væri saumaður. Áður hafði hún sjálf gert fjölmarga fallega bútasaumsmuni sem hafa varðveist. Í fyrra gaf Þóra mér litla efnisbúta og ég fór að spreyta mig, það fannst henni svo gaman og fylgdist með framvindu en myndarskapur minn var fremur lítill.
Svona var Þóra hugfangin af handverki aðferðum, nýjungum og fleiru að ógleymdri tískunni sem hún fylgdist með alla tíð og síðast en ekki síst af dætrunum. Hún spretti, breytti, stytti, síkkaði, víkkaði og þrengdi fatnað allrar fjölskyldunnar alla tíð. Alltaf boðin og búin að redda og laga allt sem viðkom efnum.
Síðustu árin bjó Þóra á Dalbrautinni, ég kom þar ansi oft og líka ásamt dóttur minni og barnabarni og alltaf jafn hlýjar móttökur. Gamla góða borðstofuborðið, kaffi og meðlæti, oft komu fleiri gestir. Aldrei kom maður að tómum kofanum hjá Þóru, hún var alltaf glöð og ánægð, dró fram ljósmyndir, sendibréf, póstkort o.fl. sem henni höfðu borist frá Elsu eða Margréti í Svíþjóð, Leu á Kanarí eða Andra í USA. Hún fylgdist með þeim öllum Magga frænda í Noregi, Jakobi og Esra í Köben og þótti óskaplega vænt um öll sín barna- og barnabarnabörn. Þóra var nútímakona og hún hafði oft gaman af ýmsu bralli sem ég sagði henni frá og við áttum það sameiginlegt að hafa kynnst sjónum. Ég þó afar lítið miðað við Þóru sem sigldi með Sigrúnu og Fjalari og Kollu og Magga á skútu um heimsins höf. Þóra hafði pungapróf sem var fremur fátítt og var líka mikið á bátnum með Óla sínum. Hún vann um árabil í Landsbanka Íslands, Austurstræti og hélt alla tíð tryggð við þann hóp að ógleymdri Viggu og vinkonum úr saumaklúbbnum. Þóra var einstök kona, ég ásamt Sóleyju dóttur minni og hennar fjölskyldu, minnumst hennar með mikilli hlýju og söknuði. En lífið heldur áfram og Þóra hefði ekki viljað að neinn dveldi við sorg og sút.
Blessuð sé minning yndislegrar móðursystur minnar, Þóru Stefánsdóttur.