Sif Aðalsteinsdóttir

Fyrir mörgum árum sat Sif á veröldinni við fjölskyldubústaðinn á Þingvöllum og skrifaði sendibréf til mín. Hún lýsti á myndrænan hátt sólríkum sumardegi, algjört logn og fjöllin spegluðust í tæru Þingvallavatni. Hún skrifaði einnig að hún saknaði mín. Þegar hún var við nám í Englandi dvaldi hún hjá rosknum, auðugum hjónum. Hún sagði síðar með stolti, að henni hafi verið ekið um í Rolls Royce. 10 árum síðar ók hún um í Volkswagen Bjöllu með þrjú börnin sín og hefur væntanlega þótt vænni kostur. Við Sif kynntumst síðla árs um það leyti, sem Surtsey reis úr sæ. Að loknum stúdentadansleik á Gamla Garði sá ég hvar strákur var að bjóða henni í gleðskap, en hún ekki áhugasöm. Ég greip tækifærið og bauð að aka henni heim, sem hún þáði af tvennu illu. Á áfangastað bauð ég henni í bíó næsta kvöld. Bíóferðin var í Bæjarbíó Hafnarfirði, en heimferðin varð ævilöng. Fyrsta ferðalag okkar var til Vestmannaeyja með Náttúrufræðifélaginu og þar staðfestum við ást okkar og sköpun Surtseyjar. Árið 1961, á ágústkvöldi var ég virkur þátttakandi í þeim atburði að æskufélagi minn féll útbyrðis frá síldarskipi og drukknaði. Ég var næstum farin sömu leið. Erfiðar hugsanir, angist og ístöðuleysi sigldi í kjölfarið og Bakkus lá í leyni. Faðir minn, sem var sjómaður reyndist mér vel, en takmarkalaus ást okkar Sifjar kom mér á réttan kjöl. Sonur okkar var hændur að föður mínum, en sambúð okkar Sifjar hófst á heimili foreldra minna. Eitt sinn sagði afi: Undarlegt að hugsa sér, að drengurinn mun ekki muna eftir mér. Þá svaraði Sif: Stefán, þú átt stað í hjarta hans, drengurinn gleymdir þér ekki. Skömmu síðar þurfti Sif að útskýra fyrir syni sínum, að afi væri dáinn. Þegar við Sif kynntumst var hún bankamær og lífeyrislán hennar gerði okkur kleift að kaupa íbúð í Hlíðunum, sem var hornsteinn að húsi í Fossvogi, Geitland 1, sem er enn fjölskylduhús. Við Sif vorum áhugasöm að starfa á landsbyggðinni og völdum A-Húnavatnssýslu og dvöldum á Héraðshælinu á Blönduósi, en Sif er Húnvetningur í báðar ættir og störfuðu tvær móðursystur hennar á Hælinu, matráðskona og iðjuþjálfi. Fjölskyldan bjó síðan í átta lærdómsrík ár í Svíþjóð. Nokkuð áður en við fluttum aftur til Íslands fæddist yngsta dóttir okkar. Sif ræktaði garðinn við húsið sitt í Svíþjóð, sem stóð við skógarjaðar. Hún hefur gjarnan varið tíma sínum í garðinum í Fossvogi enda eru rósirnar hennar einstakar. Af sömu alúð hefur hún hlúð að fólkinu sínu. Við fjölskyldan höfðum tækifæri að ferðast víða á Íslandi og um heiminn. Sonur okkar og tengdadóttir voru við störf og nám í Vancouver í Kananda og fengu heimsóknir í tvígang. Í fyrra skiptið fór Sif og yngsta dóttir hennar, þegar stúlka barnabarn fæddist. Síðar var yngsta dóttir okkar í námi í sex ár í Óðinsvéum. Að auki eigum við Sif ættingja í báðar ættir í Ameríku, sem unnt var að heimsækja. Ferðinni var þó iðulega heitið í sælureit fjölskyldunnar við Þingvallavatn, en fegurðin þar og þögn er engu lík. 55 ára sambúð okkar Sif endurspeglar tilveruna, endurminningar eru í hugsun, máli og myndum, en minningin um alúðlega og hugprúða konu toppar allt. Lífið er ekki ein þrautalaus ganga og í mótvindi vorum við Sif klók að ná áttum og stóðum saman, enda Sif umburðarlynd. Sif greindist með Alzheimer, en við öll í fjölskyldunni höguðum seglum eftir vindi. Við lærðum að iðulega eru ráðstafanir skrefinu á eftir og eigum við ljúfsárar minningar frá síðustu árum. Sif dvaldi frá hausti 2017 á Skjóli við framúrskarandi atlæti, en þrjú ár þar á undan var hún í dagdvöl á Eir og reyndist vel. Líkn og kyrrð helgaði kveðjustundina. Hún var frjáls frá þjáningum, sem höfðu heltekið líkama og hugsun. Sif var á Þingvöllum á vetrarkvöldi, algjört logn, fullt tungl speglaðist í tæru Þingvallavatni. Stjörnubjart og norðurljós leiftruðu. Það varð stjörnuhrap og Sif steig upp til himna.