Sigrún Magna Jóhannsdóttir

Það er óraunverulegt að setja á blað minningarorð um móðursystur mína
Sigrúnu Mögnu eða Díu eins og hún var ætíð kölluð sem hefur kvatt sína
jarðvist.

Mörg minningarbrot hafa komið upp í hugann nú á síðustu dögum eftir fráfall hennar, enda var Día mikill persónuleiki, hjartahrein, góðhjörtuð og vinamörg. Án þess að geta útskýrt það á ákveðinn hátt þá stóð hún mér mjög nærri enda frá fyrstu tíð sýnt mér einstaka ljúfmennsku, gjafmildi og velvilja á allan hátt. Día ólst upp á rótgrónu sveitaheimili og kirkjustað þar sem gestrisni og rausn við alla þá sem áttu leið um þótti sjálfsagður hlutur og ekki talið eftir sér að veita greiða, þvert á móti tekið á móti öllum með gleði og gæsku. Heimilisfólk gekk úr rúmum ef bærinn fylltist af gestum ekkert þótti annað sjálfsagðra. Þetta tók Día með sér úr uppeldinu út í lífið sem eðlilegan hlut og hugsun hennar ætíð að hugsa fyrst um aðra.
Ég held að lífsgildi hennar hafi komið frá innstu hjartarótum að sælla er að gefa en þiggja. Það var oft mjög gestkvæmt hjá þeim hjónum enda þau bæði gestrisin og rausnarleg. Hún töfraði fram kræsingar úr búri og eldhúsi og fór enginn svangur frá þeirra borðum. Allt til hinsta dags var hugsun hennar að veita og þjóna, er skemmst frá því að segja að ekki löngu fyrir andlát hennar, hún þá mikið veik á spítala, átti ég leið heim til hennar þar sem synir hennar voru. Hún fréttir af mér þar hjá frændum mínum, síminn
hringir með skilaboðum frá henni að jólakökur og annað bakkelsi væru á
tilteknum stað sem ætti að bera á borð fyrir mig. Skemmtilegur húmor
og léttleiki hennar urðu oft að hinni bestu skemmtun hvort sem var í vinnu eða heima fyrir. Frænka mín hafði góðan frásagnarhæfileika, kunni ótal vísur, gat endursagt og kryddað svo mikil skemmtun var af en án þess að meiða eða særa. Día hlífði sér aldrei við vinnu eða kvartaði undan þreytu þó ástæða væri til. Hún var víkingur til vinnu hvort sem var innan dyra eða utan. Sterk líkamlega og eitt af þeim minningarbrotum sem hafa komið upp í hugann var að sjá hana í baggahirðingu, kasta blýþungum heyböggum í efstu hæð án þess að víla það fyrir sér, berhandleggjuð með tilheyrandi rispum sem þurrt heyið gerði oft á óvarða leggi, nei aldrei kvartað bara brosað. Í huga mínum gat hún sigrast á öllu enda var hún eins og klettur sem þoldi allt og vílaði ekkert fyrir sér. Díu var margt til lista lagt og gat í raun gert hvað sem var og í raun var hún listamaður, þótt hún hafi ekki talið sig slíkan. Minnugur sem barn fylgdist ég með hvernig sauma- og prjónavélar léku í höndum hennar eins og undratæki. Ljósmyndun var eitt af hennar áhugamálum og hafði hún gott auga fyrir þeirri list. Þá má ekki gleyma hennar fallegu rithönd sem var stílhrein og fögur. Fyrir rúmum tveimur árum kvaddi dyra hjá frænku minni gestur, að þessu sinni ekki velkominn þrátt fyrir alla hennar gestrisni. Öllum sem til þekktu var ljóst að langt í frá væri sjálfgefið að kveða þann óvelkomna burt enda búinn að hreiðra um sig. En með eigin viljastyrk, bæn og trú nákominna tókst á undraverðan hátt að flæma hinn óboðna í burtu með aðstoð læknavísinda. Það var aðdáunarvert að sjá frænku mína takast á við þetta mótlæti á opinskáan og jákvæðan hátt. Með sinn einstaka húmor og lífsvilja sigldi hún í gegnum þennan dimma öldudal. Góður tími kom og heilsan virtist í lagi, frænka sjálfri sér lík, ósérhlífin og vann sín verk að venju. Undirbúningur síðustu jólahátíðar var eins og hennar var einni lagið,
kökur tilbúnar, komnar á borð fyrir heimamenn og gesti eins og ætíð var
hjá henni á aðventunni, hátíð ljóss og friðar á næsta leyti. En nú var aftur
kvatt dyra hjá frænku minni og ljóst að ekki var allt með felldu. Líkt og
áður ætlaði hún að komast í gegnum þessa raun enn með sinn húmor og
jákvæðni. En nú hafði þessi sterka og mikla kona, sem maður hélt að
alltaf yrði á meðal okkar, ekki betur í glímunni við óboðna gestinn. Sorg og harmur okkar sem að Díu frænku stóðu er mikill en þó er hugur minn
og minna hjá kærri fjölskyldu hennar, Björgvini, Braga, Garðari, Elsu,
tengdabörnum og síðast en ekki síst barnabörnum hennar sem sjá á eftir
ástríkri og umhyggjusamri ömmu.
Guð blessi ykkur og styrki í sorginni og jafnframt ylji ykkur með öllum
góðu minningunum um ástríka fjölskyldumóður. Elsku Día mín, ég mun
alltaf muna okkar síðasta samtal sem við áttum saman á Sjúkrahúsinu
á Akureyri, þú sárþjáð en jákvæð og bjartsýn á framhaldið. Innst inni
vildi ég ekki trúa öðru en við ættum eftir að eiga fleiri stundir saman hér í okkar jarðvist þó svo að ég gerði mér grein fyrir að brugðið gæti til beggja vona. Þó ég telji mig ekki berdreyminn ætla ég að leyfa mér að líta svo á að draumur minn tveimur nóttum fyrir andlát þitt hafi verið kveðjustund. Í draumi þeim birtist þú mér ásamt kærri látinni frænku okkar þar sem þið voruð sælar og glaðar sameinaðar á ný lausar við líkamlegar þrautir og sjálfum ykkur líkar eins og ég minnist ykkar.
Hafðu þakkir fyrir öll þín gæði og góðmennsku í minn garð. Guð blessi
og heiðri minningu Sigrúnar Mögnu frænku minnar.