Hildur Magnúsdóttir

Elsku mamma mín.

Þú varst svo miklu meira en mamma mín, þú varst líka vinkona og trúnaðarvinur minn, alltaf til staðar.  Við höfum gengið saman í gegnum eitt og annað við  vorum nánar.  Stundum hugsaði ég um hvernig veröldin yrði þegar þessi stund kæmi   og ég fann til sorgar, ég fann til ótta. Núna ertu farin og ég finn sorgina og ég finn kvíðann. Hvað nú?
Við ræddum oft og mikið saman um lífið og þá atburði sem settu mark sitt á þitt líf. Erfið veikindi fylgdu þér lengi. Þú varst greind með hjartagalla í kringum 1964. Árið 1972 kom í ljós Hogdkins-eitlakrabbamein og því aldrei gert við hjartameinið. Krabbameinið náði lokastigi og þú varst meira og minna á sjúkrahúsinu á Akureyri í erfiðum kúrum til 1976.  En þú læknaðist af krabbameininu það þótti kraftaverk og þykir enn og ég trúi því. Þú fékkst hjálp að handan.

Englar sátu við mömmu sæng,
og meinin öll burt hurfu
Öll  umvafin birtu og bæn,
henni hjúkrað af heilum hug.
Æðruleysi hún státar af,
og visku kennir neyðin.
Hetjan hún mamma sigraði margt,
jafnvel feigðin hún beygði af leið.
(Guðrún Pálína, 2018)

Sú bæn var helst í brjósti þér að deyja ekki frá fjórum ungum börnum og eiginmanni og það var hlustað.  Þú trúðir því að það væri eitthvað annað og meira eftir þetta líf og það er eitt af því sem við eigum sameiginlegt.

Hún er þekkt fyrir elju
og hefur hug til gjafar.
Hann heimti hana úr helju
meðan aðrir gengu til grafar.
(Guðrún Pálína, 1990)

En erfið veikindi og  krabbameinslyfin mörkuðu djúp spor þannig að þú varðst aldrei alveg heil heilsu - vanlíðan var daglegt brauð en þú alltaf samt ótrúlega jákvæð og þrautseig.

Ég vildi að ég gæti gefið þér
allt milli himins og jarðar;
gimsteina, já, hvað sem er,
sólskin og aldingarða.
Ef hjartalag væri gjaldmiðill
þinn auður væri mikill.
Og ef þrautir þínar regndropar
rigna myndi fyrir vikið.
(Guðrún Pálína 1998)
Þú reyndir eftir fremsta megni að fara aftur út á vinnumarkaðinn og gerðir nokkrar tilraunir. Þú varst síðar með fyrstu starfsmönnum dvalarheimilisins Hornbrekku í Ólafsfirði þar sem þú starfaðir ötullega í kringum 20 ár, þar til þú neyddist að hætta að vinna vegna heilsubrests.
Þú varst listamaður og vandvirk með eindæmum öll handavinna lék í höndum þér.  Það eru til ófá meistarastykkin eftir þig; svo sem bútasaumur, jólasokkar, ýmsir skrautmunir.
Ef þú værir að fara í nám í dag þá hefði upplýsingatækni örugglega átt vel við þig. Þú varst mjög leikin við að stilla og tengja tæki og snúrur og fljót að tileinka þér tölvutæknina.
Þegar ég hugsa um þig þá heyri ég tónlist sem  þú hafðir mjög gaman af, spilaðir á gítar, söngst vel og þér fannst gaman að dansa. Frasar á borð við ég tekst á loft eða það fer um mig heyrðust oft þegar þú varst uppnumin af lögum sem þú varst að hlusta á.
Jólin. Ein helsta ástæðan fyrir því að jólin skipta mig svo miklu er að þér og pabba tókst alltaf að gera jólin okkar svo hátíðarleg og falleg, þótt oft á tíðum væri þröngt í búi  - jafnvel vegna veikinda ykkar beggja.
Ofan á allt annað sem undan er gengið þá varstu greind með lungnaháþrýsting á síðasta ári.  Sá sjúkdómur og fylgikvillar urðu líklega til þess að leggja þig að velli eftir hetjulega baráttu hjartað sem endalaust gaf hætti að slá.
En fyrst og fremst varstu falleg, yndisleg, gjafmild manneskja með smitandi hlátur og hjartað á réttum stað.
Hún hefur nokkra hildi háð
með vonina eina að vopni.
Á mörgu hefur hún sigrast á
en heldur því ekki á lofti.
(Guðrún Pálína, 2018)
Ég er heppin að hafa fengið að hafa þig, að eiga margar og yndislegar minningar um þig sem eru sem ljós í lífi mínu.  Ég er þakklát fyrir árin 50 og tímann sem við áttum saman.

Elsku mamma, takk fyrir allt. Ég sakna þín meira en ég kem orðum að. Sjáumst.