Jón Guðmann Jónsson

Engar fleiri daglegar hringingar, ekki fleiri mánaðarleg stefnumót á krabbameinsdeildinni, ekki fleiri sterk innileg og löng faðmlög, allt í einu er allt búið.
Elsku besti bróðir minn, Jón Guðmann, er búinn að kveðja þetta líf og er farinn til indíánanna sinna, þar er partíið byrjað.
Jón bróðir var fæddur 24. október árið 1952 á 20 ára afmælisdegi mömmu, hann var elstur af okkur fimm systkinum. Næstur í röðinni var Svenni bróðir hann var fæddur 1955. Fyrstu ár þeirra bræðra ólust þeir upp saman í kjallaranum hjá ömmu og afa á Laugarnesvegi 81. Mamma og pabbi Jóns slitu samvistum og varð úr að afi og amma ættleiddu Jón. Við ólumst öll upp saman bæði heima og hjá ömmu og afa og það voru mikil samskipti á milli okkar allra.
Jón var stóri bróðir okkar þriggja systra og Svenna, hann passaði upp á okkur öll þegar við vorum yngri og mamma var orðin ein með okkur systkinin eftir að pabbi dó. Hann var töffarinn okkar, gleðigjafi og mikill húmoristi. Hann var svo dásamlega hlýr og fallegur og hafði mjög fallegt bros, það birti upp hvar sem hann kom. Allar konur elskuðu Jón og allar vildu þær eiga hann, hann vissi vel af því og elskaði það. Jón hafði mjög góða nærveru, dæmdi engan og gaf öllum séns. Hann átti félaga út um allan heim.
Jón lifði lífinu í orðsins fylgstu merkingu um leið og hann fór að hafa vit til. Á unglingsárum var hann fjörugur og frekar áberandi í Vogahverfinu. Hann fór snemma að vinna fyrir sér. Fór í Bændaskólann á Hvanneyri og var mikið í sveit á Skeiðum. Hann átti sterkar taugar til Hlemmiskeiðs og kallaði þann stað uppáhaldsstaðinn sinn. Hann talaði mikið um þá tíma við mig og sagði að þetta hefðu verið bestu ár lífs síns. Hann hafði mikinn áhuga á búskapnum hjá okkur hér í Langholtskoti og fylgdist vel með öllu sem honum við kom, hann var bóndi í hjarta sínu. Einnig var Jón á sjó í nokkur ár og vann á vinnuvélum í fjölda ára. Jón fluttist til Noregs með Gunnu þáverandi konu sinni og son þeirra Magnús þar eignuðust þau Fanný Guðbjörgu. Þau bjuggu þar í nokkur ár, hann eignaðist vini um allan heim og á enn. En aldrei var djammið langt undan sem setti mark á fjölskylduna. Jón og Gunna fluttu aftur til Íslands og slitu samvistum. Jón giftist aftur og eignaðist Karitas Sól sem var dekurrófan hans eins og við kölluðum það, en jafnframt augasteinninn, aftur varð hann einn á báti en Karitas fylgdi pabba sínum og átti fastan samastað hjá honum, þau voru mjög náin.
Jón hafði sterkar skoðanir á öllu og var mjög fróður, vel lesinn og mikill heimspekingur. Hann hafði miklar skoðanir á pólitík, þjóðmálum og þorði að tjá sig um það.
Jón var sá sem fór til Litháen og sótti Svenna bróður þegar hann dó árið 2008. Hann sagði að það hefði verið það erfiðasta sem hann hefði gert á ævinni. Setti það mikið mark á hann og þegar sonur Svenna tók líf sitt stuttu síðar var það eitthvað sem ekkert okkar náum að vinna úr. Hann myndaði tengsl við mágkonu okkar í Litháen og hélt því sambandi. Þannig maður var Jón, aldrei nokkrun tíma kvart eða kvein.

Jón fór ekki alltaf vel með sig, hann var túrakall sem hafði slæm áhrif á hann og hans nánasta fólk, oft voru það erfiðir tímar. Hann vildi engum illt og var miður sín yfir því að hafa valdið öðrum erfiðleikum og áhyggjum.
Jón sagði oft við mig Valdís mín, það er ekki út af neinu sem ég er búinn að lifa svona hátt, ég vissi þetta alltaf og ég bara nýtti tímann vel. Það er líka svo sterkt í mér manstu við erum komin af Fjalla-Eyvindi. Þessar umræður áttum við oft þetta síðasta ár. En fyrir ári síðan þá greindist Jón með blóðsjúkdóm sem var ólæknanlegur. Síðastliðið ár er hann búinn að heyja baráttu til að reyna að halda sjúkdómnum niðri. Ég fór með honum í þessar meðferðir og reyndi að styrkja hann og hvetja. Á þessu síðasta ári mynduðust ennþá sterkari bönd á milli okkar. Hann sagðist vera búinn að gefast upp fyrir löngu ef hann ætti ekki stelpurnar sínar tvær, Karitas og senjorítuna hana Dorían sem hann var svo heppinn að finna og giftast. Þær gat hann ekki hugsað sér að skilja eftir og sagði: hver á að hugsa um þær? Hann vildi ekki missa af litlu barnabörnunum sínum í Svíþjóð og stóru afabörnunum í Grafarholti. Hann talaði mikið um þau öll við mig en kunni kannski ekki alltaf að haga sér eins og allir vildu eða koma orðum að því. Mikið sýndi hann mér oft snöpp af þeim og var svo stoltur, ég skoðaði þetta allt en var ekkert að segja frá því að ég væri nú líka með þau á snappi og væri búin að sjá þetta.
Jón var meira en viss um framhaldslíf og ætlaði að lifa því. Sögu indíána var hann búinn að kynna sér vel og ætlaði að hitta þá. Hann hlakkaði til að hitta fólk okkar og fylgjast með og passa okkur hér niðri, er ég viss um að hann gerir það. Honum var mjög umhugað um okkur öll og fjölskyldurnar okkar og fylgdist vel með hvað allir væru að gera.
Vinnan var verkfærið hans til að komast í gegnum lífið þetta síðasta ár og fór hún oft fram úr hófi að margra mati. Jón var fluttur úr leigubílnum sem hann vann á sunnudaginn 14. júlí á bráðamóttökuna og lést á gjörgæsludeildinni mánudagskvöldið 15. júlí. Það síðasta sem hann sagði við mig þann sunnudaginn var: Valdís mín, manstu við erum oft búin að ræða þetta, þetta fer eins og það fer, við ráðum engu, ekki hafa áhyggjur, bið að heilsa öllum, farðu varlega elskan mín, við sjáumst.
Elsku Dorían og krakkar mínir, Magnús, Fanný og Karitas og fjölskyldur, missir ykkar er mikill, passið og elskið hvort annað. Ég samhryggist ykkur svo mikið, guð veri með ykkur ég veit að indíána bróðir minn verður það líka.