Hafdís Hannesdóttir

Nú er slokknað á lífsljósinu hennar Hafdísar minnar.
Þrátt fyrir næðinginn frá veikindum og mótlæti var loginn alltaf nógu skær til að lýsa henni og öðrum. Hún var ljóssins barn. Hún trúði á Guð og hann var leiðtogi lífs hennar. Ung tileinkaði hún sér þessi orð Jesú: Ég er ljós heimsins sá sem trúir á mig mun ekki ganga í myrkri heldur hafa ljós lífsins.
Það var alltaf svo hreint og bjart í kringum Hafdísi. Ég var svo lánsöm að kynnast henni í Kristilegu Skólastarfi, KSS, sem er hluti af starfi KFUM og K. Með okkur tókst dýrmæt vinátta, sem hefur haft mótandi áhrif á líf mitt.
Fljótt kom í ljós hvaða mann hún hafði að geyma. Þarna fór ung metnaðargjörn stúlka,  gædd góðum gáfum og  hugrekki, sem hafði þegar mótað sér ákveðnar skoðanir: Allir skyldu hafa jafnan rétt.
Í boðskap Jesú Krist fann hún þeim samhljóm og farveg fyrir því sem hún vildi mennta sig í og berjast  fyrir. Var hún tryggur stuðningsmaður Kristilegra Sósíalista.
Á Noregsárunum, þar sem hún lærði félagsráðgjöf við Diakonhjemmets Sosialskole, og síðar Vinstri grænna.
Ég á margar skemmtilegar minningar frá sumarvinnu okkar Hafdísar við Diakonhjemmets Sykehus, en þar lagði hún drög að norskukunnáttunni. Þá var nú margt brallað og mikið fjör í félagslífinu.
Hafdís var mjög virk félagslega og sat í ýmsum nefndum og ráðum til að fylgja eftir hugsjón sinni. Hún var eftirsótt og mikils metin hvert sem hún fór enda eignaðist hún marga vini á lífsleiðinni.
Vinum og samstarfsfólki var hún mikil og góð fyrirmynd.
Hún var mikill bókaormur og áttu nokkrar Uglur samastað á heimili hennar, enda vel við hæfi.
Við Hafdís vorum svo lánsamar að vinna saman í Vatnaskógi tvö sumur ásamt vinkonu okkar beggja Kristínu Sverrisdóttur.
Það var mjög gaman að vinna með henni, hún var skörungur til verka, enda vön sveitavinnu á sumrin, þegar hún var yngri. En á þessum tíma var kominn fylgifiskur hennar um lífstíð, MS púkinn, eins og hún kallaði hann. Við áttuðum okkur ekki á því þá, en eftir greiningu nokkrum árum síðar í Noregi, fékkst það staðfest.
Að loknu námi og vinnu í Noregi, flyst Hafdís til Íslands um sama leiti og við Kolli frá námsdvöl í Bandaríkjunum. Sjúkdómurinn sagði til sín og Hafdís áleit best að vera nærri fjölskyldunni í glímunni við hann.
Við vorum fljótar að taka upp þráðinn, ég ófrísk af fyrsta barni af fjórum, sem Hafdís reyndist síðan ótrúlega vel og eiga þau María Sólveig, Hjalti, Helga og Kári margar minningar frá dýrmætum stundum með henni, þar sem hún var þeim bæði leiðbeinandi og góður vinur og eiga henni margt að þakka. Sama má segja um þrjú börn Doddý systur: Nína Guðrún, Hrafnhildur og Hannes. Hún var ómissandi þáttur í lífi þeirra, og þau hennar. Við vorum oft eins og ein stór fjölskylda. Enda kölluðum við okkur systur sameinaðar af börnunum 7 sem deildu með sér bestu frænku í heimi.
Ég fylgdist með þessari jákvæðu, heilbrigðu vinkonu minni heyja hverja baráttuna af annarri við MS púkann, alltaf skrefi á undan honum, alltaf undirbúin fyrir næsta áfall. Þó stundum kæmi hann aftan að henni og hún varð að aflýsa hinu og þessu, sem til stóð að taka þátt í.
Þá gat hún oft slegið á létta strengi og haft þannig yfirburði gagnvart veikindunum, sem léku hana svo oft grátt.
Seiglan og einbeitti viljinn sem ég hafði skynjað strax í byrjun kynna okkar, kom berlega í ljós, þegar Hafdís stundaði vinnu, fór á fundi, sat í stjórnum og nefndum eða ferðaðist á ráðstefnur erlendis, þar sem hún oftar en ekki, var með erindi.
Ég gleymi aldrei ferð okkar á Kvennaheimsþingið í Finnlandi.  Þangað fór hún sem fulltrúi ÖBÍ og flutti þar erindi og stjórnaði umræðum af skörungsskap. Þá sem oftar var ég stolt af vinkonu minni og naut þess í botn að vera með henni.
Svo framarlega sem hún var ekki í MS kasti, þá oftast liggjandi uppí rúmi, gat ekkert stoppað hana. Og við hin horfðum á í undrun og aðdáun.
Hækjur, hjólastóll, Hafdís undir stýri og að endingu Ferðaþjónusta fatlaðra, gerðu henni kleyft að komast ferða sinna. Því framgangur sjúkdómsins var slíkur, að í hvert skipti sem hún reis upp úr MS  kasti, hafði eitthvað tapast.
Ekki má gleyma Guðrúnu  móður hennar, sem var henni ómetanleg hjálparhella og létti henni lífið með kærleiksríkri þjónustu sinni.
Eitt árið tókum við þátt í Kvennahlaupinu, hún í stól og ég skokkandi með hana. Það var nú gaman. Upp frá því varð hún sér alltaf úti um bolina.
Hafdís var félagsráðgjafi af lífi og sál, enda farsæl sem slík.
Hjá Greiningar- og ráðgjafastöð ríkisins var hennar starfsvettvangur. Þvílíkur fengur fyrir þá stofnun og alla hennar skjólstæðinga, sem nutu starfskrafta Hafdísar.
Árið 2007 urðu straumhvörf í lífi Hafdísar. MS-inn hafði sannarlega tekið sinn toll, en þá fær hún bráðahvítblæði og var vart hugað líf. Þá myndaðist í kringum hana vinkvennahópur, sem skipti með sér yfirsetu á gjörgæslunni, og síðar eftir að hún flyst á Sjálfsbjargarheimilið, áttu þær hver sinn heimsóknardag.
Þannig var það þessi 12 ár, sem hún bjó þar og og ber þessi umhyggja Hafdísi fagurt vitni. Við sem nutum slíkra  samvista við hana erum ríkari fyrir vikið.
Færum við starfsfólki heimilisins bestu þakkir fyrir ummönnun þeirra og þjónustu, gengum árin. Eins naut hún góðra og mikilla samskipta við Doddý systur og börnin hennar: Nínu Guðrúnu, Hrafnhildi og Hannes, sem reyndust henni svo vel. Þau Hannes áttu gæðastundir á hverjum laugardegi.
Hún gat aldrei neytt fæðu uppfrá þessu áfalli. Í staðinn fyrir að bugast, tók hún þá afstöðu til matar að njóta ilmsins og ekki spillti ef hann var fallega borinn fram.
Hún sótti tryggilega þriðjudagsfundi Ad KFUK, þar leið henni vel, naut þess að syngja og meðtaka. Þessi trúfasti hópur kvenna bað fyrir henni og fyrirbænir þeirra og annarra, ásamt umhyggju og kærleika vina og vandamanna, gáfu henni byr undir báða vængi, þótt vængstífðir væru.
Ég minnist elsku Hafdísar minnar með hlýju og full þakklætis.
Ég hef bara stiklað á stóru, hafði ekki undan að skera niður í skrifum mínum til hennar. Enda stór persónuleiki með litríkt líf.
Mig langar að enda þessi skrif mín á að birta þrjú erindi úr afmælisljóði, sem ég samdi henni til heiðurs á sextugs afmælinu.
Hún fór sannarlega uppörvuð og glöð inní sjöunda áratuginn.



Í Sjálfsbjargarhúsinu haldin er veisla

því heiðra skal sextuga konu í dag.

Hún Hafdís af stolti og gleði má geisla

er gestirnir syngja´ henni afmælisbrag.