Rósa María Guðbjörnsdóttir

Okkur systrum langar að minnast móður okkur sem lést sunnudaginn 1. september síðastliðinn á Heilbrigðisstofnun Suðurlands á Selfossi. Mamma var sterk kona sem ól okkur upp ein í mörg ár áður en hún giftist aftur. Þó svo að oft væri erfitt í búi hjá einstæðri móður þá fundum við aldrei að við lifðum við skort. Mamma var ein af þessum fyrirmyndar húsmæðrum sem alltaf vann úti en bjó okkur falleg heimili hvar svo sem við bjuggum en við fluttum oft þegar við vorum krakkar, má segja að hún hafi verið með okkur í húsnæðishrakningum ansi lengi. Þegar mamma leitaði eitt sinn til félagsmálayfirvalda til að finna varanlegt húsnæði þá var henni sagt að þar væri ekki hjálp að fá þar sem hún væri einfaldlega of dugleg. Þar var mömmu vel lýst. Mamma ólst upp hjá ömmu á Sólvallagötu 37, húsinu sem amma og afi höfðu byggt saman. Mamma var ekki nema sex ára þegar hún missti pabba sinn. Eftir það ól amma upp sín börn ein og bjuggu mamma og eldri bræður hennar þrír seinna í húsinu með sínar fjölskyldur. Enn í dag lítum við systur á húsið á Sólvallagötu sem ættaróðalið, þó það sé löngu komið í annarra manna hendur. Við Sirrý og Jenný bjuggum með mömmu þar um tíma, fyrst í kjallaranum og seinna á efstu hæðinni. Mamma gekk í Melaskólann og fór svo ung í nám til Danmerkur til að læra smurbrauðsgerð hjá Idu Davidsen. Þó svo hún hafi ekki lokið náminu þar þá lagði það grunninn að því sem mamma var vel þekkt fyrir. Hún kunni að galdra fram dýrindis veislur og þau voru ófá köldu borðin sem hún reiddi fram fyrir fjölskyldumeðlimi í fermingum og öðrum veislum.  Þegar við settumst niður um daginn til að rifja upp með prestinum ævi mömmu þá var það einmitt maturinn hennar sem kom ansi oft upp. Mamma hreinlega elskaði að dunda sér í eldhúsinu og blaða í uppskriftum. Við munum vel þegar við aðstoðuðum hana við veislurnar sem krakkar við að skera niður grænmeti, setja á snittur eða hræra í sósunni. Bestu stundirnar hennar mömmu voru þegar hún bauð fjölskyldunni í mat og var ánægðust þegar allir nánast borðuðu yfir sig af kræsingunum. Á hverju ári í mörg ár bauð hún bræðrum sínum og þeirra fjölskyldum í mat á annan í jólum. Þar galdraði hún fram hlaðborð úr þeim afgöngum sem til voru eftir hátíðarnar. Þó svo mamma hafi lengi unnið í verslun langt fram á kvöld í desember var allt gert frá grunni fyrir jólin. Það voru bakaðar smákökur og kryddbrauð, soðið rauðkál og rauðbeður, gerðir síldarréttir, paté og fleira góðgæti sem síðan var borið fram yfir jól og í veislunni á annan í jólum. Þetta gerði hún ekki af skyldurækni heldur vegna þess að hún hafði einfaldlega gaman að því. Síðustu árin voru það svo sunnudagssteikurnar sem hún reiddi fram fyrir okkur systur og okkar börn. Þegar hún var orðin slæm til heilsunnar þá mýttum við systur, og elduðum og lögðum á borð, en þá alltaf með verkstjórn frá mömmu sem var alltaf með allt á hreinu í eldhúsinu í Tjaldhólunum á Selfossi. Matarstússið hennar mömmu varð til þess að sú yngsta af okkur,  Þórdís, skellti sér í matreiðslunám í Danmörku, við hinar erum síðan alveg ágætis kokkar þó við segjum sjálfar frá. Það má segja að við höfum alla tíð verið lærlingarnir hennar mömmu, hún var okkur innblástur í svo mörgu, hvort sem það var að elda mat, sauma eða prjóna. Þegar við vorum litlar stelpur saumaði mamma alltaf á okkur jólafötin oft með aðstoð ömmu sem vann lengi sem saumakona. Mamma prjónaði líka mikið og ekki bara á okkur stelpurnar heldur líka á allar dúkkurnar okkar sem fengu sín föt, bæði saumuð og prjónuð. Svo var prjónað á barnabörnin, Árna Þór, Arnar Inga, Ellert Andra og á Rósu Maren sem í dag er sex ára fékk líka sitt, þó heilsan hjá mömmu væri þá farin að segja til sín. Mamma var stolt af barnabörnunum sínum og passaði í ófá skiptin þegar strákarnir voru litlir, en um það leyti sem þeir fæðast var hún hætt að vinna og þegar heilsan leyfði þá aðstoðaði hún okkur með pössun og naut þess að fá þá í heimsókn. Ef mamma kom heim til okkar að passa, þá reyndi maður að hafa allt í röð og reglu, því annars vissum við að hún myndi ekki bara passa heldur líka óbeðin brjóta saman þvottinn og skúra jafnvel yfir gólfin ef henni fannst það þurfa. Þannig var mamma, alltaf tilbúin að veita aðstoð hvar sem hennar var þörf og stundum þurftum við að hafa okkur við að benda henni á að fara sér ekki of hratt. Hún var hreinlega alltaf að á meðan hún hafði heilsu til. Í mörg ár vann mamma í Vörumarkaðnum í Ármúla lengi á kassa og svo var hún fengin til að elda matinn þegar veitingahorn var sett þar upp og boðið upp á heitan mat í hádeginu. Við báðar sem eldri erum unnum líka í Vörumarkaðnum þegar við höfðum aldur til. Seinna komumst við að því að mikið að starfsfólkinu hafði ekki hugmynd hvað við hétum, við vorum einfaldlega dæturnar hennar Rósu. Mamma vann á skrifstofu símaskrár hjá Póst og símamálastofnun þegar hún varð að hætta að vinna vegna veikinda aðeins rétt tæplega fimmtug, hún hafði áður lengi glímt við veikindi öðru hvoru sem læknunum reyndist erfitt að greina. Mömmu létti þegar greiningin loks kom, hún var með Lupus eða rauða úlfa, sem hafði verið að hrjá hana svona lengi. Sá sjúkdómur reyndist henni erfiður, en á milli veikinda naut hún lífsins eins og hún gat, ferðaðist víða, keyrði um alla Evrópu og fór í sólina þar sem henni leið vel í hitanum og til Danmerkur til Þórdísar. Draumurinn hennar um að eignast hús á Spáni varð síðan að veruleika loksins í nokkur ár þar sem hún naut þess að vera í sólinni og búa sér og Auðunn fallegt heimili. Veikindin hennar ágerðust síðan og úr varð að hún flutti aftur alfarið heim til Íslands þegar hún veiktist það alvarlega að henni var ráðlagt að sleppa öllum ferðalögum. Það var henni þungbært. Hún og Auðunn keyptu sér síðan hús á Selfossi að Tjaldhólum 19. Þangað var farið í Sunnudagsbíltúrana í mat til mömmu. Hún naut þess að fá okkur, barnabörnin og síðan langömmubarnið Ask Andra, son Árna Þórs í heimsókn. Það var alltaf vel tekið á móti hópnum og séð til þess að enginn færi svangur heim.

Elsku mamma, við söknum þín, minning þín og allt það sem þú kenndir okkur mun lifa með okkur.

Með kveðju,