Sigurður Bjarnason

Að Sigurði Bjarnasyni gengnum kveðjum við, sem hann þekktum, góðan dreng, er við svo mörg eigum hlýjar minningar um. Hann átti síðustu ár ævi sinnar við veikindi að stríða og dvaldi þá á hjúkrunarheimilum, fyrst á Fáskrúðsfirði og síðar á Seyðisfirði.
Sigurður unni átthögum sínum og var mikill og traustur Stöðfirðingur. Hann var af flestum kenndur við Óseyri, enda ól hann þar aldur sinn lengst af eftir að foreldrar Sigurðar keyptu þessa góðu sauðfjárjörð. Áður höfðu þau með börnum sínum setið þar í firði í tæpan áratug mun kostarýrri jörð, Hvalnes við Stöðvarfjörð. Eftir að foreldrarnir brugðu búi tóku bræðurnir Sigurður og Þórir við af þeim og sinntu jörð sinni af mikilli kostgæfni. Voru þeir  umhyggjusamir við bústofn sinn og naut Sigurður sveitastarfanna í hvívetna. Með natni og nægjusemi tókst þeim bræðrum að byggja upp traust bú, þar sem meira var hugsað um gæði, en magn. Tekið var eftir samheldni bræðranna og mikilli vandvirkni og snyrtimennsku, þegar gengið var til verka. Samhliða bústörfum og þeim tengt má geta þess að Sigurður gegndi starfi forðagæzlumanns fyrir byggðarlag sitt í áratugi. Hann var fjárglöggur með afbrigðum og smali góður, enda hafði hann sinnt fjallskilum í Stöðvardal og víðar í 52 ár, þegar yfir lauk. Þótt ekki færi hann manna hraðast yfir á styttri vegalengdum, bar seiglan hann áfram sem þindarlaus væri. Minnast má þess, þegar hann fór til smölunar við fjórða mann upp í Tóftárdal, sunnan við bæinn á Óseyri. Upp hallann þaut Sigurður sem þindarlaus væri, þangað til einn samferðarmanna hans náði að stynja upp, þegar færi gafst: Þurfa ekki fleiri en ég að gefa sér góðan tíma til að sinna kalli náttúrunnar. Hann skrifaði hjá sér veðurlýsingar daglega í áratugi, hélt gestabók og gat vitnað til fyrri heimsókna manna til sín og sinna svo ekki skakkaði degi.
Örnefnafróður var Sigurður og minnugur á nöfn og staðhætti með afbrigðum. Gilti það ekki bara um hans nánasta umhverfi, heldur Stöðvarfjörð allan. Hann gat verið forn í tali og sagði gjarnan, þegar honum voru boðnar góðgjörðir: Vandi er vel boðnu að neita.
Margir minnast Sigurðar fyrir steinasöfnun hans. Í ferðum sínum um fjöll og hlíðar heimabyggðar sinnar fór hann smám saman að taka með sér heim fágæta steina og halda þeim til haga. Það vatt svo upp á sig og ekki leið á löngu, þangað til hann varð sér úti um sög til að opna undraheima þá, er honum virtust búa í mörgum hnullungnum. Þær gersemar voru síðan hafðar til skrauts, bæði utan húss og innan. Var Sigurður stoltur af safni sínu og sá til þess að það komst í góðar hendur, þegar hann kaus að selja hús sitt á Stöðvarfirði.
Þeir bræður, Sigurður og Þórir nutu þess á efri árum að fara í kynnisferðir um land sitt, einkum innan fjórðungs, rifja upp örnefni og snæða nesti úti í náttúrunni að þjóðlegum sið. Á efri árum vildi Sigurður eitt sinn fara að Dísastaðaseli til að rifja upp bernskuminningar, en til þess hafði hann aldrei gefið sér tíma meðan bústörfin kölluðu, enda voru stígvél og dráttarvélar hans farartæki. Hann talaði ætíð fallega um hina fögru sveit, Breiðdal og dvöl fjölskyldunnar þar, þótt vissulega hljóti stundum að hafa verið hart í ári á þeim tímum.
Það voru eflaust þung spor fyrir þá bræðurna að selja jarðir sínar, Óseyri og Hvalnes, þegar aldur færðist yfir. Eins veit ég þó að þeir söknuðu ekki frá Óseyri, en það voru hin ógurlegu veður, sem geta dunið yfir fjarðarbotninn í ákveðinni átt, en þá leikur þar allt á reiðiskjálfi. Af fyrirhyggjusemi mátu þeir bræður, hvað yrði þeim fyrir beztu og kusu að fara ekki langt í fyrstu, enda bjuggu flestir vina þeirra í byggðarlaginu. Af þessum sökum settust þeir að í þorpinu á Stöðvarfirði, eftir að hafa keypt þar íbúðarhúsið Draumaland árið 2008. Þar nutu þeir sín vel á margan hátt og gátu tekið á móti gestum og verið enn virkari í  félagslífi með vinum og kunningjum. Hvergi undi Sigurður sér þó betur en við spilaborðið. Yrði því við komið var spiluð félagsvist og mættu þeir Óseyrarbræðurnir oft allir á spilakvöldin úti í þorpi. Þegar vel gekk og slagirnir hrönnuðust upp, barði Sigurður gjarnan fast í borð með vinstri hendinni og hló dátt ef svo bar undir. Elzti bróðirinn, Jón, var ágætur bridsspilari og þóttust vísir menn þeirrar íþróttar sjá, að þeir bræður hinir gætu einnig náð góðum árangri á þeim vettvangi. Aðspurðir um það, af hverju þeir kæmu ekki líka út í þorp til að setjast við græna borðið, var því svarað til að þar virtist nú lengst af lítið vera að gerast og ekki væri fýsilegt að sitja þegjandi og stara út í loftið heilu kvöldin.
Sigurður var glöggur maður, fylgdist vel með fjölmiðlum og var vel að sér um menn og málefni líðandi stundar. Hann kunni sæg af vísum og kviðlingum, átti það til að fara með kveðskap annarra fyrir vini sínu og virtist hvergi reka í eyðurnar. Hann kunni Búkollu nánast utan bókar og var því vel viðræðuhæfur um ættir manna og búsetu heilu ættliðanna á jörðum í Múlasýslum og víðar. Áhuga hafði hann á íþróttum og mikið mátti ganga á, væri ekki reynt að koma því við að horfa á alla handboltakappleiki, sem sýndir voru í sjónvarpinu.
Hug sinn til átthaganna sýndu Sigurður og Þórir vel, þegar þeir gáfu árið 2009 fjármuni til að reisa klukknaport við kirkjuna á Stöðvarfirði til minningar um systkini sín og foreldra. Síðar bætti Sigurður við veglegri gjöf í sama skyni til minningar um Þóri. Turninn mun því gnæfa við loft, jafnvel um aldir sem sannur minnisvarði um gefendurna og halda minningu þeirra á lofti, þótt flest sé forgengilegt í heimi hér. Þeir bræður sýndu einnig vel, hve mikils þeir mátu ástundun og árangur ungs íþróttafólks á Stöðvarfirði, þegar ákveðið var að tyrfa malarvöllinn utan við þorpið. Afhentu þeir allt þökuefnið í verkið, endurgjaldslaust. Munaði um minna.
Ég veit að ég tala fyrir munn margra af eldri kynslóð Stöðfirðinga, þegar ég þakka Sigurði Bjarnasyni góð kynni og þá hlýju, sem frá honum stafaði. Hann var hógvær, lítillátur og kurteis maður, en undir bjó sterkur vilji til að gera vel í þeim verkefnum, sem hann tókst á hendur. Með honum er genginn mætur maður og trúr og sannur Stöðfirðingur.
Blessuð sé minning hans.