Elín Svafa Bjarnadóttir

Þá er elsku Ella okkar horfin frá okkur. Aldurinn var orðinn hár en vitanlega eru engin tímamörk á því hvenær á að hætta að syrgja sitt besta fólk, hvort sem það kveður seint eða snemma.

Okkur mæðginum er þó efst í huga þakklæti fyrir kærleikann og bjarta ljósið  sem alltaf stöfuðu af þessari yndislegu konu. Veit að hennar góða fólk er sátt við að við mæðgin tölum um hana sem okkar því okkur fannst við eiga svo mikið í henni - og hún í okkur.

Elín Bjarnadóttir var einstök manneskja, góð og greind, með svo stórt hjarta að þar virtist vera ótakmarkað rými.

Við erum ríkari af því að hafa átt hana að frá fyrstu ferð enda var hún æskuvinkona móður minnar og ömmu Óðins Páls, Ólafar Pálsdóttur.

Þær höfðu þekkst síðan þær voru litlar stúlkur á Sólvallagötunni í Vesturbænum. Seinna voru þær skólasystur í Verslunarskóla Íslands og þó
að leiðir þeirra og æviferill væru um margt ólík hélst vináttan óskert fram á hinsta dag. Held að þær hafi talað saman í síma daglega þangað til mamma lést í fyrra. Hún var árinu eldri en Ella, þannig að þær hafa kvatt á svipuðum tíma á sinni ævi. Það var alltaf nóg að ræða hjá þeim vinkonum, sama hvort voru heimsmálin, pólitík og dægurmál hér heima, eða bara nýjasti þátturinn af Leiðarljósinu. En um það sögðu þær báðar að það væri nú best að fara að hætta að horfa á þessa bévítans vitleysu.
Þær horfðu nú samt enda kærkomið tækifæri fyrir þessar tvær vinnusömu konur að leggja sig aðeins á eftirmiðdögunum og slaka á yfir vitleysunni.

Mér þótti svolítið draga af Ellu eftir að mamma dó í fyrra enda var alltaf vitað að brotthvarf annarrar myndi leggjast þungt á þá sem eftir lifði.

Samt var Elín klár og skýr til hinsta dags, eins og þær báðar
vinkonurnar, hátt á tíræðisaldri. Það var alltaf unun að hlusta á
þær spjalla saman og hlæja eins og þær gerðu svo oft.

Það hefur verið sagt að það þurfi þorp til að ala upp barn. Ella
og Eyjólfur, hennar góði eiginmaður, voru ómetanlegur hluti þess litla
þorps sem sinnti mér og bróður mínum þegar við vorum að alast upp
sem börn og unglingar á Íslandi, oftast sitt á hvorum staðnum,
misgóðum, meðan foreldrar okkar sinntu skyldustörfum erlendis.

Aldrei var þar um neina óþarfa afskiptasemi að ræða, heldur bara
elskulegheit og umhyggju. Alltaf var hægt að leita til þeirra góðu
hjóna ef eitthvað bjátaði á. Þar var nú ekki dómharkan á ferðinni heldur bara skilningur og hlýja. Þau buðu líka stundum í mat þar sem þau bjuggu á Seltjarnarnesinu og það var ekki amalegt fyrir tvo svolítið umkomulausa krakka að fá góðan heimilismat og hlýju í faðmi glaðlyndrar stórfjölskyldu. Áratugum saman kom svo alltaf Ellukaka, eins og við mæðgin kölluðum bestu marengstertu í heimi, í hús á afmælisdögum okkar Óðins Páls. Ella mundi allt.

Mér fannst líka alltaf óskaplega gaman að koma til Ellu með mömmu
þegar ég var smástelpa. En þá var Eyjólfur oft á sjó sem loftskeytamaður.
Strákarnir þeirra þrír áttu ógrynni af kvikmyndadagskrám sem þá var mikill fengur í að fá að skoða. Einkadóttirin Ólína safnaði flottustu servíettum sem ég hafði séð. En Ólína kom sem sannkallaður bónusvinningur í kjölfar þriggja
myndarlegra bræðra, Bjarna, Ólafs og Jóhanns.

Öll reyndust þau systkin, tengdabörn og barnabörn, foreldrum sínum
afar vel svo hún Ella okkar var sko ekki ein í heiminum.

Er hins vegar næsta viss um að það er fólk á ýmsum stöðum sem
hefði verið mun meira eitt í þessum heimi hefði Ellu ekki notið við.

Hún snart líf svo margra, eflaust sumra sem fæstir vita um, en geyma minningarnar um hana í hjarta sínu.

Ella hafði óbilandi og sterka guðstrú, sem hún flíkaði aldrei, en ég trúi að hafi hjálpað mörgum á erfiðum stundum.

Eitt sterkasta dæmið um óbilandi trú Elínar held ég að hafi verið
æðruleysið sem hún sýndi þegar Eyjólfur hennar lést nokkrum árum á
undan henni. Það var eins og hún væri þess fullviss að þau hjónin myndu hittast aftur á enn þá betri stað innan tíðar. Því væri óþarfi að æðrast.

Ella hefur sem sagt verið óaðskiljanlegur hluti af lífi mínu frá
fyrstu ferð. Þegar ég eignaðist Óðin Pál var Ella aldrei langt undan með sína jákvæðni og hvatningu. Ómetanlegt fyrir nýorðna móður. Man þegar drengurinn, nokkurra mánaða, var að læra, eða kenna sjálfum sér, að skríða niður stóru tröppurnar í holinu í fjölskylduhúsinu í Útsölum við Nesveg, hélt sér í handriðið og fór fetið. Þá stóðum við þrjár, mamman, amman og Ellan, niðri á gólfi og hvöttum okkar mann til dáða. Það fór nú líka allt vel, enda lagði Ella okkar alltaf gott til allra mála.

Svona stundir er gott að muna.
Veri þessi yndislega kona kært kvödd.