Svanhildur Árný Sigurjónsdóttir

Elsku Svana, sumt fólk sem maður kynnist á lífsleiðinni hefur djúpstæð áhrif á líf manns og þannig kona varst þú. Ég tel það gæfu mína að hafa þekkt þig allt mitt líf.

Þó að þú hafir verið mágkona ömmu minnar og við ekki bundin blóðböndum hefur mér alltaf fundist þú vera frænka mín. Líklega segir það meira um þig og mínar tilfinningar til þín en mörg önnur orð.

Leiðir okkar lágu saman á ýmsan máta í gegnum lífið. Í fyrstu voru það óteljandi fjölskylduboð því þú stóðst alltaf þétt við bakið á ömmu og hennar fjölskyldu. Á milli ykkar var sönn vinátta og kærleikur. Þú tókst þátt í gleði hennar og sorg með bjarta brosinu þínu, gjallandi hlátrinum og hlýja faðmlaginu.

En þú fylgdist einnig náið með því sem við, afkomendur ömmu, tókum okkur fyrir hendur í lífinu hverju sinni. Þar var ég engin undantekning. Þegar ég hóf daður mitt við skáldgyðjuna sýndir þú því mikinn áhuga enda hafðir þú gaman af skáldskap og kunnir sjálf að beita pennanum.

Þú mættir í útgáfuhófin vegna útgáfu bókanna minna og komst þeim jafnvel á framfæri á ýmsum stöðum. Þegar ég kynntist manninum mínum þá þurfti engra útskýringa við af hverju ég batt trúss mitt við karlmann en ekki konu. Þú varst spennt að kynnast honum, en síðar kom í ljós að leiðir ykkar höfðu einnig legið saman áður. Hann lærður þjónn og þú að sjálfsögðu löngu orðin goðsögn í þeirri atvinnugrein. Frumkvöðull, fyrsta konan sem útskrifaðist sem þjónn á Íslandi.

En það er eitt sem stendur upp úr í samskiptum okkar, elsku Svana. Þegar ég var ungur maður leitaðir þú til mín og fólst mér ábyrgðarfullt verkefni. Það verkefni er okkar trúnaðarmál og þótt það hafi ekki staðið yfir í langan tíma fékk það mig til að spyrja áleitinna spurninga um sjálfan mig og fyrir hvað ég stend. Það þroskaði mig sem einstakling og ég er þér ævinlega þakklátur fyrir traustið sem þú sýndir mér.

Þegar ég skrifa þessi orð kemur upp í huga minn þrettánda vers í fyrra bréfi Páls postula til Korintumanna þar sem hann talar um kærleikann.

En nú varir trú, von og kærleikur, þetta þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mestur. (1. Kor. 13, 13)
Þú varst trúuð kona og líkt og svo margir aðrir í minni fjölskyldu gafstu tíma þinn óeigingjarnt til starfa innan Óháða safnaðarins. Ég er einnig sannfærður um að innra með þér bjó vonin. Vonin um eilífa sælu að loknu þessu jarðlífi sem ekki fór alltaf um þig mjúkum höndum. Þú tókst á við lífið með kærleikann að vopni og eins og segir réttilega í versinu er hann mikilvægastur.

Elsku Svana, hugur minn á þessari stundu er hjá þér og aðstandendum þínum. Þeim votta ég mína dýpstu samúð. Ég veit að ég tala einnig fyrir hönd Nonna og allra afkomenda ömmu þegar ég þakka þér fyrir alla hlýjuna, öll brosin og kærleikann sem þú sýndir okkur í gegnum árin.

Ég vil með þessum orðum kveðja þig að sinni en þó með þeirri vissu að þangað sem för þinni er nú heitið, að þar muni einnig verða áfangastaður minn þegar þessu jarðlífi sleppir og við munum brosa, hlæja og ef til vill daðra örlítið við skáldgyðjuna saman á ný.