Ólöf Ingibjörg Haraldsdóttir

Ólöf fæddist árið 1931 í Bláhúsi á Seyðisfirði í húsi Elínar langömmu og Jóhannesar langafa. En þau Elín og Jóhannes fluttu austur á Seyðisfjörð frá Eyrarbakka árið 1903 með Harald afa okkar sem þá var á fyrsta ári. Bláhús var kannski ekki háreistasta hús kaupstaðarins en þar var nokkurn veginn alltaf rúm fyrir alla, fjölskyldan var stór en mjög samheldin. Þar ólst Haraldur afi okkar upp ásamt 11 systkinum sínum. Foreldrar Ólafar, þau Haraldur og Kristín, áttu samtals níu börn saman. Sjö börn fæddust á Seyðisfirði en Elín sem var elst fæddist í Norðfirði og Guðríður sú yngsta fæddist í Viðfirði. Afi og amma bjuggu á Seyðisfirði fyrstu búskaparár sín, fyrst í Bláhúsi, síðan á Strönd og svo fluttust þau árið 1936 í Fjarðarsel þar sem afi var vélstjóri.
Ólöf var næstelst systkina sinna en fór mjög ung að árum að bera ábyrgð á barnahópnum og víst er að það hefur verið ærinn starfi og mikið lagt á ungar herðar. Ólöf var hlý kona og umhyggjusöm og var móður sinni og systkinum stoð og stytta. Leiksvæði barnanna í Fjarðarseli voru lyngbrekkur, árbakkar og áin. Systkinin voru áræðin og úrræðagóð og það munu víst vera ófá skiptin sem Ólöf dró bræður sína á þurrt land eftir misheppnaðar tilraunir þeirra að ganga á vatni. Árið 1944 flutti fjölskyldan að austan í Kópavoginn. Mikill húsnæðisskortur var í Reykjavík á þessum tíma og húsnæði í boði var ýmist braggar frá hernum eða sumarhús í útjaðri höfuðborgarinnar en það var einmitt sumarhús á Digraneshæðinni í Kópavogi þar sem nú stendur Gerðarsafn sem varð heimili fjölskyldunnar þegar þau komu að austan. Þegar fjölskyldan flutti suður varð Ólöf eftir hjá langömmu á Seyðisfirði þar sem hún kláraði barnaskólann og fermdist en kom svo ári síðar eða 1945 í Kópavoginn með Gauju yngstu systur sinni. Fjölskyldan byggði svo íbúðarhús á Borgarholtsbraut í Kópavogi. Ólöf sinnti ýmsum störfum þegar hún kom suður, vann í verslun, var í fimleikum hjá Ármanni, var í Húsmæðraskólanum í Hveragerði. Hún réð sig sem kaupakona í Mýrdalinn, í Pétursey, þar sem leiðir þeirra Þórarins lágu saman.
Ólöf giftist Þórarni Sigurjónssyni frá Pétursey og tóku þau við rekstri tilraunabús Búnaðarsambands Suðurlands í Laugardælum árið 1952. Þórarinn var bústjóri og Ólöf annaðist heimilishaldið sem var stórt. Það var gott að vera í vist hjá þeim Ólöfu og Þórarni og ungt fólk laðaðist að staðnum og oft var mikið fjör. Mikill gestagangur var í Laugardælum bæði í tengslum við Laugardælabúið og eins vegna trúnaðarstarfa Þórarins sem þingmanns Sunnlendinga og setu hans í stjórnum og nefndum víða um kjördæmið. Þau voru af þeirri kynslóð sem byggði upp Ísland og lagði hornstein að þekkingaruppbyggingu í landbúnaði, eins að byggja upp innviði samfélagsins og það velferðarkerfi sem við njótum í dag og óhætt að fullyrða að þau hjón lögðu mikið af mörkum í því sambandi.
Alla jafna var fjölmennt í Laugardælum, þar bjuggu einnig tvær systur Ólafar, þær Rósa og Þórfríður, auk Einars og Klöru og barna þeirra og svo starfsmanna tilraunabúsins. Í þessu fjölskyldusamfélagi ólumst við upp, samtals 26 börn, við mikið frjálsræði og umburðarlyndi en sjálfsagt hefur oft þurft ríkulegan skammt af þolinmæði þegar uppátæki og athafnasemi krakkaskarans fór að verða með hressilegra móti.
Heimili þeirra Ólafar og Þórarins stóð opið fyrir öllum og allir voru þar velkomnir. Umhyggjusemi Ólafar frænku okkar var mikil og það var alla tíð sterkur strengur á milli hennar og systkinanna og fjölskyldna þeirra sem voru tíðir gestir í Laugardælum. Þegar eitthvert barnanna veiktist kom hún gjarnan í heimsókn með góðgæti, t.d. sínalkó og lakkrísrör sem hafði ótrúlega jákvæð áhrif á heilsufarið og eins átti hún til að koma með gúbbífiska svamlandi um í sultukrukku til að stytta sjúklingum stundir. Reyndar var það nú svo að eftir því sem heilsa sjúklinganna fór batnandi fór heilsufari gúbbífiskanna í þeirra umsjón verulega hrakandi. Þegar við börnin vorum bólusett var barnahópnum í Laugardælum smalað saman á heimili þeirra Ólafar og Þórarins. Það voru skrautlegar samkomur í minningunni. Við sem vissum hvað var í aðsigi reyndum að sæta færi og fela okkur undir rúmum, laumast út eða á bak við gardínur til að losna undan Bjarna gamla lækni sem með sínar stórgripasprautur og nálar var kannski ekki sá laghentasti að meðhöndla nálar og börn. Þá var nú gott að eiga góða að þegar barnaskarinn háskælandi tókst á við þetta mikla áfall barnæskunnar. Ólöf var þá tilbúin með kakó og köku og opinn faðm handa hverjum sem á þurfti að halda.
Seinni árin þegar okkar börn fóru um hlaðið að hitta Laugardælabændur og skoða hundana, kettina, hestana, kanínurnar og kýrnar kom Ólöf gjarnan út á tröppur og kallaði á mannskapinn og nestaði með kleinum, íspinnum, súkkulaði eða einhverjum álíka huggulegheitum. Það vantaði ekki í hana frænku okkar að heimili hennar stóð öllum opið sem þangað komu og alltaf tími í að taka móti gestum og spjalla enda gestrisni hennar mikil og hún hafði einlægan áhuga á velferð fjölskyldunnar. Hún var góðviljuð og frændrækin en gat einnig verið hnyttin í tilsvörum og kunni alveg að koma fyrir sig orði en það var alltaf gefandi og ánægjulegt að vera í návist hennar.
Ólöf stóð með sínu fólki og tók ávallt málstað fjölskyldunnar. Einhverju sinni þegar minnst var á við hana að hann Sveinn afi hennar í Viðfirði hefði jafnvel átt fullmikið af börnum á sama árinu með kannski of mörgum konum, þá stóð Ólöf frænka með afa sínum. Skýringarnar voru augljósar. Hann Sveinn afi hennar í Viðfirði hafi verið mjög fallegur maður og konur almennt mjög áhugasamar um að kynnast honum vel. Hann hafi því lítið getað að þessu gert en hann hafi alltaf viljað kannast við þau barnsbein sem hann koma að og öll börn hafi verið velkomin! Þetta er dæmi um jákvæða sýn Ólafar á aðstæður fyrri tíma sem enginn gat breytt.
Ólöf var elst þeirra systkina sem bjuggu hér á landi og var akkeri í lífi systkina sinna og áhrifavaldur. Þau Óli Andri, Þórfríður og Rósa unnu á Laugardælabúinu og settust síðar að í nágrenni við systur sína. Frændgarðurinn var stór og sótti mikið í návist við þau Ólöf og Þórarin í Laugardælum. Ólöf bjó í Laugardælum í tæp 65 ár og minning um hana og Þórarin er samofin staðnum. Ólöf frænka okkar var mikilsvirt kona sem við bræður minnumst með miklum hlýhug.

Blessuð sé minning hennar.