Sigurður Emil Ólafsson

Látinn er bróðir minn, Sigurður Emil Ólafsson. Hann lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi miðvikudaginn 12. ágúst sl. saddur lífdaga eftir erfið veikindi. Þó svo að á tímabili hafi samskipti okkar ekki verið mikil því ég bjó í áratugi á öðru landshorni, var alltaf gott samband á milli okkar bræðra. Á ferðum okkar fjölskyldunnar að norðan komum við ávallt við á Fálkagötunni og ósjaldan var skotið skjólshúsi yfir mig og mína þegar á þurfti að halda.
Þegar fólk sem hefur verið manni nákomið andast koma margvíslegar minningar upp í hugann, maður verður meyr og viðkvæmur og tamast að hugsa um það góða og jákvæða í samskiptum við þann látna. Þó vil ég fullyrða að okkur bræðum varð ekki oft sundurorða. Við fengum nokkuð strangt uppeldi og við komumst ekki upp með neitt múður, a.m.k hjá móður okkar. Það tel hafa orðið til að gera okkur að betri mönnum og hjálpað okkur að hafa góðan skilning á margvíslegum brestum í fari annars fólks og kennt okkur að umbera og horfa til jákvæðu hliðanna. Í mínum huga er það ekki tilviljun að útför Sigga fer fram á þeim degi sem móðir okkar hefði orðið 100 ára gömul.
Eins og gerist með bræður brölluðum við Siggi margt, þó svo að aldursmunurinn væri fimm ár hef ég örugglega verið litli óþolandi strákurinn, ekki síst á unglingsárum hans. Samt var samkomulagið alla jafna gott og minnist ég þess ekki að við höfum oft verið ósammála. Að sjálfsögðu er of margs að minnast til að hægt sé að geta um það allt hér og vitaskuld vorum við ekki alltaf sammála um allt.
Við ólumst upp við allsérstakar aðstæður þar sem faðir okkar var verkstjóri hjá Landssímanum og við fórum snemma að fylgja með í útilegurnar sem starfi hans fylgdu, en mamma var oftast ráðskona í vinnuflokknum og því vorum við mikið með foreldrum okkar, en hefðbundnar helgarútilegur voru ekki margar eftir að hafa verið næstum allt sumarið í útilegu. Snemma var farið að láta á það reyna hvort við gætum ekki orðið að einhverju liði og fljótlega urðum við fullgildir verkamenn í símavinnunni. En hugur Sigga stefndi annað og ungur fór hann að læra smíði í kaupfélagssmiðjunum á Selfossi. Hann lauk sínu smíðanámi síðla árs 1965 og starfaði við smíðar upp frá því.
Sigurður giftist fyrri konu sinni, Ólöfu Guðmundsdóttur, 8. október 1966. Hún lést langt um aldur fram 20. janúar 1973. Þau eignuðust tvö börn, Hildigunni Jónínu, starfsstúlku á hjúkrunarheimilinu við Dalbraut, og Ólaf Má, starfsmann Hagstofunnar. Hildigunnur er gift Jóni Grétari Hafsteinssyni prentara, þau eiga ekki börn, en Ólafur er giftur Heklu Hannibalsdóttur skólafulltrúa og eiga þau tvö börn. Siggi starfaði út starfsævina við smíðar, bæði sjálfstætt og hjá ýmsum verktökum. Hann giftist árið 1973 núverandi konu sinni, Guðnýju Ástu Ottesen, ættaðri úr Hveragerði.
Siggi byggði þeim Ólöfu (Lóló) heimili á Fálkagötu 29 og bjó hann þar alla tíð og síðan síðustu æviárin með Guðnýju Ástu Ottesen, síðari konu sinni sem reyndist honum ávallt vel vel, ekki síst á lokasprettinum.
Fljótlega eftir að þau Lóló fluttu til Reykjavíkur gerðist hann KR-ingur og var sínu félagi trúr og tryggur allt til æviloka og fylgdist vel með starfinu þar hvort heldur var í knattspyrnu eða körfubolta. Þar eignaðist hann góða vini og félaga fyrir lífstíð, ekki síst eftir að Óli Már sonur hans fór að stunda knattspyrnu af krafti.
Nú á kveðjustund viljum við Úlla og fjölskyldur okkar þakka samfylgdina og votta nánustu eftirlifandi ættingjum samúð og sendum héðan alúðarkveðjur. Við munum örugglega finna fyrir nálægð hans áfram eftir að hann er fluttur til nýrra heimkynna.