Kristján Jakob Valdimarsson

Elsku pabbi. Ég hef sagt sjálfum mér síðustu fjögur ár að ég myndi vera undirbúinn þegar þessi stund rynni upp. Nú þegar þú ert farinn stend ég eftir hálfumkomulaus og ringlaður. Þótt líf okkar saman hafi þróast á þann hátt að við værum á köflum fulllangt hvor frá öðrum tilfinninga- og landfræðilega er svo margt í mér sem þú átt skuldlaust. Mín gildi og lífsskoðanir koma að stórum hluta frá þér og fyrir það á ég þér svo mikið að þakka. Leit að jöfnuði og trú á samvinnu er nokkuð sem ég veit að ég lærði barnungur af þér þar sem ég fylgdist með öllu stjórnmálabröltinu og lagði á minnið.

Við erum um margt svo svakalega líkir. Við eigum það til að vera svolitlir einfarar, viljum ekki taka of mikið pláss eða láta hafa mikið fyrir okkur. Við erum sjálfum okkur nógir, stundum einum of, og finnst alls ekki óþægilegt að ferðast einir út í heim að kanna ókunnug lönd. Þegar eitthvað bjátar á og okkur finnst við þurfa að hugsa okkar gang og hreinsa hugann setjumst við oftar en ekki upp í bíl og keyrum um því þannig finnum við ansi oft ró sem við myndum ekki finna annars staðar.

Á þeim fimmtán árum sem ég bjó úti á landi kom fyrir að fulllangur tími liði án þess að við værum í sambandi. Þess vegna er ég svo innilega þakklátur fyrir síðustu 12 ár sem við áttum saman eftir að við fjölskyldan fluttum suður. Hvernig þú hjálpaðir okkur og varðst stór hluti af lífi okkar allra er nokkuð sem ég á alltaf eftir að meta ofar öllu og hugsa til á hverjum degi. Þú varst alltaf boðinn og búinn að aðstoða okkur Maríönnu í sambandi við drengina og varst tíður gestur á heimili okkar. Við strákarnir og Maríanna elskum þig svo mikið og öll jólin sem við höfum átt saman heima hjá okkur eigum við alltaf eftir að eiga í hjörtum okkar og minnast.

Ég og þú fengum líka tíma til að eyða stundum saman, tala um allt sem okkur vantaði að tala um og í raun finna hvor annan almennilega aftur. Ég var svo glaður fyrir þína hönd þegar þú sagðir mér að þú ætlaðir að hætta fyrr að vinna svo þú gætir einbeitt þér að því að njóta lífsins, ferðast og auðga andann. Áfallið varð þeim mun stærra þegar fréttirnar af veikindum þínum bárust stuttu síðar. Ég dáist svo að því hvernig þú tókst þeim fréttum pabbi. Þú tókst á við þetta verkefni af æðruleysi og gerðir allt sem í þínu valdi stóð til að njóta þeirra ára sem þú áttir eftir þeim mun betur. Á þeirri vegferð hjálpaði hún Ásta María þín þér mikið. Að þið skylduð finna hvort annað er nokkuð sem ég þakkaði fyrir á hverjum degi og geri enn.

Þótt síðasta ár, þegar sjúkdómurinn sótti í sig veðrið, hafi verið þér erfitt varstu alltaf léttur og tókst á við hvern dag af einstökum dugnaði. Ég met svo mikils að hafa fengið að eyða síðustu nóttinni þinni með þér á líknardeildinni. Ég gat þar sagt þér allt sem ég þurfti og vantaði að segja, lítill strákur hjá pabba sínum.

Ég, Maríanna og strákarnir hugsum til þín og tölum um þig á hverjum degi. Það hefur verið gott og hollt fyrir okkur. Það er alltaf mikið hlegið, sérstaklega þegar við ræðum atvik sem sýndu hversu utan við þig þú varst ... sonur þinn er nefnilega nákvæmlega eins.

Hann Mikael Máni skrifaði til þín ljóð um daginn. Engar áhyggjur, ég er búinn að fara yfir með honum hversu vel hann sinnti afa sínum og að þú hafir svo sannarlega vitað hversu heitt hann elskaði þig.

Bless pabbi, ég elska þig. Skilaðu kveðju til afa Valdimars, ömmu Fanneyjar og Valda frænda. Ég veit þau taka vel á móti þér.