Hrafnhildur Magnúsdóttir

Í dag kveð ég Hrafnhildi mágkonu mína og vinkonu sem hefur verið afar stór partur af lífi mínu undanfarin ár. Ég kom inn í fjölskyldu Hrafnhildar þegar ég kynntist eiginmanni mínum, Ingimundi, bróður Hrafnhildar, en þá bjó hún ásamt föður sínum í Æsufelli. Þau voru fimm systkinin, fjórar systur og einn bróðir. Ég naut ekki þeirrar gæfu að kynnast móður þeirra en hún lést fyrir aldur fram áður en ég kom inn í fjölskylduna, Hrafnhildur missti mikið þegar móðir hennar féll frá.

Habba, eins og hún var gjarnan kölluð, ólst upp á Patreksfirði að táningsaldri en þá flutti fjölskyldan til Reykjavíkur, Habba leit hins vegar alltaf á sig sem Vestfirðing enda átti hún góðar bernskuminningar frá Patró og þangað lágu rætur ættarinnar. Hrafnhildur hafði mjög gaman af samkomum þar sem ættin kom saman enda var hún stolt af forfeðrum sínum og öllu sínu fólki, hún var ótrúlega fróð um sína ætt, las bækur um vestfirskar ættir og fór á samkomur hjá Barðstrendingafélagi þegar hún gat.

Við tökum öll á móti ólíkum verkefnum í gegnum lífið, sum eru auðveld og taka skamman tíma, önnur verkefni eru erfið og taka langan tíma, stundum stærstan hluta lífsins. Hrafnhildur fékk í sinn hlut erfitt verkefni að glíma við. Hún var aðeins tveggja ára þegar hún fékk heilahimnubólgu og var vart hugað líf, en litli líkaminn vann á þessum ófögnuði enda konan sterk, þetta hafði hins vegar afleiðingar eins og baktería af þessari gerð hefur gjarnan. Hrafnhildur missti alveg sjón á öðru auga og lifði við skerta sjón á hinu auk þess að takast á við margar aðrar afleiðingar heilahimnubólgunnar. Hún var hins vegar einstaklega lagin við að láta þetta ekki hindra sig í því sem hana langaði að gera einsog að föndra með örlitlar perlur, hún bjó til ótrúlega fallega hluti úr perlunum, hún saumaði líka falleg gjafakort og málaði á postulín. Ein jólin gaf hún okkur jólamatarstell með skálum og öllu tilheyrandi, á þetta hafði hún málað mjög skemmtilegar myndir af jólasveinum, þegar hún kom með gjöfina innpakkaða fyrir jól tók hún af okkur loforð um að við opnuðum pakkann áður en aðfangadagur rynni upp, eftir það er hefð hjá fölskyldunni að nota jólastellið hennar Höbbu á aðfangadag.

Það er vert að geta þess að þrátt fyrir ýmsa annmarka vegna lélegrar sjónar þá þók Hrafnhildur bílpróf og átti bíl í nokkur ár sem hún ferðaðist mikið á, þetta lýsir kannski best ákveðni hennar í að yfirstíga hindranir sem á vegi hennar urðu. Þegar sjóninni fór að hraka meira þá lagði hún bílnum og ferðaðist eftir það með bíl frá Ferðaþjónustu fatlaðra á meðan hún gat það.

Ef sjónin hefði verið í lagi hjá Höbbu þá hefði hún verið hin mesti lestrarhestur, hún hafði mjög gaman af bókum og hlustaði mikið á hljóðbækur frá Blindrabókasafninu. Hrafnhildur hlustaði á allar tegundir bókmennta og var búin að hlusta nokkrum sinnum á allt sem til var á geisladiskum hjá bókasafninu.

Hrafnhildur hafði gaman af ferðalögum innanlands, hún hafði hins vegar lítinn áhuga á ferðum til útlanda, hún ferðaðist aðeins einu sinni erlendis og ákvað að þessi ferðalög væri ekki hennar tebolli, hún átti hins vegar hjólhýsi á Laugarvatni og eyddi þar mörgum stundum yfir sumartímann á meðan heilsan leyfði. Þangað flutti hún á vorin með dýrin sem hún átti og kom til baka á haustin.

Hrafnhildur átti nokkur dýr í gegnum ævina, bæði hunda og ketti, hún hafði mikinn áhuga á öllum tegundum dýra og horfði gjarnan á dýralífsmyndir þegar það var í boði, ég veit ekki hvað var í mestu uppáhaldi hjá henni, dýralífsmyndir, góðar bíómyndir eða handboltinn, en hún fylgdist alltaf vel með þeirri íþrótt og átti það til að hringja í mig og minna mig á að nú væri einhver handboltaleikurinn að byrja í sjónvarpinu.

Hrafnhildur var stór þáttur í lífi barna okkar hjóna enda tók hún að sér hlutverk ömmu þar sem föðuramma þeirra var ekki til staðar, þau kölluðu hana Höbbu ömmu og hún sinnti þessu hlutverki af einstakri alúð og fylgdist alltaf vel með hvað þau voru að gera, hundarnir á heimilinu voru líka í miklu uppáhaldi og hún passaði að þeir fengju alltaf jólapakka, engan skyldi undanskilja á jólunum.

Hrafnhildur var afar sérstakur persónuleiki, hún var hrein og bein, sagði yfirleitt það sem henni fannst og kom sér stundum í vandræði með hreinskilninni en þú gast verið alveg viss um að fá hreinskilið svar frá henni.

Það er með söknuði sem ég kveð mágkonu mína, við áttum margar góðar stundir saman sem vert er að minnast, samtala um lífið yfir kaffibolla, allra símtalanna, ferðanna á kaffihús og ekki má gleyma ísbíltúrunum en Höbbu þótti ís mjög góður þá sérstaklega í einni ákveðinni ísbúð. Hrafnhildur glímdi við mikil líkamleg veikindi á síðustu árunum sem heftu hana verulega, það er því gott að hugsa til þess að nú er hún frjáls á nýjan leik og nýtur þess alveg örugglega. Elsku Habba, megi Guð blessa þig og varðveita, við sjáumst síðar.

Þín vinkona,