Inga G. Magnúsdóttir

Þau lyfta mér upp að hurðinni og ég teygi mig í átt að gyllta ljóninu; bank, bank, bank. Ég stend á stéttinni fyrir framan hurðina og bíð með eftirvæntingu eftir að það komi hreyfing á útskorna hurðarhúninn sem er staðsettur rétt fyrir ofan höfuð mitt. Hvort þeirra mun opna? Það skiptir ekki öllu því tilhlökkunartilfinningin er svo sterk, og viðbrögðin munu verða þau sömu; opinn faðmur, bros og hlátur.

Við vorum velkomin hjartanlega velkomin. Þetta er ein besta tilfinning sem hvert mannsbarn getur fundið. Að vera tekið opnum örmum af áhuga og ást. Svona var þetta alltaf þegar við komum til ykkar, og tilfinningin óx með manni. Elsku amma, við sem syrgjum þig munum geyma akkúrat þetta í hjarta okkar og vonandi getum við miðlað því áfram til barna, barnabarna og allra sem á vegi okkar verða. Takk fyrir að gefa svona mikið af þér. Lífsgildi þín einkenndust af ást og virðingu. Þú varst nærgætin, en á sama tíma kærleikinn uppmálaður og það geislaði svo skært í gegnum bros þitt. Ég sakna nærveru þinnar. Hún var hlý. Róandi. Þú varst svo góð.
Ég trítla upp teppaklæddan stigann. Loftið er hreint og birtan skín inn um gluggann. Ég stelst til þess að setjast fyrir framan snyrtiborðið þitt í svefnherberginu. Í græna ullarstólinn. Ég er hefðarfrú í nokkrar mínútur þar til þú kallar á mig: Tinna, eigum við að spila á gítarinn? Gítarinn er falskur. Þú slærð á þráðinn til Leifa bróður þíns sem með sinni einstöku snilligáfu hjálpar þér að stilla gítarinn í gegnum símtólið. Og svo hefst samsöngurinn:
Ég lonníetturnar lét á nefið, svo lesi gæti ég frá þér bréfið. Ég las það oft og mér leiddist aldrei, og lifað gæti ég ei án þín. Tra la la la la la ljúfa. Tra la la la la la ljúfa. Ég las það oft og mér leiddist aldrei og lifað gæti ég ei án þín. Þetta endurtókum við aftur og aftur. Þú hafðir mikla þolinmæði. Eina sem skipti máli var staður og stund. Að mér fannst. Þú hefur sjálfsagt verið með þínar áhyggjur af hinu og þessu. Ég fann það ekki þá en skildi þær eftir því sem árin liðu. Þú barst hag afkomenda þinna fyrir brjósti. Það var það eina sem skipti þig máli. Að okkur myndi farnast vel.
Þú signir kross á lítinn kropp eftir kvöldbaðið. Litla dúkkan, sem felur klósettpappírinn undir heklaða kjólnum sínum, heiðrar okkur með nærveru sinni. Ég skríð upp í rúmið ykkar afa, sem er prúðbúið hreinum, nýstraujuðum sængurfötum. Hvítum. Loftið er hreint og tært. Þú varst húsmæðraskólagengin og heimilið eftir því. Þú lest fyrir mig sögu, syngur lög úr vísnabókinni á meðan litlu fingurnir mínir strjúka þér um handlegginn. Húðin var mjúk, aðeins komin til ára sinna. Stundin var notaleg og ég sofnaði vært.

Ég syng oft úr vísnabókinni fyrir börnin mín og hugsa til þessara stunda sem ég átti með þér. Ég fæ hlýju í hjartað, stundum tár í augun. Eitt sinn ákvað ég að slá á þráðinn til þín og segja þér frá hversu vænt mér þótti um þessar stundir og að lögin minntu mig á þig. Þér þótti vænt um að heyra það.
Þú áttir alltaf heimabakað bakkelsi í frystinum til að bera fram þegar gest bar að garði. Viljið þið ekki fá ykkur aðeins meira? ... og það kom sko ósjaldan fyrir að maður lægi afvelta í sófanum að matartímanum loknum. Það átti enginn að fara svangur frá borði hjá þér. Þú elskaðir að gera vel við okkur og sérstaklega bera fram eftirrétt að loknum kvöldverði; ís með heitri toblerone-sósu, ískex on the side. After eight ef þannig lá við. Spjall og góðar sögur við matarborðið. Dýrmætt.
Þú misstir mikið við fráfall afa. Hann var þín stoð og stytta. Gledespreder eins og þeir segja hér í Noregi. Hann var orðheppinn og leikinn við að ýta á ákveðna takka hjá fólki svo að hláturinn átti greiða leið út í andrúmsloftið. Og alltaf skelltir þú jafnmikið upp úr að bröndurunum hans; ... hah, Reimar! Hann var stoltur af þér og þakklátur fyrir allt sem þú gafst honum og gerðir fyrir hann. Eitt sinn gerði ég verkefni í fjölbraut þar sem ég átti að taka viðtal við heldri manneskjur, skrifa einhvers konar æviágrip út frá sálfræðilegu sjónarhorni. Ég valdi að taka viðtal við ykkur. Þú vildir nú ekki gefa mikið fyrir ævistörf þín, en afi hafði þá tök á að lyfta þér upp á hærra plan, á þann stall sem þú áttir skilið. Það var fallegt að verða vitni að því. Fyrir honum varstu einstök og ástin var sönn ykkar á milli.
Veðurguðirnir deila sorginni með mér nú sem ég skrifa til þín. Við erum mörg sem grátum þig enda hefur þú skilið eftir djúp spor í hjörtum okkar.

Ég vildi að ég gæti heimsótt þig einu sinni enn, tekið utan um þig, fundið hlýjuna. Ég vildi að ég gæti talað við þig í síma einu sinni enn, þótt ekki væri nema bara til að spjalla um veðrið og fá að heyra þig segja jæja, Tinna mín.

Ég vil trúa að það sé til einhvers konar líf eftir þetta líf. Að þú sért komin til afa og barnanna þinna sem þú varst svo óheppin að missa áður en þinn tími leið, og að einhvern tímann munir þú taka mér opnum örmum á ný.

Hvíl í friði elsku amma mín og takk fyrir ógleymanlegar stundir.

Þín