Þóroddur Gissurarson

Í dag kveðjum við tengdaföður minn, Þórodd Gissurarson, sem lést á heimili sínu þann 15. október langt fyrir aldur fram.
Þegar við Þorvaldur byrjuðum saman fyrir hartnær tuttugu árum fylgdi í kaupbæti tengdafjölskylda eins og gengur. Að öðrum ólöstuðum var hann Þóroddur stærsta persónan, mesti karakterinn algjörlega ógleymanlegur öllum sem kynntust honum. Hann Þóroddur hafði marga fjöruna sopið eins og sagt er, átti að baki líf sem hann lifði svo sannarlega lifandi og til fulls. Hann var Hafnfirðingur í báðar ættir og fyrstu æskuárin átti hann í Hafnarfirði. Þegar Þóroddur var 12 ára fluttist fjölskyldan til Ástralíu þar sem hann sleit barnsskónum og mótaðist á unglingsárum. Árið 1976, þá 19 ára gamall, flutti hann aftur til Íslands og stofnaði fjölskyldu í Neskaupstað með Guðbjörgu tengdamóður minni. Þau eignuðust öll sín fjögur börn í Neskaupstað sem urðu stolt og gleði Þórodds fram á síðasta dag.

Leiðir tengdaforeldra minna skildu eftir um 20 ára hjónaband og síðustu árin bjó hann með Gabríelu í Hafnarfirði. Þóroddur og Gabríela áttu einstaklega gott samband og vógu hvort annað upp eins og best verður á kosið. Þau sinntu fjölskyldum hvort annars af alúð, Þóroddur talaði mikið um foreldra Gabríelu og þótti óskaplega vænt um þau. Gabríela hefur alltaf verið barnabörnum Þórodds eins og hún ætti þau sjálf og fyrir það erum við þakklát.

Ég hafði óendanlega gaman af því að hlusta á Þórodd segja sögur. Ég var reyndar ekki ein um það, barnabörnin elskuðu að hlusta á hann segja sögur frá sjónum, frá óbyggðum Ástralíu, frá Spáni og svo mætti lengi telja. Þóroddur hafði unun af mat og matargerð og var oft ansi stórtækur. Mér líður seint úr minni fyrsta búðarferðin okkar, þá bjuggum við Þorvaldur tvö og hann var í heimsókn. Við röltum yfir í Hagkaup frá Eiðsvallagötunni og ætluðum að kaupa smávegis í matinn. Alltaf þegar ég steig frá körfunni hafði hann sett tvö lambalæri, fjóra smjörvadalla, átta lítra af mjólk eða eitthvað álíka ofan í körfuna! Ég hafði aldrei séð annað eins magn af mat og það fyrir okkur þrjú! Þóroddur var nefnilega stórtækur maður með stórt hjarta. Hann gaf alltaf allt sem hann átti og hugsaði mest um aðra. Nægjusamari mann var erfitt að finna, hann var sáttur með kaupfélagspoka undir sundfötin, mat í ísskápnum og að komast annað slagið á sjó.
Það var líka ótrúlega skemmtilegt að hlusta á Þórodd segja frá fyrstu árunum í Neskaupstað. Hann kom náttúrulega með nýjungar frá Ástralíu sem enginn fyrir austan hafði séð. Grilluð rif í barbíkjúsósu, kjúklingur og pizza þetta voru framandi réttir á áttunda áratugnum austur á landi. Þóroddur var listakokkur, hafði gaman af því að elda góðan mat og bjóða í mat.
Það er ekki hægt að sleppa því að nefna hve barngóður tengdapabbi minn var. Það var algjörlega einstakt hvað hann hafði gaman af börnum og hafði gott lag á þeim. Barnabörnin hans voru líf hans og yndi og það var einstakt hvað hann tók hverju barni nákvæmlega eins og það var. Hann gerði aldrei upp á milli og bar þau aldrei saman. Hann annaðist þau sem ungabörn, fór seinna með þau í sund og ístúra, hlustaði á þau tala um sín áhugamál og hugðarefni og hrósaði og hvatti þau eins og best er á kosið.
Margs er að sakna og margs er að minnast. Það er svo ótalmargt sem mun minna mig á hann Þórodd um ókomna tíð og hann skilur eftir sig skarð sem ómögulegt er að fylla. Hann var maður sem straujaði til að róa taugarnar, fór að sofa klukkan níu eftir að hafa tekið kvöldmálið, vaknaði í birtingu og kveikti á kaffivélinni, beið eftir að það kæmu hlunkar í kassann, steig ölduna, passaði að rugga ekki bátnum en umfram allt vildi hann að öllu sínu fólki liði vel. Ég minnist manns sem gat alltaf fundið eitthvað að hlakka til og sem var að þroskast alla þá tíð sem við þekktumst.
Ég votta fjölskyldunni allri mína dýpstu samúð, Gabríelu, foreldrum hans í Ástralíu, systkinum hans hér heima og úti, Sif, Níelsi og Gissuri Frey.