Leó Jóhannsson

Það er eitthvað svo undarlegt að skrifa texta sem felur í sér að kveðja þig Leó minn. Mér finnst ég fyrst hafa náð almennilega að tengjast þér þegar þú komst til okkar til Englands. Þá tókst þú fyrst eftir því að litli nördabróðir þinn var að þróast heldur mikið í nördaáttina. Þú fórst með mig rakleiðis á rúntinn þar sem þú skelltir White Stripes á fóninn. Ég man alltaf eftir því að hafa hugsað, vá, ég mun aldrei ná að vera svona nettur. Ég held að ég hafi beðið þig að spila Seven Nation Army svona 10 sinnum þennan fyrsta rúnt. Þér fannst það svolítið pirrandi en í raun meira fyndið. Litli bróðir var farinn að læra að hlusta á tónlist.


Þetta er nú ekki það eina sem þú kenndir mér í þeirri samleið sem við áttum. Þú kenndir mér hvað felist í því að vinna en ég var nú ekki sérlega góður verkamaður og kannski ekki með besta verkvitið. Þegar þú áttaðir þig á því reyndir þú að halda mér á floti ásamt Atla bróður. Þegar ég byrjaði kannski að dunda mér við eitthvað allt annað en að vinna mína vinnu. Þetta voru samt góðir tímar fyrir mig, þessar sumarvinnur sem ég átti með þér og Atla. Ýmist boraði ég í gegnum veggi sem ég átti alls ekki að bora gat í, setti vitlausar einingar upp á veggi sem þær áttu alls ekki heima á eða hreinlega sló hamri á putta þína fyrir mistök. Alltaf hugsaði ég, úff hvað ég er heppinn að vera ég en ekki Atli. Ég fékk svo væga meðferð frá þér. Það sást á þér að þú skildir að ég var bara ekki alveg að ná að gera þetta.

Ýmislegt hefur gengið á hjá mér og ýmislegt gekk á hjá þér. Ég hef oft og tíðum getað hulið mig og mínar tilfinningar nokkuð vel. En fyrir þig gekk það sjaldnast upp. Þú sást mig alltaf í því ástandi sem ég var. Hvort sem það var skólinn að angra mig, sjálfsmatið eða allt það sem gengið hefur á, þá birtist þú reglulega á þeim tíma upp úr þurru. Ég man að þú sagðir svo oft við mig, þú mátt alveg knúsa mig sko. Þú vildir manni bara það besta.

Margar minningar poppa upp í huga mér. Eitt sinn hafði ég ekki séð þig í um mánuð eða svo. Ég hafði á þeim árum mikinn áhuga á því að stunda lyftingar. Kannski um of. Ég fór svona aðeins öfgaleið að því og þú sást það strax, um leið og þú sóttir mig. Þú spurðir: Hver ert þú? Borðaðir þú litla bróður minn? Þú fórst beint með mig í að koma mér á rétt ról, en það sem þú tókst strax eftir og ræddir við mig var að þarna var ég einfaldlega litli bróðir þinn sem var eitthvað óöruggur að reyna að feta sig og finna. Þú sagðir mér að ég þyrfti ekkert að vera að brasa í einhverju svona, ég væri bara geggjaður eins og ég var. Þú hvattir mig og studdir.

Það var samt ýmislegt sem gekk á sem var bæði fyndið og ég gæti í raun ekki ímyndað mér að gæti gerst með neinum nema þér. Þegar þú t.d. bjóst niðri í bæ og áttir þinn forláta snák. Þú baðst mig að fara niður í kjallara og gefa honum að éta. Jú jú, ég skelli mér niður og ætla að gefa honum eitthvað í gogginn. Kalla svo á þig og spyr hvar hann sé eiginlega? Hann er bara þarna einhvers staðar, passaðu þig bara, hann er líklega svolítið svangur. Þér fannst þetta á þeirri stundu örlítið fyndnara en mér, en saga sem eldist vel í minni minningu. Þú stríddir manni helst eins oft og þú gast.

Ég vil líka nefna eina viku sem við eyddum saman á Öldugrandanum hér í den. Mér fannst það geggjuð vika. Hún var þér held ég erfiðari. Við horfðum á myndir, átum eðlu og doritos, fórum á rúntinn og kíktum í bíó. Þú áttir erfitt þá viku, ég sá það í raun ekki, en erfið var hún. Það kom síðar í ljós. Eftir þessa viku fórst sem sé þú með mér og Atla í hádegismat og sagðir að þú hefðir skráð þig í meðferð. Ég hef alltaf geymt með mér að þú spurðir okkur hvort við skömmuðumst okkar fyrir þig. Við auðvitað sögðum nei, þú ert stóri bróðir okkar. Slíkt kæmi ekki til greina. Ég vildi að ég gæti sagt þér í persónu hversu stoltur ég er af þér sem stóra bróður mínum.

Þessi stutti pistill segir bara brotabrot af því sem þú gerðir fyrir mig, margt sem ég veit eflaust ekki einu sinni af. En allt gerðir þú sem í valdi þínu stóð, oftar en ekki meira. Það er dýrmæt lexía sem ég mun alltaf geyma. Ég mun alltaf geyma minninguna um frábæran stóra bróður.

Ég læt ljóð fylgja Leó minn. Seinasta skipti sem við ræddum saman byrjaðir þú á því að segja: Elsku besti litli bróðir minn, eins og þú svo oft gerðir. Því finnst mér þetta ljóð eiga vel við:



Ég kveð þig hér, elsku Leó stóri bróðir minn. Við Ingunn munum halda áfram að hjálpa mömmu að vernda flottu stelpuna þína hana Ísey Hrönn. Við verðum áfram alltaf til staðar fyrir hana.

Hvíl í friði.
Þinn litli bróðir,