Kristjana Þuríður Jónsdóttir

Systur í nær 55 ár og að auki bestu vinkonur síðustu 40 árin. Við vorum sko bara systur fyrstu 15 árin enda ég fimm árum yngri, með fílsminni og frek (að sumra mati). Það kom þó ekki í veg fyrir það að ég átti dásamlega systur í Sissu allt frá fyrsta minni. Öll ævintýrin í Ljósaklifi hjá ömmu og afa, í fjörunni, uppi í laut og úti í sólskýli. Fataleikir uppi á lofti. Listaverk úr fjörusteinum, skeljum og kuðungum, kofasmíðar, garðyrkja og bara allt sem hægt er að hugsa sér.
Í gamla daga átti Sissa forláta Barbie-dúkku sem ég öfundaði hana mikið af og langaði til að leika mér að og eiga. Sissa vissi af áhuga mínum og stundum bauðst hún til að gefa mér Barbie-dúkkuna ef ég gerði henni greiða, svo sem eins og að hlaupa út í búð og kaupa kók, síríuslengju og lakkrísrúllu. Ég var sko til í þessi skipti, en einhvern veginn þá æxlaðist það svo eftir hvert sinn, að þetta var ekki alvöru og ég fékk ekki að eiga Barbie. Þetta yfirfærðist svo á ýmislegt annað sem ég ágirntist, hún lofaði að gefa mér eitthvað ef ég hlypi út í búð en svo þegar heim var komið þá var það bara Barbie sem þýddi að þetta var bara gabb. Ég féll alltaf fyrir þessu bragði, aftur og aftur ... og myndi eflaust gera enn ef hún reyndi.
Ég dáði stóru systur mína takmarkalaust og ekki minnkaði sú aðdáun eftir að æskuárunum lauk og við urðum ungar dömur og fórum að skemmta okkur. Hún fyrst auðvitað og svo komst ég á þann góða aldur að komast inn í Hollywood og aðra góða skemmtistaði. Það var einmitt í Hollywood sem við hittumst fyrst úti á lífinu. Allt í einu heyri ég nafnið mitt kallað og ég sver að mér fannst þetta vera mín eigin rödd. En þetta var hún Sissa, jafn hissa og glöð og ég og við fundum það út að við værum bara skratti skemmtilegar og skemmtum okkur vel saman allt upp frá því. Fyrst vorum við ungar og einhleypar einstæðar mæður, síðan vorum við samtaka í því að finna okkur góða eiginmenn, hún hann Stebba sinn og ég hann Jóa minn.
Sissa eignaðist Hönnu Jónu dóttur sína nítján ára gömul, mánuði fyrir ferminguna mína. Þetta var sú besta fermingargjöf sem hægt var að hugsa sér, að eignast litla frænku. Í mínum huga var þetta fullkominn tími, Hanna Jóna var fullkomin í alla staði, með fallegu brúnu augun sín og yndisbrúna hárið sitt. Ég vissi það ekki þá, en veit það núna að bæði mamma og Sissa voru aðframkomnar á sál og líkama þegar kom að fermingunni minni. Sissa veiktist heilmikið eftir fæðinguna og þurfti að leggjast inn á spítala á sama tíma og undirbúningur fermingar stóð sem hæst. Þetta hafðist allt og ég vissi ekki neitt, mér fannst þetta bara fullkominn tími, yfir mig montin af litlu frænkunni minni og átti dásamlegan fermingardag. Þremur árum síðar eignast ég hana Þurí mína og urðu dætur okkur eins og systur, oftast eins klæddar og miklar vinkonur.

Sissa og Stebbi byggðu sér undurfagurt heimili í Ekrusmára 18 í Kópavogi, þangað sem þau fluttu 1998. Við Jói ásamt foreldrum okkar Sissu byggðum skömmu síðar hús í Bollasmára 6 og urðum við þar með nágrannar og aðeins eitt hús skildi okkur að. Við nutum þess vel að vera nágrannar á þessum árum en að auki var þetta hentug lausn þar sem foreldrar okkar þurftu aðstoðar við vegna veikinda sinna. Eitt sumarið réðust Sissa og Stebbi í að gera garðinn sinn kláran og þess naut pabbi með þeim, að bjástra við grjótflutning og moldarburð og úr varð mikill lystigarður. Þær voru margar helgarnar þar sem við Jói skutumst yfir til að spila kana, ræða málin og skemmta okkur. Stundum enduðu kvöldin á Players og þótti okkur það ekki leiðinlegt, sérstaklega ekki ef Bjöggi var að spila.
Á þeim árum sem við Jói bjuggum úti voru Sissa og Stebbi dugleg að heimsækja okkur. Eins og við þekkjum var flug frá Íslandi til Evrópu alltaf á ókristilegum tímum og því lítið um svefn nóttina fyrir flug. Mér er minnisstætt eitt skiptið sem þau hjónin komu að við Sissa ákváðum að fara bara beint í búðir af flugvellinum. Maður getur nú verið sjúskaður og þrútinn eftir lítinn svefn og langt flug og svo eru ljósin í mátunarklefum almennt mjög mannskemmandi auk þess sem speglarnir ná á einhvern sérstakan hátt að draga fram allar misfellur og aukakíló (sem annars eru ekki til staðar). Ég ætla ekkert að lýsa þessu nánar en við gerðum þessi mistök aldrei aftur. Aldrei.
Við Sissa höfum náð að vinna vel saman í gegnum tíðina. Þótt við séum á margan hátt mjög ólíkar, þá höfum við bætt hvor aðra upp, alla vega hefur hún bætt mig vel upp. Hún var ekkert fullkomin frekar en aðrir, en hennar ófullkomleiki gerði hana svo einstaka, á þann besta hátt sem hægt er að hugsa sér. Hún vildi allt gera fyrir fólkið sitt og þá sem áttu stað í hjarta hennar. Hún var forkur til verka, hafði einstaka skipulagsgáfu og næmt fegurðar- og formskyn. Það lék í höndum hennar að gera fallegt í kringum sig. Hún fékk hugmyndir og framkvæmdi þær ... það kom fyrir að þær voru sérstakar. Eins og þegar hún keypti borðstofuborðið sem var ábyggilega einir 14 fermetrar að stærð og maður þurfti að klifra upp á borðið til að ná að þurrka af því (eða svona næstum því). En það var aldrei leiðinlegt borðhald við það borð.

Það kom að því að Sissa og Stebbi seldu húsið sem þau byggðu og keyptu sér fallegt raðhús við Reyrengi í Grafarvogi. Þótt nýja húsið væri gjörólíkt því gamla, þá leið ekki á löngu þar til maður fór að kannast við heimilisbraginn, þar sem þau hjónin settu sinn svip á heimili og garð. Ég gæti vel ímyndað mér að ef Sissa væri að byrja sinn náms- og starfsferil í dag þá væri það tengt hönnun og formi heimila.

Sissa hætta að vinna fyrir nokkrum árum en síðustu starfsárin var hún aðstoðarverslunarstjóri í Hagkaup í Garðabænum. Henni fannst starfið skemmtilegt og átti þar marga góða vinnufélaga. En starfið var slítandi og stal öllum stundum í kringum stórhátíðir og Sissu fannst kominn tími á breytingar. Tíkin Skotta flutti inn á heimilið og varð góður göngu- og sálufélagi. Sissa skellti sér í golfið með vinkonum sínum og eiginmanni og átti það orðið hug þeirra og hjörtu. Hún hafði oftar en einu sinni orð á því hvað hún væri glöð yfir því að hafa hætt að vinna. Hún naut svo sannarlega þessara síðustu ára, elskaði fjölskylduna sína, tíkina Skottu, golfið og naut þess að gera heimilið sitt að notalegum verustað.

Svo bankaði þetta krabbamein upp á. Skrambans krabbameinið sem lagði hana systur mína að velli á innan við ári. Með einstöku æðruleysi háði Sissa snarpa baráttu við meinið þar til ljóst varð að sigur myndi ekki hafast. Lyfjameðferð var hætt í lok nóvember sl. og áhersla var lögð á lífsgæðin þann tíma sem eftir væri. Desember varð dásamlegur í faðmi nánustu fjölskyldu og Sissa hafði oft á orði að þetta væru sko lífsgæði umvafin sínum nánustu, Stebba, Hönnu Jónu, Petu, Kötu og Krissa. Við Jói fengum að vera með þeim um jólin og áramótin og fyrir það þökkum við.

Elsku Sissa. Það getur vel verið að þú sért dáin - en þú ert sko ekki horfin. Nú lifir þú áfram í okkur öllum sem þér unnum og þekktum. Þú hefur sáð ótal mörgum fræjum í huga okkar sem eiga eftir að vaxa og lifa með okkur. Ég á eftir að sakna þín alla daga, allt þar til við hittumst á ný. Mundu að spyrja mömmu um stóru bókina - hún bara hlýtur að muna eftir henni.

Elsku Stebbi, Hanna Jóna, Krissi, Peta, Kata, Unnur Ósk, Meisam og Máni. Ég votta ykkur mína dýpstu samúð, megi allar góðar vættir styrkja ykkur og styðja.

Þín litla systir,