Mikael Már Pálsson

Elsku Mikki, ég veit hreinlega ekki hvar ég á að byrja.

Ætli það sé ekki best rifja upp þegar ég kynntist þér fyrst 10 eða 11 ára í gegnum íþróttirnar í Val. Þú gerðir lífið strax skemmtilegra. Prakkarastrikin og uppátækin sem þér datt í hug voru endalaus.

Hvernig við skemmtum okkur við að sprengja póstkassa með kínverjum, hvernig við gerðum greyið Sigrúnu á neðri hæðinni í Mávahlíðinni alveg geggjaða með gauragangi eða þegar við fengum alla leigubílstjórana á eftir okkur fyrir að negla snjóboltum í bílana þeirra. Þetta er bara brot af þeim uppátækjum sem ég man.

Fyrir þér varð að vera gaman allar stundir og spennan í botni. Því voru uppátækin okkar yfirleitt langt yfir strikið. Sem ungur drengur sem þurfti ekki að taka ábyrgð eða spá í afleiðingar gjörða sinna var ekki hægt að finna betri leikfélaga en þig Mikki. Skemmtilegustu minningar æsku minnar koma úr Mávahlíðinni þar sem við gátum grallarast allar helgar og greyið hann Jón Gauti, yngri bróðir þinn, sem þurfti oft að vera skotspónn uppátækjanna hjá okkur.

Ég man að strax þá, alveg sama hvort við vorum að keppa í vító eða spila Ólsen Ólsen, vildir þú alltaf veðja upp á pening. Það skipti engu máli hvor vann, það var alltaf double or nothing í næsta, og þegar þú sást að maður var orðinn brúnaþungur og leiður yfir að skulda þér 3-400 kall, sem var stórfé á þessum aldri, þá bara gafstu manni það.

Þetta snerist aldrei um peninginn, þér var skítsama um hann. Það var spennan við veðmálið sem þú varst háður strax þá. Allt varð að vera svo helvíti spennandi til að vera gaman, og að fá að vera með þér á þeirri vegferð sem barn var stórkostlega skemmtilegt ferðalag.

Sem íþróttamaður varstu náttúrlega fáránlega hæfileikaríkur, bæði í handbolta og fótbolta.

Ég gleymi því aldrei þegar einn þjálfarinn ætlaði að setja þig í A-liðið í einhverju mótinu og þú sagðir við hann að þú vildir frekar vera í B-liðinu, því vinir þínir væru þar og þú vildir frekar spila með þeim. Töffari, en þetta lýsti þér svo vel.

Eftir það var engin spurning í hvaða liði þú spilaðir. En það vantaði ekki keppnisskapið í þig Mikki og þú þoldir ekki yfirvald. Því er kannski engin furða að þér og dómarastéttinni kom aldrei vel saman. Ég man þegar við vorum í 6. flokki og það var ekki gert ráð fyrir að dómarar væru með spjöld. Því þurfti dómarinn stundum að bregða á það ráð biðja þjálfarann vinsamlegast að taka þig út af, ef illa gekk.

Ef vel gekk varstu besti gæinn á vellinum og varst með brandarana á hreinu og hrókur alls fagnaðar, en ef við vorum undir þá var yfirleitt stutt í rauða spjaldið hjá þér.

Líklega áttu óstaðfest Íslandsmet í rauðum spjöldum innan boltaíþrótta.

Í hópi varstu frábær og það dýrkuðu þig allir. Þrátt fyrir alla stríðnina og öll lætin í þér þá fékkstu alla strákana í liðinu til að hlæja og brosa og varst aldrei illkvittinn við neinn. Þú hafðir þann eiginleika að það var ekki hægt að vera illa við þig og ekki undir nokkrum kringumstæðum hægt að sleppa því að hlæja að ruglinu í þér.

Svo urðum við eldri og íþróttirnar hurfu smám saman og aðrir tímar tóku við.

Jón, bróðir þinn, sagði við mig um daginn að það hefði ekkert verið til staðar til að grípa þig þegar sportið fór og ég er svolítið sammála því. Því í raun og veru vorum við báðir ofvirkir og hvatvísir strákar sem fengum útrás í gegnum íþróttirnar. Í dag hefðum við báðir verið greindir með ADHD snemma og settir á lyf, en það var ekkert til þegar við vorum litlir og því hjálpuðu íþróttirnar mikið. Skólakerfi hentaði þér illa, ekki af því að þú ættir erfitt með að læra heldur leiddist þér og þú varst bara allt of ofvirkur til að geta setið kyrr heilu og hálfu dagana. Ég gleymi því aldrei þegar við sátum í þýskutíma í Iðnskólanum og þér drulluleiddist og gast ekki setið kyrr og fórst að atast í mér og reyta af þér brandara og kennarinn þurfti á endanum að vísa þér út, ekki af því þú værir dónalegur eða leiðinlegur heldur af því að skólastofan grenjaði úr hlátri út af ruglinu í þér og kennarinn gat ekkert kennt á meðan.

Á endanum bað hún þig um að mæta ekki aftur og þú varst guðslifandi feginn, því ef það var eitthvað sem þú gast ekki hugsað þér var það að sitja kyrr og gera eitthvað sem þér fannst ekki skemmtilegt. Það var í rauninni ekki hægt að ætlast til þess af þér. Um daginn las viðtal við virtan doktor í geðlæknisfræði sem talaði um að drengir í dag, sem væru mjög ofvirkir og með athyglisbrest, enduðu oft á Vogi eða í fangelsunum, en sagði jafnframt að þessir einstaklingar hefðu oft skarað fram úr áður fyrr. En samfélag sem krefðist langrar kyrrsetu í skólum og meiri kyrrsetu heima fyrir en áður, hentaði þessum hóp svo illa að hann lenti i vanda. Mikið var mér hugsað til þín og okkar allra sem höfum fetað þessa slóð. Á öðrum tíma, í öðru lífi, hefðir þú getað orðið svo margt. Langt yfir meðallagi í báðar áttir. Greindur, skemmtilegur, fyndinn með mikla persónutöfra og mikill íþróttamaður, en samfélagið einhvern veginn sló ekki í takt við þig. En svo fórum við báðir í rokkið, enda virtist það skemmtilegra en þetta hefðbundna og umfram allt miklu meira spennandi og án ábyrgðar. Mikið vorum við ungir og vitlausir að sjá ekki fórnarkostnaðinn framundan, en hvernig er það hægt svo sem, spyr maður sig.

Og það var oft gaman Mikki, partíin og djammið var ekki leiðinlegt þegar við vorum ungir. Flestar sögurnar af þér frá þeim tíma eru því miður ekki prenthæfar, þótt þær fái alla sem þær heyra til að grenja úr hlátri. Það var þín náðargjöf, að fá fólk til að hlæja og gleðjast - sama hvað. En þú og peningar voru aldrei góð blanda. Þú barst enga virðingu fyrir peningum, þeir voru bara miðar til þess að skemmta sér meira og veðja meira. Því meira sem þú áttir af þeim, því stærri voru veðmálin. Alltaf all in - þú þekktir ekkert annað. En þetta er dýrt helvítis sport, svo andskoti dýrt að þetta fór að setja þig í fangelsi því það var engin önnur leið að fjármagna þetta allt.

Seinustu 15 árin varstu inni og út úr fangelsi og alltaf varstu harðákveðinn í að koma út og snúa lífi þínu við. En þú bara hataðir hversdagsleikann, meikaðir hann ekki, hann var svo boring og það þurfti svo mikla þolinmæði í hann. Það var farið að hægjast á okkur vinunum með árunum og við komnir sjálfir í þennan gráa hversdagsleika og vorum að segja þér: hei, þetta er ekki svo slæmt Mikki ... hægðu á þér og vertu gamall sauður eins og við.

En það var alltaf eitthvert ævintýri og kick framundan og svo er ég hættur.

Svo eignaðistu hana Freyju. Þú ljómaðir þegar þú talaðir um að hafa hitt hana eða talað við hana. Þig langaði svo að vera til staðar fyrir hana en bara gast það ekki. Gast ekki sett fíknina til hliðar. Ég hef aldrei nokkurn tímann hitt mann eins og þig þegar kom að persónutöfrum og sölumannshæfileikum. Eftir að við vinirnir drógum okkur í hversdagsleikann þá sá maður þig fara á milli hópa og það elskuðu þig allir strax. Þú gast selt einhverjum sama hlutinn níu sinnum, en hann kom samt til þín og keypti hann í 10. skiptið. Viðkomandi sagði svo eftir að hafa ekki fengið hlutinn afhentan þá, frekar en í hin níu skiptin: Djöfull er hann Mikki skemmtilegur gæi.

Þú kallaðir það kennslugjald fyrir að kynnast rebbanum og það er svo satt, það kostaði að kynnast þér en maður fékk bara svo mikið í staðinn líka. Það skipti engu máli þótt maður segði við einhvern, sem þú varst búinn að dáleiða með persónutöfrum þínum, að varast að eiga í peningamálum við þig, aðilinn gerði það samt. Þú skellihlóst alltaf þegar ég var að furða mig á þessu og sagðir: Rebbi er ennþá með þetta. Ef þú hefðir ekki verið svona mikill fíkill þá hefðir þú verið besti sölumaður á hvaða sviði sem er. Enda var ég alltaf reyna að segja þér að fara að nota þessu hæfileika í fasteignir eða bíla eða bara eitthvað, þegar þú varst edrú. En það hefði krafist langtímahugsunar, og þessi grái hversdagsleiki - hann var bara of boring, ekki nógu spennandi.

Þín náðargjöf var að geta lesið fólk og fengið það til að hlæja, þess vegna elskuðu þig allir.

En þig skorti því miður allt innsæi hvað sjálfan þig varðaði, hvernig þú ættir að laga þig sjálfan og eiga við þína eigin bresti. Mikið vildi ég að því hefði ekki verið svona ójafnt skipt hjá þér.

Ég stakk upp á því við þig að þú skelltir þér í fallhlífarstökk eða eitthvað álíka þegar þú varst að reyna að vera edrú, því þetta hversdagslega var bara ekki nóg fyrir þig.

Þetta þurfti alltaf að vera svo andskoti spennandi til að þér fyndist þú vera lifandi. Og ekki skorti þig kvenhylli. Ég man þegar maður var ungur, óöruggur, bólugrafinn unglingur með þér og skítsmeykur við kvenfólkið. Þá sá maður þig segja bara eitthvað sjúklega fyndið og óviðeigandi við þær, skellihlæjandi og undir eins heilluðust þær af þér.

Þú varst svo spennandi Mikki. Eins og eitthvert villt dýr sem þær langaði að temja. Jesús góður, þær elskuðu þig mikið þessar konur sem þú varst með. Þær elskuðu þig allar og reyndu að temja þig, en það var bara ekki hægt. Hvað þær reyndu, en þú varst bara ótemja og ekki hægt að tjóðra þig niður.

Snilldin við þig Mikki, var sú að það gat enginn einn átt þig, en á sama tíma fannst öllum þeir eiga þig. Oft man ég eftir atvikum þar sem þú varst með drulluna algerlega upp á bak gagnvart einhverri og ég hélt þú værir algjörlega búinn að klúðra málunum, en þá sagðirðu bara: Pési boy þetta er easy, og fékkst þær til að skellihlæja eftir reiðilesturinn og málið leyst.

Ef þú varst kominn algjörlega út í horn og það virkaði ekki þá settir þú upp hvolpasvipinn sem ég hafði fengið að kenna á og sagðir fyrirgefðu og allir bráðnuðu. Þú varst svo andskoti góður í að segja fyrirgefðu og það var svo erfitt að vera fúll út í þig í meira en fimm mínútur. En það var farið að síga á þig, Mikki, síðustu árin. Maður fann að vonin var að fara og þig langaði ekki að lifa svona mikið lengur. Þig langaði svo í þetta venjulega líf en hafðir einhvern veginn ekki verkfærin til að komast þangað. Hvatvísin og spennufíknin gat bara ekki vikið fyrir skynsemi og hversdagsleika. Þú varst orðinn þreyttur andlega, líkaminn orðinn lélegur og bara gleðin farin úr partíinu. Áþreifanlega fann maður hvað gleðin og hláturinn sem einkenndi þig alltaf hafði vikið fyrir skömm og reiði út í sjálfan þig og alla og það var komið myrkur yfir þig.

Vinirnir voru farnir í hversdagsleikann og fólkið var ekki alveg tilbúið að kaupa sama hlutinn af þér tíu sinnum þegar sjarminn var farinn af þér í þjáningunni.

Partíið var búið og þú vissir að þú gætir ekki haldið áfram í þessum lífsstíl. En það er svo skrítið Mikki ... ég hafði aldrei meiri trú á því að þú mundir ná að verða edrú en akkúrat þegar eymdin var orðin mest hjá þér. Þú gast ekki lengur blekkt þig með brosinu og því að þetta væri gaman og hlaust að sjá að eina leiðin væri að verða edrú og gamall eins og við hinir. Síðustu mánuðina átti maður von á því að þú færir any day og því var það svo mikil himnasending þegar þú komst til Svíþjóðar í meðferð. Þú hljómaðir svo vel og maður fékk þá von í hjartað að þetta gengi. Enda hefði það verið svo svakalega í þínum anda að koma með flautukörfu á síðustu sekúndu og vinna leikinn þannig. Þú varst heimsmeistari í að breyta gjörtöpuðum leik í jafntefli eða sigur, og það var bara fyrri hálfleikur búinn og comebackið eftir í þeim seinni. En leikurinn var flautaður af í hálfleik og bettið ógilt. En það varð ekki, elsku vinur, og það harma ég svo innilega, því maður missti aldrei trúna á því að þú næðir þessu. Ekki löngu fyrir andlát þitt þá sagðirðu við mig að ef þú næðir þessu ekki núna þá vildir þú frekar kveðja sem fertugt legend sem hægt væri að minnast sem töffara og gleðigjafa frekar en að lifa áfram svona og verða að aumingja. Því hugga ég mig við það elsku vinur að þú fékkst að fara á þínum forsendum. Því þú varst legend í heimi þar sem fáir verða legend. Þín er minnst sem gleðigjafa í heimi þar sem gleðin er ekki við völd og við grátum þig öll, meira að segja allt fólkið sem þú seldir sama hlutinn tíu sinnum, það grætur, því þú varst einstakur, stærri en lífið sem karakter, meingallaður en stórkostlega skemmtilegur og fyndinn og vildir alltaf allt fyrir alla gera en gast bara einhvern veginn ekki sætt þig við hversdagsleikann. Þegar gleðin var farin úr augunum á þér þá sat eftir hvatvísin og spennufíknin og hún kláraði þetta fyrir þig, elsku Mikki.

Ég mun hugsa til þín í hvert skipti sem ég sé óþekka krakka sem láta sér ekki segjast, ég mun hugsa til þín þegar ég sé stríðnisglampann í augum dóttur minnar, ég mun hugsa til þín í hvert skipti sem ég sé Arsenal spila í sjónvarpinu og ég mun hugsa til þín í hvert skipti sem ég sé einhvern fara all in við spilaborðið með rusl á hendi, ég mun hugsa til þín í hvert skipti sem ég hlusta á Don't go breaking my heart með Elton John.

Þú skildir eftir svo margar ógeðslega fyndnar og skemmtilegar sögur af þér og munt alltaf kalla fram hlátur og bros þegar við minnumst þín. Elsku Mikki, ég kveð þig með tárin í augunum en vitandi að þér líður betur og ert þarna uppi með Himma að rokka feitt. Þú tekur á móti okkur með gott partí þegar okkar tími kemur.

Faðir, sonur, bróðir, legend, stjarna, sjarmör, húmoristi, vinur og ekki allra síst forfallinn gambler af guðs náð og því finnst mér við hæfi að kveðja þig með versi úr lagi sem fékk mig alltaf til að hugsa um þig. Elsku Jódís og Páll, Auður, Jón Gauti, Danni, Freyja og Bangsi innilegar samúðarkveðjur til ykkar. Minning um góðan dreng lifir að eilífu í hjörtum okkar.

Þinn vinur,