Kristín Sigríður Guðjónsdóttir

Amma var í einu orði sagt hetjan okkar. Hún var og mun halda áfram að vera fyrirmynd okkar í lífinu. Styrkurinn sem hún bjó yfir var engu líkur. Hún var baráttukona, barðist í gegnum marga erfiðleika og fátækt en hélt alltaf í þessa jákvæðni og dugnað sem einkenndi hana.

Hún átti mjög hlýjar minningar úr barnæskunni í Dýrafirðinum, af foreldrum sínum, systkinum og leikfélögum af næstu bæjum. Þegar hún sagði okkur frá æskuminningum sínum skein í gegn hversu mikill kærleikur ríkti á heimilinu í Fremstuhúsum í Dýrafirði.

Þrátt fyrir að hafa þurft að ganga í gegnum stærri og fleiri áföll en flestir á sinni ævi þá lét hún þau ekki buga sig. Hún náði alltaf að halda í jákvæðnina og lífsgleðina, hún var með krafta og styrk á við ofurhetju.

Amma var máttarstólpi fjölskyldunnar, hún var ávallt til staðar fyrir fólkið sitt og hamingja þeirra skipti hana mestu máli.

Við eigum góðar minningar úr árlegri þrettándaveislu sem hún hélt heima hjá sér. Fjölskyldan var stór en þrátt fyrir litla íbúð var nóg pláss fyrir alla, nóg af hangikjeti og flugeldar til að sprengja úti í garði. Amma hafði unun af söng, við munum eftir henni leggja kapal, yrkja vísur og leysa vísnagátur en oftast var hún með prjónana sína uppi við enda gat hún prjónað heilu flíkurnar blindandi. Afkomendurnir voru margir og allir þurftu að eiga hlýjar flíkur frá ömmu, mikið sem okkur þykir vænt um þær.

Amma var skilningsrík og fordómalaus og því alltaf hægt að leita til hennar og ræða allt milli himins og jarðar. Hún var örlát, svo örlát að hún gaf son sinn systur sinni sem ekki gat eignast barn sjálf.

Við vorum svo heppnar að búa í sama hverfi og amma sem börn svo við áttum auðvelt með að kíkja til hennar. Annaðhvort heim til hennar, þar sem Mackintosh-dós af stærstu gerð, full af nýsteiktum kleinum, beið manns eða í vinnuna til hennar sem við kölluðum ömmusund en heitir víst Laugardalslaug. Alltaf tók hún á móti okkur með svo mikilli hlýju.

Áður en hún hóf störf í Laugardalslaug starfaði hún á gæsluvöllum Reykjavíkur. Hún þurfti að berjast til að fá það starf því sá sem sá um ráðningar fyrir róluvellina á þessum tíma hafði engan áhuga á að ráða hana til starfa. Afi var sjúklingur og amma með lítil börn sem hún þurfti að sinna og sjá fyrir. Hún varð því að finna starf þar sem hún gat tekið börnin með sér. Þegar útséð var að fyrrnefndur maður var ekki að fara að ráða hana pantaði hún viðtal við borgarstjóra og bar upp erindi sitt, sagðist vilja fá starf á gæsluvelli. Borgarstjórinn sagði að vegna þeirrar stöðu sem amma væri í gæti hún fengið bætur og ætti því ekki að þurfa að vinna. Amma sagðist enga ölmusu vilja þiggja og svo fór að borgarstjórinn sá til þess að hún yrði ráðin.

Amma vann alla ævi mikið og hlakkaði til eftirlaunaáranna sem hún ætlaði svo sannarlega að njóta. Lífið hafði önnur plön fyrir hana því ekki löngu eftir að hún hætti að vinna fékk hún heilablóðföll sem læknar töldu ólíklegt að hún næði sér eftir. Við héldum á þessum tíma að við værum að missa hana en ofurhetjur gefast ekki upp. Hún lagði jafn hart að sér í endurhæfingunni eins og í öllum öðrum verkefnum sem hún tók sér fyrir hendur á lífsleiðinni. Baráttuviljinn var slíkur að hún náði að læra að tala og ganga upp á nýtt. Hún var svo mikill nagli, ríflega áttræð var hún enn að gera upphífingar við sundlaugarbakkann eftir sundferðir og níræð var hún enn að fara í daglegan göngutúr, sama hvernig viðraði.

Amma kvaddi okkur mánudaginn 18. október á hjartadeild Landspítalans. Afkomendur hennar söfnuðust saman við sjúkrarúmið og sungu hana inn í draumalandið. Hún var alla tíð söngelsk svo þetta var mjög viðeigandi leið til að kveðja hana.

Amma var elskuð af öllum sem voru svo lánsamir að fá að kynnast henni og við erum heppnar að hafa fengið að eiga Stínu ömmu. Við munum halda áfram að lifa eftir þeim gildum sem hún innrætti okkur og vitum að við erum í góðum málum ef við höfum erft bara brot af styrk hennar, jákvæðni, réttlætiskennd og kærleika.

Elsku amma, mikið er sárt að kveðja þig, takk fyrir allt sem þú gafst okkur og kenndir. Þú sagðist ætla að fara heim í Dýrafjörðinn en við huggum okkur við tilhugsunina um að þú sért sameinuð fólkinu þínu sem farið er, Samma afa, börnunum og barnabörnunum sem þú misstir, foreldrum og systkinum.

Hvíldu í friði.