Guðmundur Gíslason

Mig langar að kveðja hann Gumma bróður í nokkrum orðum. Við Gummi vorum afskaplega ólík á allan hátt. Hann var hægur og rólegur en það er varla hægt að segja það um mig. Þegar við vorum börn þá slógumst við og rifumst eins og hundur og köttur enda gat Gummi verið afskaplega stríðinn. Hann var líka mjög forvitinn og reif allt í sundur sem hann gat og oftast tókst honum að koma þessu saman aftur þó stundum kæmi fyrir að eftir stæði ein eða tvær skrúfur. Þegar við vorum 2 og 3 ára þá vorum við að rífast um hamar og endaði það með því að Gummi lamdi mig með honum í höfuðið. Ég er ennþá með skallablett eftir þetta en hann sagði alltaf að ég ætti að þakka honum fyrir því hann hafi losað um leiðslurnar í höfðinu á mér og því hafi ég átt svona gott með að læra. Síðar lærði hann að nota hamarinn og varð menntaður húsasmíðameistari.

Þegar ég var komin með fjölskyldu þá var hann alltaf partur af henni. Hann fór mikið á skytterí í gamla daga og mér fannst ekkert tiltökumál að börnin mín sem voru þá 5 og 8 ára færu með honum að veiða. Maður vissi alltaf að þau væru í góðum höndum. Ætli þetta myndi ekki flokkast sem barnaverndarmál í dag.

Eftir að Gummi kynntist Hafrúnu og eignaðist sjálfur fjölskyldu þá breyttist ekkert mikið, við vorum bara aðeins fleiri. Í upphafi voru þetta gönguferðir og tjaldútilegur, næst fengum við okkur tjaldvagn og að lokum fellihýsi. Árlega var farið á Stóra-Hof ef ytri aðstæður komu ekki í veg fyrir það. Fjölskylduferðalagið á hverju ári og síðan hin ýmsu ferðalög um landið. Eins var alltaf farið norður í land til að heimsækja Önnu Siggu vinkonu.

Þeir sem þekktu Gumma vita að hann var mjög sérlundaður þegar kom að mat. Alltaf stríddum við hvort öðru með þetta, mitt kjöt getur næstum flúið af diskinum en hans varð að vera steindautt, enginn litur mátti sjást og helst átti kjötið að detta af beinunum. Sama var með meðlætið, eingöngu kartöflur og brún sósa. Einu sinni fyrir næstum 40 árum þá ætlaði ég að plata hann. Ég bjó til bearnaise-sósu úr pakka, sigtaði dillið úr og setti matarlit í sósuna. Hann borðaði sósuna, ekki mikið af henni en sagði ekkert. Eftir að hann komst að því að ég hafði reynt að plata hann þá kom hann alltaf með sósubréf með sér og bjó til sína eigin sósu þegar ég bauð honum í mat.

Á hverju ári erum við með bollukaffi þar sem flestir í fjölskyldunni mæta. Gummi hefur alltaf séð um að gera deigið, Hafrún setur á plötur og ég sé um ofninn. Um jólin steikjum við laufabrauð og þá sker Hafrún og allir hinir út, ég steiki laufabrauðið og Gummi pressar það og gengur frá. Matarboðin á gamlárskvöld eru Pollýönnuboð og alltaf kemur Gummi með vel eldað lambalæri eða hrygg og býr svo til sósuna sína og leggur á borðið. Núna er spurning hvernig þetta á allt að ganga upp þegar hann er ekki lengur til staðar. Eitt er víst að hann myndi ekki vilja að þessar hefðir féllu niður enda naut hann þessa samverustunda eins og við hin.

Ég, Gummi og Dísa systir eigum saman sumarbústað og á síðustu árum hefur útilegunum fækkað en stundunum í bústaðnum fjölgað. Gummi elskaði að vera uppi í bústað með fjarstýrðu módelin sín. Einnig elskaði hann að fara í gönguferðir inn í dal og bara njóta friðsældarinnar og slappa af. Þar sem Gummi var lærður smiður þá var lítið gert uppí bústað nema hann sæi um verkið en við hin vorum handlangarar hjá honum. Síðasta sumar fórum við í að stækka pallinn og vorum við Gummi flestar helgar frá því í maí fram á haust að vinna í honum. Núna er gott að geta litið til baka og skoðað myndir frá sumrinu og rifjað upp þennan yndislega tíma.

Takk Gummi fyrir allar góðu stundirnar sem við áttum saman. Þín verður sárt saknað.

Elsku Hafrún, Eyrún og Jakobína. Hugur minn er hjá ykkur á þessum erfiða tíma.