Pétur Jónsson

Jákvætt hugarfar, sigurvilji, metnaður, góðmennska og baráttuþrek eru þau orð sem koma upp í hugann þegar við hugsum til Péturs.

Pétur var engum líkur. Duglegri og metnaðarfyllri mann var ekki hægt að finna og lét hann aldrei verk úr hendi falla. Það var líkt og Pétur þyrfti ekki á svefni að halda. Þegar aðrir voru rétt að vakna var hann búinn að hugleiða, teygja, lesa, æfa og byrjaður að vinna. Hann átti til að æfa eins og atvinnumaður og elskaði að setja upp keppnir til að peppa sig og aðra áfram þar sem hann endaði oftar en ekki sem sigurvegari. Pétur smitaði út frá sér sínu metnaðarfulla og jákvæða viðhorfi til lífsins og hafði unun af því að hafa áhrif á og hvetja aðra áfram í lífinu.

Metnaðurinn sneri ekki bara að æfingum heldur að öllum þeim verkefnum sem Pétur tók sér fyrir hendur í lífinu og þrátt fyrir gagnrýni fór hann alltaf sínar eigin leiðir. Gott dæmi er frá tímum Flensborgar þegar hann fór að klæðast leðurbuxum, hanna sína eigin boli og ganga um með glansandi eyrnalokka á stærð við vínber. Allt var þetta gert til að kæta, gleðja og hafa gaman af lífinu, en það kunni hann svo sannarlega. Snemma var það ljóst að hin hefðbundna skólaganga hentaði ekki Pétri. Hans hugsjónir, gildi, ævintýraþrá og metnaður kallaði á eitthvað miklu stærra og meira. Frumkvöðlahæfileikarnir og þráin fóru að taka stærri sess og áhugasviðið víkkaði. Hann fór um víðan völl en loks fann hann sína fjöl sem sneri að fyrirtækjarekstri og fyrsta fyrirtækið leit dagsins ljós þegar hann var einungis 18 ára gamall. Þarna blómstraði Pétur og naut sín í botn.

En sama hversu mikið var að gera hjá Pétri, hvort sem það var í vinnunni, á æfingum eða við að læra nýja hluti, gat hann alltaf fundið tíma fyrir vini sína. Pétur var sannur vinur og hann var góðmennskan uppmáluð. Hann var ótrúlega duglegur að rækta sín vinasambönd og átti marga góða vini. Hann hafði gaman af því að heyra í mönnum hljóðið og var það gert af einlægum áhuga á því hvernig vinirnir hefðu það.

Pétur var svo sannarlega sálfræðingurinn í hópnum. Ef manni lá eitthvað á hjarta eða vantaði ráð þá hringdi maður í Pétur sem var alltaf til í að hjálpa. Það sýndi sig líka hversu góður vinur hann var að þótt hann væri liggjandi inni á spítala og að ganga í gegnum öll sín veikindi þá var hann meira en tilbúinn að ræða vandamál annarra.

Pétur var kjarninn í vinahópnum. Hann batt alla saman. Hann var hinn besti vinur.

Hugarfarið hans og dugnaður var svo sannarlega rannsóknarefni. Hann lét ekkert stoppa sig, vældi aldrei, kvartaði aldrei og var alltaf með jákvæðnina í fyrirrúmi. Hann var með frábæra nærveru og smitaði eingöngu jákvæðni frá sér, eða eins og hann sagði oft: Það kostar 0 kr. að brosa. Það var alltaf stutt í sprellið hjá Pétri og var hann duglegur að fíflast í öðrum. Pétur var sérstaklega orðheppinn og maður stóð aldrei uppi sem sigurvegari á móti Pétri, þar sem hann átti alltaf síðasta, og betra, orðið.

Pétur var mörgum kostum gæddur. Þessi magnaða, drepfyndna manneskja sem gaf sínum nánustu mikið traust, einstaka nærveru, var hugrekkið uppmálað, þessi frábæri og góði hlustandi, skilningsríki og hvetjandi vinur. Til þess að draga þetta saman þá erum við að kveðja einstakan mann og er heimurinn og við svo sannarlega fátækari eftir þennan missi.

Við erum ekkert annað en heppin að hafa þekkt Pétur og ætti okkur að líða vel yfir því að hann snerti okkar hjörtu. Við munum heiðra minningu hans svo lengi sem við lifum.

Tómarúm er í hjörtum okkar allra er við kveðjum okkar besta vin með ást og söknuði.